Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het mysterie van de verdwenen kat**
Op een zonnige dag op het eiland Zonnedans, waar de lucht altijd blauw was en de zee altijd glinsterde, woonde een jongen genaamd Daan. Daan was een gewone jongen met een bijzondere geest. Hij had krullend zwart haar dat altijd in de war zat, en hij droeg vaak kleurrijke kleding die zijn moeder voor hem had gemaakt. Daan hield van schilderen. Hij kon urenlang met zijn penseel in de weer zijn, terwijl hij de wereld om hem heen vastlegde op doek.
Daan had ook iets dat hem anders maakte dan andere kinderen: hij zat ergens op het autisme spectrum. Dit betekende dat hij soms moeite had om te begrijpen wat anderen dachten of voelden. Maar dat maakte hem niet minder creatief. Sterker nog, het gaf hem een unieke kijk op de wereld.
Op een dag, terwijl Daan aan het schilderen was in zijn favoriete hoekje van de tuin, kwam er een nieuwe buurvrouw aanlopen. Haar naam was Juna. Ze had ook krullend zwart haar en droeg net als Daan kleurrijke kleding. Juna was een fantasierijke schrijver die verhalen schreef over avonturen en geheimen. Ze had net haar eerste boek gepubliceerd en was erg trots.
“Hallo!” zei Juna met een brede glimlach. “Wat ben je aan het maken?”
Daan keek op van zijn schilderij en zag Juna staan. “Ik schilder de zee,” antwoordde hij verlegen.
“Dat ziet er mooi uit! Ik ben Juna,” zei ze terwijl ze naar het schilderij keek.
Daan knikte en ging weer verder met schilderen. Juna bleef staan kijken en vroeg: “Heb je ooit gehoord van het mysterie van de verdwenen kat?”
Daan schudde zijn hoofd. “Nee, wat is dat?”
Juna leunde naar voren en fluisterde alsof ze een groot geheim vertelde: “Er is een kat in onze buurt die altijd rondloopt, maar nu is hij verdwenen! Iedereen vraagt zich af waar hij is.”
Daan vond het idee interessant, maar ook een beetje eng. Hij hield niet zo van mysteries; ze maakten hem vaak onrustig. Maar iets in Juna’s stem maakte hem nieuwsgierig.
“Wat voor kat is het?” vroeg Daan.
“Het is een grote zwarte kat met groene ogen,” zei Juna enthousiast. “Hij heet Shadow.”
Daan dacht na over Shadow en hoe leuk het zou zijn om die kat te zien terwijl hij aan het schilderen was. “Misschien moeten we gaan zoeken,” stelde Daan voor.
Juna sprong op van enthousiasme. “Ja! Laten we dat doen!”
Ze besloten om samen te zoeken naar Shadow, de mysterieuze kat die iedereen miste. Ze liepen door de straten van Zonnedans, langs kleurrijke huizen met bloemen in elke tuin.
“Waar denk je dat we moeten beginnen?” vroeg Juna terwijl ze om zich heen keek.
Daan haalde zijn schouders op. “Misschien bij het park? Daar komen veel katten.”
In het park waren er veel kinderen die speelden en ouders die kletsten onder de bomen. Daan voelde zich soms overweldigd door al die geluiden, maar Juna leek er geen last van te hebben.
Ze vroegen verschillende mensen of ze Shadow hadden gezien, maar niemand wist waar hij was.
Na enige tijd kwamen ze bij een grote boom waar veel vogels zaten te fluiten. Plotseling hoorde Daan iets achter hen bewegen.
“Wat was dat?” vroeg hij nerveus.
Juna draaide zich om en zag iets zwarts tussen de struiken bewegen. “Misschien is dat Shadow!” riep ze enthousiast.
Ze renden naar de struiken toe en ja hoor! Daar zat Shadow! De grote zwarte kat keek hen met zijn groene ogen aan alsof hij hen al heel lang had gewacht.
“Shadow!” riep Juna blij uit terwijl ze haar hand uitstak naar de kat.
Maar voordat ze hem kon aanraken, sprong Shadow weg en rende snel weg tussen de bomen.
“Oh nee!” zei Daan teleurgesteld. “We hebben hem bijna!”
“We moeten hem volgen!” zei Juna vastberaden.
Dus renden ze achter Shadow aan door het park, over grasvelden en langs speeltuinen totdat ze bij een klein huisje kwamen aan de rand van het eiland.
De deur stond open en daar zat iemand op de veranda: een oude vrouw met grijs haar die breide terwijl ze naar hen keek met vriendelijke ogen.
“Zoek je iets?” vroeg ze toen ze hen zag rennen.
“We zoeken Shadow!” zei Juna zonder adem te halen.
De vrouw lachte zachtjes en knikte naar binnen. “Oh ja, ik heb hem gezien! Hij komt hier vaak om te spelen.”
Daan voelde zich opgelucht maar ook nieuwsgierig naar wat er verder zou gebeuren. De oude vrouw vertelde hen dat Shadow graag kwam spelen omdat zij altijd lekkere vis voor hem had liggen.
“Dus hij komt gewoon hierheen als hij honger heeft?” vroeg Daan verbaasd.
“Ja,” zei de vrouw lachend, “maar ik geef hem alleen wat als ik weet dat hij veilig is.”
Juna knikte begrijpend terwijl Daan dacht aan hoe bijzonder deze situatie was: soms zocht je iets heel hard zonder te weten waar je moest kijken, terwijl het antwoord misschien wel vlakbij was!
Ze bedankten de vrouw voor haar hulp en besloten terug te gaan naar hun eigen huizen met hun eigen verhalen over hun avontuur vandaag – zonder echt mysterie of magie – gewoon twee kinderen die samen iets nieuws hadden ontdekt op hun eiland Zonnedans.
En zo eindigde hun zoektocht naar Shadow niet alleen met antwoorden maar ook met nieuwe ideeën voor verhalen in hun creatieve hoofden – want zelfs zonder magie of geheimen kan elke dag vol wonderen zitten als je goed kijkt!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes