Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geluid van de zee**
Kyan was een verlegen fotograaf. Hij had altijd al een passie gehad voor het vastleggen van momenten, maar het was niet altijd gemakkelijk voor hem. Zijn vrienden zeiden vaak dat hij te veel in zijn hoofd zat. Kyan had kort zwart haar en een slanke, gespierde bouw. Hij droeg vaak T-shirts met alternatieve prints en had een paar tattoos op zijn armen die verhalen vertelden over zijn leven.
Op een dag besloot Kyan naar de duinen te gaan om foto’s te maken van de zee. De lucht was helder en de zon scheen fel. Het geluid van de golven die tegen de kust sloegen, gaf hem een gevoel van rust. Terwijl hij zijn camera instelde, dacht hij aan Jasmijn, zijn collega-fotograaf. Jasmijn was het tegenovergestelde van Kyan: ze was altijd vol zelfvertrouwen en sprak met een duidelijke stem, terwijl Kyan soms moeite had om zijn woorden goed uit te spreken.
Jasmijn had Kyan uitgenodigd om samen naar de duinen te komen. Ze vond het leuk om samen te fotograferen, ook al was Kyan vaak verward over wat hij moest doen. Maar Jasmijn was vastberaden om hem te helpen.
“Kom op, Kyan! Laten we beginnen!” riep ze enthousiast terwijl ze haar camera omhoog hield.
Kyan knikte en volgde haar naar een plek waar het uitzicht prachtig was. De duinen waren bedekt met gras en er waren kleurrijke bloemen die in de wind dansten. Terwijl Jasmijn druk bezig was met het maken van foto’s, voelde Kyan zich steeds meer op zijn gemak.
“Wat vind je hiervan?” vroeg Jasmijn terwijl ze naar een groep meeuwen wees die boven hen cirkelden.
Kyan keek omhoog en glimlachte. “Ze zijn mooi,” zei hij zachtjes.
“Ja! En jij moet ze vastleggen!” zei Jasmijn terwijl ze hem aanmoedigde.
Kyan haalde diep adem en richtte zijn camera op de meeuwen. Hij drukte op de knop en voelde zich trots toen hij het perfecte shot maakte. Het geluid van de zee vulde zijn oren terwijl hij zich concentreerde op het moment.
Na een tijdje besloot Jasmijn dat het tijd was voor iets anders. “Laten we naar dat kleine strandje daar gaan!” zei ze terwijl ze naar beneden wees.
Ze klauterden over de duinen en kwamen aan bij het strandje dat verborgen lag tussen twee hoge heuvels zand. Het water glinsterde in de zon en er waren nauwelijks mensen in de buurt.
“Dit is geweldig!” riep Jasmijn terwijl ze haar schoenen uittrok en in het zand ging staan.
Kyan volgde haar voorbeeld, maar bleef wat achterdochtig staan kijken naar de golven die tegen de kust sloegen. Hij voelde zich nog steeds verward door alles wat er om hem heen gebeurde, maar tegelijkertijd voelde hij ook een soort vastberadenheid om verder te gaan met fotograferen.
Terwijl Jasmijn vrolijk rondliep, begon Kyan foto’s te maken van het water dat tegen de stenen sloeg en van de schelpen die verspreid lagen over het zand. Hij merkte niet eens dat Jasmijn achter hem stond tot ze ineens riep: “Kijk daar!”
Kyan draaide zich om en zag hoe Jasmijn naar iets wees dat verderop op het strand lag. Het bleek een oude houten boot te zijn die half onder het zand verborgen lag.
“Dat is perfect voor onze fotoshoot!” zei Jasmijn enthousiast.
Kyan knikte instemmend en liep naar de boot toe. Terwijl hij dichterbij kwam, merkte hij hoe bijzonder deze plek eigenlijk was. De combinatie van natuur en geschiedenis maakte hem nieuwsgierig.
Jasmijn begon poses aan te nemen naast de boot terwijl Kyan foto’s maakte vanuit verschillende hoeken. Ze lachte hardop toen ze zich in allerlei vreemde posities wurmde om perfect in beeld te komen.
“Dit is zo leuk!” riep ze tussen haar lachen door.
Kyan kon niet anders dan glimlachen bij haar enthousiasme, zelfs al voelde hij zich soms nog steeds verlegen over zijn eigen werk als fotograaf.
Na een tijdje besloot Kyan even pauze te nemen en ging zitten op het warme zand. Hij keek naar Jasmijn die nog steeds bezig was met poseren voor haar camera. Haar energie werkte aanstekelijk; zelfs als hij verward bleef over wat hij precies wilde zeggen of doen, voelde hij zich gelukkig hier bij haar aan zee.
Plotseling hoorde hij iets achter zich – iemand kwam hun kant op lopen! Het bleek Luca te zijn, hun andere collega-fotograaf met wie zij regelmatig samenwerkten tijdens projecten. Luca had ook kort zwart haar maar droeg altijd sportieve kleding omdat hij kickboksen als hobby had.
“Wat doen jullie hier?” vroeg Luca nieuwsgierig toen hij hen zag zitten bij de boot.
“We maken foto’s!” antwoordde Jasmijn enthousiast terwijl ze naast hen kwam zitten.
Luca grinnikte toen hij hun camera’s zag liggen: “Ik zie dat je weer je best doet, Kyan.”
Kyan bloosde lichtjes maar knikte trots terug naar Luca. “Ja… ik probeer.”
Luca leunde achterover in het zand en keek naar de zee: “Het geluid van de zee is zo rustgevend,” zei hij met een glimlach op zijn gezicht.
Jasmijn knikte instemmend: “Ja! En kijk eens hoe mooi alles hier is!”
De drie vrienden genoten samen van hun tijd aan het strand; zonder enige druk of verwachtingen konden zij gewoon genieten van elkaars gezelschap en hun liefde voor fotografie delen zonder woorden nodig te hebben om elkaar beter te begrijpen.
De zon begon langzaam onder te gaan toen Kyan besloot nog één laatste foto te maken – dit keer niet alleen van Jasmijn of Luca maar ook van zichzelf tussen hen beiden in bij deze prachtige plek vol herinneringen aan deze dag vol creativiteit aan zee.
Met elke klik hoorde je opnieuw dat heerlijke geluid – het geluid van golven die breken tegen rotsen; zo simpel maar zo mooi…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes