Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De verloren stad in het bos**
Thijs woonde in een klein huis aan de rand van een groot, mysterieus bos. Het was geen gewoon bos. Het was een plek vol geheimen en verhalen. De bomen waren hoog en dik, hun takken leken wel de lucht te willen aanraken. Thijs vond het heerlijk om in het bos te spelen. Hij kon er urenlang rondrennen, klimmen en ontdekken. Maar er was iets dat hem altijd nieuwsgierig maakte: de verloren stad die volgens de verhalen ergens diep in het bos verborgen lag.
Op een dag, terwijl Thijs door het bos liep, hoorde hij muziek. Het klonk vrolijk en energiek. Hij volgde het geluid en kwam bij een open plek waar hij Yara zag dansen. Ze had krullend zwart haar dat als een waterval om haar heen viel en droeg kleurrijke kleding die glinsterde in het zonlicht. Yara danste met zoveel energie dat Thijs niet anders kon dan kijken.
“Hallo!” zei Thijs verlegen.
Yara stopte met dansen en draaide zich naar hem toe. “Hallo! Wil je meedoen?” vroeg ze met een grote glimlach.
Thijs schudde zijn hoofd. “Ik kan niet dansen,” zei hij zachtjes.
“Dat maakt niet uit! Dansen is vrij! Je hoeft geen stappen te kennen,” zei Yara terwijl ze weer begon te bewegen op de muziek die alleen zij leek te horen.
Thijs voelde zich aangetrokken tot haar vrolijkheid, maar tegelijkertijd voelde hij zich neerslachtig. Hij had dyslexie, wat betekende dat lezen en schrijven voor hem moeilijk waren. Soms voelde hij zich gemiddeld, alsof hij niet bijzonder was zoals anderen.
“Wat doe je hier in het bos?” vroeg Thijs nieuwsgierig.
“Ik zoek naar de verloren stad,” antwoordde Yara terwijl ze haar handen omhoog stak alsof ze de lucht wilde aanraken zoals de bomen dat deden.
“De verloren stad?” herhaalde Thijs met grote ogen. “Weet je waar die is?”
Yara knikte enthousiast. “Ja! Ik heb gehoord dat je moet schilderen om er binnen te komen.”
“Schilderen?” vroeg Thijs verbaasd. Hij had nooit gedacht aan schilderen als iets dat je kon doen om een stad binnen te komen.
“Ja! Als je iets moois maakt, opent de poort naar de stad,” legde Yara uit terwijl ze haar handen gebaarde alsof ze al schilderde.
Thijs dacht na over wat Yara zei. Hij hield van tekenen, maar schilderen was nieuw voor hem. “Wat moet ik schilderen?” vroeg hij.
“Schilder iets wat jou gelukkig maakt,” zei Yara met glinsterende ogen.
Thijs keek om zich heen en zag de bomen, de bloemen en het zonlicht dat door de bladeren viel. Hij besloot om samen met Yara te gaan schilderen op de open plek in het bos.
Ze haalden hun spullen tevoorschijn: verf, penselen en doeken die ze hadden meegenomen in hun rugzakken. Terwijl Yara begon te dansen terwijl ze schilderde, begon Thijs ook zijn doek vol kleur te zetten. Hij gebruikte felle kleuren voor de bloemen en zachte tinten voor de lucht.
Terwijl ze samen werkten, vertelde Yara over haar dromen om danseres te worden en hoe ze altijd al had willen reizen naar verre landen zoals Suriname om daar te dansen op festivals vol kleur en muziek.
“Ik wil ook iets doen met mijn kunst,” zei Thijs terwijl hij zijn penseel over het doek liet glijden. “Maar soms voel ik me zo… gemiddeld.”
Yara keek hem aan met een serieuze blik. “Iedereen is uniek op zijn eigen manier,” zei ze zachtjes. “Jij hebt jouw eigen stijl.”
Dat gaf Thijs moed. Terwijl hij verder schilderde, merkte hij dat zijn zorgen langzaam wegtrokken als wolken die voorbij dreven in de lucht boven hen.
Na een tijdje keken ze naar elkaars werk en lachten samen om hoe verschillend hun stijlen waren: Yara’s doek was vol beweging en energie terwijl Thijs’ doek rustiger was maar vol leven door zijn kleurenpalet.
Toen hun doeken klaar waren, keken ze elkaar aan met blije gezichten. “Laten we nu proberen of we binnen kunnen komen!” riep Yara enthousiast.
Ze liepen hand in hand naar een grote boom die eruitzag als een poort naar iets magisch achter zich verborgen hield. Met hun doeken onder hun armen stonden ze stil voor de boom en keken elkaar aan alsof ze wisten wat er ging gebeuren.
Yara tilde haar doek omhoog en zei: “Dit is ons kunstwerk! Laat ons binnen!”
Er gebeurde niets… even leek alles stil te staan totdat er plotseling een zachte gloed uit de boom kwam stralen, gevolgd door een lichte bries die hen omhulde als een warme schuilplek tegen kou of verdriet.
De boom opende zich langzaam als een deur die uitnodigend knarste bij elke beweging totdat er ruimte genoeg was voor hen beiden om binnen te stappen.
Ze stapten voorzichtig naar binnen en vonden zichzelf in een prachtige stad vol kleurige gebouwen versierd met bloemen van alle soorten en maten; alles leek wel geschilderd door kunstenaars van over heel de wereld!
Thijs keek rond met verwondering; dit was geen gewone stad – dit was magie!
Yara sprong op van blijdschap toen ze ontdekte dat iedereen hier danste; mensen van verschillende leeftijden bewogen zich vrijelijk tussen elkaar heen zonder enige schaamte of angst voor oordeel – alleen maar vreugde!
Terwijl zij samen dansten tussen deze nieuwe vrienden voelde Thijs eindelijk wat vrijheid; vrijheid van zijn zorgen over dyslexie of gemiddeldheid – hier telden alleen creativiteit en plezier!
En zo ontdekten Thijs en Yara niet alleen de verloren stad in het bos maar ook iets veel waardevoller: zichzelf!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes