Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Verloren Schat**
Er was eens een jongen genaamd Tijs. Tijs woonde aan de kust, waar de zee altijd golven maakte en de lucht vol zeewind zat. Hij had een beste vriendin, Elin. Elin was zorgzaam en soms een beetje gestrest. Ze had lang, steil kastanjebruin haar dat altijd in de war zat door de wind. Elin droeg vaak casual-chique kleding, wat betekende dat ze er altijd mooi uitzag, zelfs als ze in de tuin werkte.
Tijs en Elin waren dol op avontuur. Op een dag besloten ze om naar het strand te gaan. De zon scheen helder en de lucht was blauw. Terwijl ze over het zand liepen, zagen ze iets glinsteren tussen de stenen.
“Wat is dat?” vroeg Tijs nieuwsgierig.
Elin boog zich voorover en raapte het op. Het was een oude kaart! De kaart was versleten en had vreemde tekens erop staan.
“Misschien is dit wel een schatkaart!” zei Tijs enthousiast.
Elin keek naar de kaart en haar ogen glansden van opwinding. “Laten we het uitzoeken!”
Ze keken goed naar de kaart en zagen dat er een grote X op stond, niet ver van hun huis aan de kust. Ze besloten om meteen te gaan zoeken.
Tijs was soms onhandig, vooral als hij enthousiast was. Terwijl hij liep, struikelde hij over een steen en viel bijna in het zand. “Oeps!” lachte hij terwijl hij weer opstond.
Elin grinnikte ook, maar ze maakte zich zorgen dat Tijs zich zou bezeren. “Pas op, Tijs! Kijk uit waar je loopt!”
Ze volgden de aanwijzingen op de kaart en kwamen bij een grote rotsformatie aan het water. De rotsen waren groot en indrukwekkend, maar ook gevaarlijk glad.
“Hier moet het zijn,” zei Tijs terwijl hij naar de X op de kaart wees.
Elin knikte maar voelde zich gestrest door het idee om te klimmen. “Ik weet niet of we daar omhoog kunnen,” zei ze met een frons.
“Kom op! We kunnen het proberen!” zei Tijs vol vertrouwen.
Met veel moeite klommen ze over de rotsen heen. Tijs sprong van steen naar steen als een acrobaat, maar soms viel hij weer terug in het zand. Elin hielp hem steeds weer omhoog met haar zorgzame handen.
Na veel geklim kwamen ze bij een kleine grot achter de rotsen aan. De grot was donker en vochtig, maar er was iets bijzonders aan deze plek.
“Zou hier echt een schat zijn?” vroeg Elin met grote ogen.
Tijs knikte vastberaden en stapte naar binnen. Het voelde spannend om in die donkere grot te zijn. Ze keken rond met hun handen voor hun ogen om te wennen aan het donker.
Plotseling zagen ze iets glinsteren in een hoek van de grot! Het leek wel goud!
“Daar!” riep Tijs blij terwijl hij naar het glimmende voorwerp wees.
Ze renden ernaartoe en ontdekten dat het geen goud was, maar oude munten bedekt met zand! Ze waren niet echt goud, maar toch heel bijzonder!
“Elk van deze munten heeft zijn eigen verhaal,” zei Elin terwijl ze voorzichtig één munt oppakte.
Tijs keek rond in de grot en zag meer dingen: oude schelpen, stukjes glas die schitterden als sterren in het donker en zelfs wat verroeste kettingen.
“We hebben geen echte schat gevonden,” zei Tijs teleurgesteld terwijl hij naar de munten keek.
Elin glimlachte geruststellend naar hem toe. “Maar dit is ook bijzonder! Deze dingen vertellen ons verhalen.”
Ze besloten om alles mee te nemen wat ze hadden gevonden: enkele munten, mooie schelpen en stukjes glas die glansden als diamanten onder het licht van buitenaf toen ze weer naar buiten gingen.
Buiten scheen de zon weer helder boven hen terwijl ze terugliepen over het strand met hun vondsten in hun handen.
“Ik ben zo blij dat we dit avontuur samen hebben gedaan,” zei Elin terwijl ze naast Tijs liep.
“Ja! En wie weet wat we nog meer kunnen vinden!” antwoordde Tijs enthousiast terwijl hij opnieuw struikelde over een steen maar deze keer viel hij niet; hij bleef staan lachen met zijn armen wijd open alsof hij wilde vliegen zoals een acrobaat die net zijn act had gedaan!
Terug thuis maakten ze samen een mooie plek in Elins tuin voor hun vondsten. Ze plantten bloemen rondom hun schatten zodat iedereen kon zien hoe speciaal deze vondsten waren geworden door hun avontuur samen aan zee.
En zo eindigde hun dag vol avontuur met gelach, zand tussen hun tenen en verhalen die nooit verloren zouden gaan – net zoals hun vriendschap die sterker werd met elke stap die zij samen zetten langs de kustlijn vol geheimen en dromen van verloren schatten.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes