Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een onverwachte ontmoeting in het café**
In het hart van Berlijn, waar de gebouwen elkaar leken te omarmen en de straten vol leven waren, bevond zich een klein café op het dak van een hoog gebouw. Het was een plek waar mensen kwamen om te ontsnappen aan de drukte van de stad, met uitzicht op de bruisende straten en de historische monumenten die Berlijn zo uniek maakten. De zon scheen fel en gaf alles een gouden gloed, perfect voor een middag vol dromen en plannen.
Lara was een tenger meisje van negentien met een passie voor marathonlopen. Haar lange benen waren perfect voor het rennen, maar haar verlegenheid hield haar vaak tegen om deel te nemen aan wedstrijden. Ze had ADHD, wat betekende dat ze soms moeite had om zich te concentreren op dingen die niet met hardlopen te maken hadden. Maar als ze eenmaal in haar hardloopschoenen stond, voelde ze zich vrij. De wereld om haar heen vervaagde en alles wat telde was de weg voor haar.
Die middag had ze besloten om naar het café op het dak te gaan. Ze droeg een casual outfit: een oversized T-shirt met een logo van haar favoriete marathon en een paar comfortabele joggingschoenen. Haar neus sierde een kleine piercing die ze recentelijk had laten zetten; het was iets dat haar altijd al fascineerde, maar waar ze nooit de moed voor had gehad tot nu toe.
Toen Lara het café binnenstapte, voelde ze meteen de ontspannen sfeer. Het was er niet druk; slechts enkele mensen zaten aan tafels met hun laptops of boeken. Ze bestelde een ijskoffie en zocht naar een plekje bij het raam, waar ze kon genieten van het uitzicht terwijl ze haar gedachten liet afdwalen.
Terwijl ze daar zat, begon ze foto's te maken met haar smartphone. De skyline van Berlijn was prachtig en elke foto leek beter dan de vorige. Ze voelde zich gelukkig en vrij terwijl ze door de lens keek, maar tegelijkertijd knaagde er iets aan haar: de stress van school en de druk om goed te presteren in alles wat ze deed.
Plotseling hoorde ze iemand naast zich lachen. Het klonk als muziek in haar oren; het was warm en oprecht. Lara keek op en zag een jongen zitten aan de tafel naast die van haar. Hij had krullend bruin haar dat speels over zijn voorhoofd viel en droeg ook casual kleding – een simpele hoodie en joggers die hem goed stonden.
“Je maakt mooie foto’s,” zei hij met een glimlach die zijn ogen deed twinkelen.
Lara bloosde lichtjes en keek snel weer naar haar telefoon. “Dank je,” antwoordde ze verlegen terwijl ze probeerde niet te stotteren.
“Ben je hier vaak?” vroeg hij verder terwijl hij zijn koffie oppakte.
“Niet echt,” zei Lara eerlijk. “Ik kom hier af en toe gewoon om even weg te zijn.”
“Snap ik,” zei hij terwijl hij zijn hoofd knikte. “Ik ben Max trouwens.”
“Lara,” stelde zij zichzelf voor, nog steeds nerveus maar ook nieuwsgierig naar deze onverwachte ontmoeting.
Max leek niet gestrest of verlegen zoals zij; hij straalde zelfvertrouwen uit dat Lara bewonderde maar ook jaloers maakte. “Wat doe je hier? Ben je ook aan het studeren?” vroeg hij verder.
“Ja… nou ja, ik probeer,” antwoordde Lara eerlijk terwijl ze naar buiten keek naar de mensen beneden die voorbijliepen zonder enige zorgen.
Max lachte opnieuw, dit keer nog harder dan daarvoor. “Ik begrijp wat je bedoelt! Soms voelt school als één grote marathon.”
Lara moest lachen bij die vergelijking; hij begreep precies hoe zij zich voelde! “Ja! En ik ben meer bezig met rennen dan met studeren.”
“Rennen is geweldig,” zei Max enthousiast terwijl hij leunde in zijn stoel alsof hij meer wilde weten over dit onderwerp dat hen verbond. “Ik doe zelf niet aan marathons, maar ik hou wel van hardlopen.”
Hun gesprek vloeide natuurlijk voort terwijl Lara zich steeds meer op zijn gemak begon te voelen. Ze praatten over hun favoriete plekken in Berlijn om te rennen – parken, langs rivieren – alles wat hen inspireerde tijdens hun trainingen.
Na verloop van tijd merkte Lara dat Max ook fotografeerde; zijn smartphone lag naast hem vol prachtige beelden van Berlijnse straatkunst en architectuur. “Je hebt talent!” zei Lara toen hij enkele foto's liet zien.
“Dank je! Ik probeer gewoon vast te leggen wat ik mooi vind,” antwoordde Max bescheiden terwijl hij door zijn galerij scrollde.
De tijd vloog voorbij terwijl zij samen lachten over hun ervaringen als jonge volwassenen in deze grote stad vol mogelijkheden. Voor Lara voelde deze ontmoeting als iets bijzonders; iets wat zij nooit had verwacht toen zij die ochtend besloot naar het café te gaan.
Uiteindelijk stonden beide jongeren op om afscheid te nemen na urenlang praten over hun passies – hardlopen, fotografie en hun dromen voor de toekomst. Max glimlachte breed toen hij zei: “Misschien kunnen we samen gaan rennen? Ik zou graag willen zien hoe jij traint voor je marathons!”
Lara knikte enthousiast; dit was precies wat zij nodig had: iemand die dezelfde interesses deelt zonder enige druk of verwachtingen eromheen.
Terwijl Max wegliep richting de trap naar beneden, voelde Lara zich opgelucht maar ook blij verrast door deze onverwachte ontmoeting in het café op het dak van Berlijnse gebouwen vol leven en verhalen.
Ze nam nog één laatste foto van het uitzicht voordat zij zelf weer naar beneden ging; deze dag zou zij nooit vergeten – net zoals elke marathon die zij ooit zou lopen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes