Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De brief die nooit verzonden werd**
Mats zat op een bankje aan de rand van het dorp. De zon scheen fel, maar de warmte kon hem niet bereiken. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en staarde naar de grond. Het asfalt was warm en de lucht rook naar versgebakken brood van de bakker om de hoek. Mats had altijd een zwak gehad voor die geur, maar vandaag deed het hem weinig. Zijn gedachten waren elders.
Celine kwam voorbijfietsen. Ze had een lichte, blauwe jurk aan die wapperde in de wind. Haar krullende kastanjebruine haar viel over haar schouders en ze had een glimlach op haar gezicht. Toen ze Mats zag zitten, stopte ze en stapte van haar fiets af.
“Mats! Wat doe je hier zo alleen?” vroeg ze met een vrolijke stem.
Mats haalde zijn schouders op. “Gewoon even nadenken,” antwoordde hij.
Celine ging naast hem zitten op het bankje. “Nadenken over wat?”
Mats zuchtte diep. “Over mijn vader.”
Celine knikte begrijpend. Ze wist dat Mats’ vader brandweerman was, een stoere man met een groot hart. Maar hij had ook veel meegemaakt in zijn leven, vooral na het ongeluk dat hem jaren geleden had getroffen.
“Het is moeilijk, hè?” zei Celine zachtjes.
Mats knikte weer, maar zei niets terug. Hij dacht aan zijn vader, die altijd zo sterk was geweest, maar nu vaak last had van chronische pijn. De brandweer was zijn leven geweest; het blussen van branden en het helpen van mensen gaf hem voldoening. Maar nu kon hij niet meer werken zoals vroeger.
“Hij mist het,” fluisterde Mats uiteindelijk.
Celine legde haar hand op zijn schouder. “Dat begrijp ik.”
De twee zaten stil naast elkaar terwijl de wereld om hen heen doorging. Kinderen speelden in de speeltuin verderop en volwassenen liepen met boodschappentassen voorbij. Het leven ging door, maar voor Mats leek alles stil te staan.
“Heb je ooit gedacht om hem een brief te schrijven?” vroeg Celine na een tijdje.
Mats keek op, verrast door de vraag. “Een brief?”
“Ja,” zei Celine enthousiast. “Je kunt alles opschrijven wat je voelt en denkt over hem.”
Mats dacht na over het idee van een brief. Hij kon zijn gevoelens niet goed onder woorden brengen, maar misschien zou schrijven helpen? Misschien zou hij kunnen uitleggen hoe hij zich voelde over wat er met zijn vader was gebeurd.
“Ik weet niet of ik dat kan,” zei hij uiteindelijk.
“Waarom niet? Je hoeft het niet te versturen als je dat niet wilt,” stelde Celine voor.
Dat idee maakte Mats nieuwsgierig. Wat als hij alles opschreef zonder dat iemand het ooit zou lezen? Het idee gaf hem een soort vrijheid die hij nog nooit eerder had gevoeld.
Die avond ging Mats naar huis en pakte pen en papier uit zijn bureau. Hij zat aan zijn bureau met uitzicht op de straat waar kinderen nog steeds speelden onder het zachte licht van de straatlantaarns.
Met elke letter die hij schreef, voelde hij zich lichter worden. Hij schreef over hoe trots hij op zijn vader was geweest toen deze branden bluste en mensen redde uit gevaarlijke situaties. Maar ook over hoe moeilijk het voor hem was om te zien dat zijn vader nu zo anders was; vaak moe en soms zelfs verdrietig omdat hij niet meer kon doen wat hij zo graag deed.
De woorden vloeiden als vanzelf uit zijn pen:
*Lieve papa,*
*Ik mis je oude zelf.*
*Ik weet dat je pijn hebt.*
*Maar ik ben trots op jou.*
Toen Mats klaar was met schrijven, las hij de brief nog eens door en voelde zich opgelucht. Het was alsof al zijn zorgen even waren verdwenen in de woorden die op papier stonden.
De dagen verstreken en Mats bleef nadenken over wat Celine had gezegd: dat hij de brief misschien nooit hoefde te versturen als hij dat niet wilde doen. Maar diep van binnen wist hij dat er iets ontbrak; iets wat deze woorden nodig hadden om echt betekenisvol te worden.
Op een dag besloot Mats naar het huis van Celine te gaan om haar om advies te vragen over wat hij moest doen met de brief die nooit verzonden werd.
Celine zat in haar tuin toen ze Mats zag aankomen met een nerveuze blik op zijn gezicht.
“Mats! Wat is er?” vroeg ze terwijl ze opstond en naar hem toe liep.
“Ik heb iets geschreven,” begon Mats aarzelend terwijl hij naar binnen keek waar haar ouders bezig waren met hun tuinwerkzaamheden.
“Wat goed! Een verhaal?” vroeg Celine enthousiast.
“Nee… Een brief aan mijn vader.”
Celines ogen werden groot van nieuwsgierigheid terwijl ze naar hem luisterde terwijl Mats vertelde over alles wat er in zijn hoofd omging toen hij schreef.
“En nu weet ik niet of ik het moet geven of gewoon laten liggen,” zei Mats uiteindelijk met een zucht.
Celine dacht even na voordat ze antwoord gaf: “Misschien moet je gewoon eerlijk tegen hem zijn.”
Die avond besloot Mats eindelijk om naar zijn vader toe te gaan met de brief in hand. Het huis rook weer naar versgebakken brood; dit keer maakte zijn moeder iets lekkers klaar voor hun avondeten terwijl zij samen aan tafel zaten te praten over hun dag.
“Mama?” vroeg Mats voorzichtig terwijl ze samen aan tafel zaten.
“Hm?” antwoordde zij zonder echt aandacht aan hem te schenken.
“Mag ik even alleen praten met papa?”
Zijn moeder keek op van haar bordje vol eten en knikte begrijpend.
Mats stond langzaam op en liep naar de woonkamer waar zijn vader zat te kijken naar televisie.
“Papa?” begon Mats weer nerveus.
Zijn vader draaide zich om: “Ja jongen?”
Met kloppend hart gaf Mats hem voorzichtig de brief.
“Wat is dit?” vroeg zijn vader verbaasd.
“Ik heb iets geschreven… Voor jou.”
Zijn vader nam de brief aan en begon langzaam te lezen terwijl Mats toekeek hoe elke zin tot leven kwam in het gezicht van zijn vader.
Langzaam verscheen er een glimlach op diens gezicht toen hij verder las.
“Mats…” begon hij emotioneel nadat hij klaar was met lezen.
“Ik ben zo trots op jou.”
Die woorden maakten alles goed voor Mats; zelfs al zou deze brief nooit verzonden worden, deze momenten samen waren meer waard dan welke boodschap dan ook ooit zou kunnen bevatten.
En zo eindigde hun gesprek; geen geheimen meer tussen hen beiden maar enkel liefde die sterker werd door eenvoudige woorden geschreven vanuit het hart.
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes