Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De jongen met de rode fiets**
Niels was een gewone jongen. Hij had kort bruin haar en droeg altijd casual kleding. Zijn favoriete outfit bestond uit een T-shirt met een grappige tekst en een paar versleten jeans. Niels was nuchter en blij, en hij hield van zijn rode fiets. Die fiets was zijn trots. Hij had hem gekregen van zijn ouders voor zijn tiende verjaardag, en sindsdien was hij er niet meer vanaf gestapt.
Elke dag na school fietste Niels naar het meer dat vlakbij zijn huis lag. Het meer was groot en glinsterde in de zon. Er waren altijd kinderen aan het spelen, maar Niels vond het heerlijk om alleen te zijn. Hij kon dan lekker rondfietsen, of gewoon zitten kijken naar de eenden die over het water zwommen.
Op een dag, terwijl hij aan het fietsen was, zag hij Fleur zitten op de rand van het meer. Fleur was nieuw in de buurt. Ze had slank figuur en kort bruin haar dat altijd in een staart zat. Ze droeg ook casual kleding, maar haar T-shirt had een afbeelding van een kat die eruitzag alsof hij aan het dansen was.
Niels besloot om naar haar toe te fietsen. "Hoi!" zei hij vrolijk terwijl hij afstapte.
Fleur keek op en glimlachte terug. "Hoi! Ik ben Fleur."
"Niels," zei hij terwijl hij zijn fiets parkeerde naast haar.
"Wat doe je hier?" vroeg ze nieuwsgierig.
"Ik fiets vaak rond het meer," antwoordde Niels. "En jij?"
"Ik ben net verhuisd," zei Fleur met een lichte Marokkaanse accent. "Ik vind het hier mooi."
Niels knikte enthousiast. "Ja, ik ook! Het is hier altijd leuk."
Fleur keek naar het water en zuchtte even. "Maar ik mis mijn oude vrienden."
Niels begreep dat gevoel heel goed. Hij had ook wel eens vrienden verloren toen ze verhuisden of naar een andere school gingen. "Wil je samen fietsen?" vroeg hij ineens.
Fleur's ogen lichtten op. "Dat lijkt me leuk!"
Ze sprongen op hun fietsen en reden samen langs het meer. Niels merkte dat Fleur soms wat moeite had om hem te verstaan als de wind blies of als er veel geluid om hen heen was. Maar dat maakte niet uit; ze lachten gewoon harder als ze elkaar niet goed konden horen.
Na een tijdje stopten ze bij een klein grasveldje naast het meer om even uit te rusten. Niels haalde wat drinken uit zijn rugzak en bood Fleur ook iets aan.
"Wat is dit?" vroeg ze terwijl ze naar de fles keek.
"Appelsap," zei Niels met een glimlach.
"Oh, lekker!" zei Fleur terwijl ze nam nam van de fles.
Ze praatten over van alles: hun favoriete films, muziek en wat ze later wilden worden als ze groot waren. Fleur vertelde dat ze graag wilde dansen, maar dat ze nog niet zo goed durfde te dansen voor anderen.
"Je moet gewoon doen wat je leuk vindt," zei Niels bemoedigend. "Ik ben niet zo goed in dansen, maar ik zing wel graag."
Fleur lachte weer breeduit. "Misschien kunnen we samen iets doen? Jij kunt zingen en ik kan dansen!"
Dat idee vond Niels geweldig! Ze besloten om elke week samen te komen bij het meer om te oefenen met zingen en dansen.
De weken gingen voorbij en hun vriendschap groeide snel sterker dan ooit tevoren. Ze maakten veel plezier samen; soms deden ze gekke dingen zoals racen op hun fietsen of picknicken met zelfgemaakte broodjes die vaak mislukten omdat Niels geen talent had voor koken.
Op een dag kwam er echter iets onverwachts op hun pad: de tuinier van het park kwam langs om hen te vertellen dat er nieuwe regels waren voor kinderen die bij het meer speelden.
"Hoi daar!" zei de tuinier vriendelijk maar serieus tegelijk terwijl hij zich bij hen voegde op het grasveldje waar zij zaten te kletsen.
"Hoi!" riepen Niels en Fleur in koor.
De tuinier stelde zich voor als meneer Ahmed, een bezorgde man die altijd zorgde voor de planten rondom het meer. Hij vertelde hen dat er nu regels waren over waar kinderen mochten spelen omdat sommige plekken kwetsbaar waren voor schade door spelende kinderen.
"Jullie moeten voorzichtig zijn," zei meneer Ahmed met een bezorgde blik in zijn ogen, "want we willen dit mooie plekje behouden."
Niels knikte begrijpend; hij wilde zeker niet dat hun favoriete plek zou verdwijnen door onverantwoordelijk gedrag.
"We zullen ons best doen!" beloofde Fleur enthousiast terwijl ze haar hand opstak alsof ze in de klas zat.
Meneer Ahmed glimlachte weer toen hij zag hoe serieus zij waren over hun belofte: "Dat is goed om te horen! En als jullie vragen hebben of hulp nodig hebben met iets, laat het me weten."
Na deze ontmoeting voelde Niels zich nog verantwoordelijker voor hun speeltuin bij het meer; zij zouden ervoor zorgen dat alles netjes bleef!
De weken verstreken verder gevuld met lachen, zingen en dansen aan de oever van het meer onder toezicht van meneer Ahmed die af en toe langskwam om hen aan te moedigen of tips te geven over hoe zij beter konden zorgen voor hun omgeving.
Op een zonnige zaterdag besloten Niels en Fleur eindelijk hun eerste optreden te geven aan vrienden die zij hadden uitgenodigd om hen aan te moedigen bij hun zang- en dansshow naast het water!
Met zenuwen in hun buik stonden zij klaar; toen begon muziek zachtjes te spelen vanuit Niels’ telefoon – dit was hét moment! Terwijl zij zongen over vriendschap en plezier dansten zij vol enthousiasme onder de stralende zon!
Hun vrienden juichten luidkeels toen zij klaar waren; zelfs meneer Ahmed klapte enthousiast mee!
“Jullie hebben geweldig gedaan!” riep hij vol trots terwijl hij hen kwam feliciteren na afloop van hun show!
Nadat iedereen weer naar huis ging voelde zowel Niels als Fleur zich blij; niet alleen omdat zij hadden opgetreden maar vooral omdat zij elkaar hadden gevonden – twee gewone kinderen die samen bijzondere momenten maakten naast hun geliefde meer!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes