Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De geheimzinnige tuin**
Er was eens een jongen genaamd Luca. Hij woonde aan de rand van een groot bos. Het bos was niet zomaar een bos; het was een plek vol met bomen, bloemen en dieren. Luca hield van het bos. Hij speelde er vaak met zijn vriendinnetje Livia. Livia had kort stekelig haar en droeg altijd kleurrijke hoodies. Ze was middelmatig gebouwd, maar dat maakte haar niet minder vrolijk.
Livia had iets bijzonders: ze speelde de darbuka, een soort trommel die heel mooi klonk. Soms zaten ze samen in het gras, en dan speelde Livia op haar darbuka terwijl Luca danste. Hun lachen weerklonk door het bos als vrolijke vogels.
Op een dag, terwijl ze aan het spelen waren, zagen ze iets glinsteren tussen de bomen. "Wat is dat?" vroeg Luca nieuwsgierig. Livia keek ook en knikte. "Laten we gaan kijken!" zei ze enthousiast.
Ze renden naar de glinstering toe en ontdekten een kleine tuin, verborgen achter hoge struiken. De tuin was vol met kleurrijke bloemen en groene planten. Maar wat hen het meest verraste, was een vrolijke astronaut die midden in de tuin stond! Hij had een grote glimlach op zijn gezicht en droeg een felgekleurde ruimtepak.
"Hallo daar!" riep de astronaut met een blije stem. "Ik ben Astronaut Ali! Welkom in mijn tuin!"
Luca en Livia keken elkaar verbaasd aan. "Wat doet u hier?" vroeg Luca.
"Ik ben hier om te genieten van de aarde," zei Ali terwijl hij om zich heen gebaande met zijn armen. "Ik heb deze tuin gemaakt omdat ik van bloemen hou."
Livia sprong op van blijdschap. "Het is prachtig! Wat voor bloemen zijn dit?"
Ali knielde neer bij een paar bloemen en wees naar hun kleurenpracht. "Dit zijn zonnebloemen, rozen en zelfs wat madeliefjes! Ze maken me gelukkig."
Luca voelde zich ook gelukkig in deze mooie tuin vol kleuren en geuren. Maar toen zag hij dat Livia even stil was geworden. Haar ogen keken naar de grond, alsof ze ergens verdrietig over was.
"Livia, wat is er?" vroeg hij bezorgd.
Ze zuchtte diep en zei: "Ik kan niet altijd zien hoe mooi alles is." Haar stem klonk zachtjes verdrietig.
Ali knielde naast haar neer en zei: "Dat maakt niets uit! Je kunt nog steeds voelen hoe mooi deze bloemen zijn." Hij pakte haar hand en liet haar de zachte bloemblaadjes voelen.
Livia glimlachte weer toen ze de bloemen aanraakte. “Dank je,” zei ze tegen Ali.
De astronaut stond op en klapte in zijn handen. “Wat als we samen muziek maken?” stelde hij voor.
“Ja!” riep Luca enthousiast.
Ali begon te dansen terwijl hij op zijn borst klopte als een trommel, net zoals Livia deed met haar darbuka. De drie vrienden dansten samen in de tuin, omringd door de geur van bloemen en het gezang van vogels.
Na een tijdje stopten ze om uit te rusten onder een grote boom die schaduw gaf. “Dit is echt mijn favoriete plek,” zei Luca terwijl hij naar de bloeiende planten keek.
“Ja,” voegde Livia toe, “het voelt alsof we in onze eigen wereld zijn.”
Ali knikte instemmend. “En jullie kunnen altijd terugkomen! Deze tuin is voor iedereen die blij wil zijn.”
De zon begon onder te gaan, waardoor alles in gouden kleuren werd gehuld. Het leek wel alsof de tuin nog mooier werd met elke minuut die verstreek.
“Zullen we morgen weer terugkomen?” vroeg Luca enthousiast.
“Ja!” riep Livia terwijl ze haar darbuka oppakte om nog eens te spelen.
Ali lachte breeduit en zei: “Dan maak ik extra ruimte voor jullie!”
Toen het donker werd, namen Luca en Livia afscheid van hun nieuwe vriend Ali en liepen hand in hand terug naar huis door het bos dat nu stil was geworden onder de sterrenhemel.
Die nacht droomden ze allebei over hun avonturen in de geheimzinnige tuin met Astronaut Ali, vol kleuren, muziek en vreugde.
De volgende dag stonden ze vroeg op om terug te keren naar hun geheime plek in het bos. Toen ze aankwamen bij de tuin waren ze verrast om te zien dat alles er nog net zo mooi uitzag als gisteren!
“Ali!” riepen ze samen terwijl ze rondkeken naar hun vriend.
Maar er was niemand te zien… De tuin leek leeg zonder hem daar bij hen te hebben staan met zijn blije lach.
“Misschien komt hij later,” stelde Luca voor terwijl hij zich omdraaide naar Livia die al weer bezig was met haar darbuka te spelen op het gras.
Ze speelden samen tot de zon hoog aan de lucht stond; hun gelach vulde opnieuw de lucht rondom hen terwijl zij zich vermaakten zonder zorgen of verdriet over waar Ali kon zijn of wanneer hij zou terugkomen.
En zo gingen dagen voorbij waarin Luca en Livia elke keer weer terugkwamen naar hun geheime tuin vol kleurige bloemen waar zij samen konden spelen zonder enige zorgen of geheimen – gewoon twee vrienden die genoten van elkaars gezelschap onder het stralende zonlicht!
En hoewel Astronaut Ali misschien niet altijd bij hen kon zijn – wisten zij dat zolang zij samen waren – elke dag opnieuw magisch zou blijven!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes