Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De avonturen van een dappere muis**
Er was eens een klein eiland, ver weg van de drukte van de wereld. Dit eiland heette Muislandia. Het was een plek vol met groene grasvelden, kleurrijke bloemen en veel kleine muizen. De muizen waren vrolijk en speels, maar er was één muis die anders was dan de rest. Zijn naam was Ruben.
Ruben was klein van stuk, met kort zwart haar dat altijd in de war zat. Hij droeg vaak nerdy kleding, zoals T-shirts met grappige teksten en een bril die iets te groot voor zijn gezicht was. Ruben hield van bordspellen en speelde vaak toernooien met zijn vrienden. Maar hij had ook iets bijzonders: hij was hoogfunctionerend autistisch. Dit betekende dat hij dingen op een andere manier zag dan anderen.
Op een dag besloot Ruben dat het tijd was voor avontuur. Hij had gehoord over een mysterieuze grot aan de andere kant van het eiland. De grot zou vol schatten zitten! Maar er waren ook verhalen over gevaarlijke dingen die daar rondliepen. Veel muizen waren bang om te gaan, maar Ruben voelde zich dapper.
“Waarom zou ik bang zijn?” dacht hij bij zichzelf. “Ik ben slim en kan goed nadenken.” En zo begon hij aan zijn avontuur.
Ruben pakte zijn rugzak in met wat lekkers: kaasjes en noten. Hij nam ook zijn favoriete bordspel mee, want je weet maar nooit wanneer je even moet ontspannen! Met een vastberaden blik op zijn gezicht begon hij te lopen naar de grot.
Onderweg kwam hij Tess tegen, een andere muis die altijd nieuwsgierig was naar alles om haar heen. Tess had lang bruin haar en droeg altijd vrolijke kleertjes. Ze zag Ruben lopen en vroeg: “Waar ga je naartoe?”
“Ik ga naar de grot!” zei Ruben trots.
“Dat klinkt spannend! Mag ik mee?” vroeg Tess enthousiast.
Ruben dacht even na. Hij vond het fijn om alleen te zijn, maar Tess leek echt geïnteresseerd in het avontuur. “Oké,” zei hij uiteindelijk, “maar we moeten wel voorzichtig zijn.”
Samen liepen ze verder over het eiland. De zon scheen fel en de lucht was blauw als een sappige bosbes. Terwijl ze liepen, vertelde Ruben over alle dingen die hij had gelezen over de grot.
“Er zouden schatten moeten liggen,” zei hij analytisch, “maar ook gevaarlijke dieren zoals grote ratten of misschien zelfs een uil!”
Tess keek hem met grote ogen aan. “Een uil? Dat klinkt eng!”
“Ja,” zei Ruben geïrriteerd, “maar als we slim blijven en goed nadenken, kunnen we het aan.”
Na een tijdje kwamen ze bij de ingang van de grot. Het zag er donker en geheimzinnig uit. Ruben voelde een kriebel in zijn buik, maar hij wist dat dit het moment was om dapper te zijn.
“Laten we gaan,” zei hij vastberaden.
Ze stapten voorzichtig naar binnen. Het was koud en vochtig in de grot, en het geluid van druppelend water vulde hun oren. Ze keken om zich heen en zagen prachtige stalactieten hangen als glinsterende kristallen.
“Wauw!” fluisterde Tess bewonderend.
Ruben knikte enthousiast terwijl hij verder liep. Plotseling hoorde ze iets bewegen achter hen! Ze draaiden zich snel om en zagen… niets! Het bleek slechts hun eigen schaduwen te zijn die dansten op de muren van de grot.
“Dat gaf me echt een schrik!” zei Tess terwijl ze haar hart voelde kloppen als een trommel.
Ruben lachte zachtjes om haar reactie maar voelde zich ook opgelucht dat er niets gevaarlijks was geweest.
Ze vervolgden hun weg door de grot totdat ze bij een grote open ruimte kwamen waar het licht door kleine gaten in het plafond viel. En daar lag het: een enorme stapel met glanzende munten!
“Dit is geweldig!” riep Tess blij uit terwijl ze naar voren sprong.
Ruben keek aandachtig naar de munten en begon meteen na te denken over wat ze ermee konden doen: “We kunnen deze gebruiken voor ons volgende bordspeltoernooi!”
Tess knikte enthousiast terwijl ze enkele munten oppakte om te bekijken hoe mooi ze waren.
Maar plotseling hoorden ze weer geritsel! Dit keer kwam er echt iets uit de schaduw gekropen… Een grote rat!
“Oh nee!” gilde Tess terwijl ze achter Ruben schuilde.
Ruben voelde zich nu niet zo dapper meer, maar hij wist dat paniek geen oplossing bood. Hij ademde diep in en dacht na: “Wat zou ik doen als dit mijn bordspel zou zijn?”
Met dat idee in gedachten besloot Ruben rustig te blijven staan terwijl hij naar de rat keek die hen nieuwsgierig aanstaarde met glimmende ogen.
“We moeten niet rennen,” fluisterde Ruben tegen Tess, “want dan kunnen we misschien nog meer problemen krijgen.”
De rat snuffelde wat rond voordat hij besloot dat deze twee muizen niet interessant genoeg waren om achteraan te jagen. Langzaam draaide hij zich om en verdween weer in de schaduw van de grot.
“Dat ging goed!” zei Tess opgelucht toen ze weer achter Ruben vandaan kwam.
Ruben glimlachte trots; soms is dapperheid gewoon weten wat je moet doen zonder bang te worden!
Na hun ontmoeting met de rat besloten ze dat het tijd was om terug te gaan naar huis met enkele munten als aandenken aan hun avontuur in Muislandia’s mysterieuze grot.
Toen ze eindelijk weer buiten stonden onder de warme zonneschijn, voelden beide muizen zich blij en voldaan over hun avontuur samen – zonder enige moraal of les; gewoon twee vrienden die samen iets spannends hadden meegemaakt!
En zo eindigen onze avonturen van deze dappere muis genaamd Ruben – althans voor nu…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes