Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De jongen die zijn stem verloor**
In het verre Indonesië, waar de zon altijd leek te lachen en de lucht gevuld was met de geur van tropische bloemen, woonde een jongen genaamd Arif. Arif was een stevige jongen met steil zwart haar dat altijd in zijn ogen viel. Hij droeg meestal een versleten jeans en een T-shirt met een grappige tekst erop. Zijn favoriete shirt had een afbeelding van een clown die op zijn hoofd stond, met de woorden "Lachen is het beste medicijn" eronder.
Arif had altijd al moeite gehad met lezen en schrijven. De letters dansten voor zijn ogen, en soms leek het alsof ze hem plaagden. Maar dat weerhield hem er niet van om naar school te gaan. Hij had echter één grote passie: stand-up comedy. Elke vrijdagavond zat hij op het grasveld bij de lokale markt, waar hij zijn vrienden vermaakte met grappen en verhalen.
Op een dag kwam er een circus naar de stad. Het circus heette "De Gelukkige Olifant" en het was beroemd om zijn vrolijke artiesten en kleurrijke acts. Arif kon zijn enthousiasme niet bedwingen toen hij hoorde dat ze ook stand-up comedy zouden hebben. Hij besloot dat hij daarheen moest gaan, zelfs als hij niet wist hoe hij zich moest aanmelden.
Die avond, terwijl de sterren boven hen fonkelden als glinsterende confetti, zat Arif op het grasveld voor het circus. De lichten flonkerden en de muziek vulde de lucht met vrolijkheid. Toen de komiek van het circus opkwam, voelde Arif een golf van inspiratie door zich heen stromen. De man had een grote glimlach en vertelde grappen over alles wat hij zag: over olifanten die dansen, over clowns die hun neus kwijt waren, en zelfs over mensen die hun schoenen aan de verkeerde voeten droegen.
Arif lachte zo hard dat zijn buik pijn deed. Maar naarmate de show vorderde, merkte hij iets vreemds op: elke keer als de komiek iets grappigs zei, leek het alsof Arifs eigen stem steeds stiller werd. Het was alsof iemand zijn woorden wegnam voordat ze konden ontsnappen.
Na de show besloot Arif om naar achteren te sluipen waar de artiesten zich voorbereidden om te vertrekken. Hij vond zichzelf tegenover de komiek staan, die nu in zijn gewone kleren was gekleed – nog steeds met die brede glimlach.
“Hey daar!” zei de komiek vrolijk. “Wat vond je van mijn show?”
Arif wilde antwoorden, maar er kwam geen geluid uit zijn mond. Hij opende zijn mond om te spreken, maar alleen stilte volgde.
“Geen woorden? Dat is interessant!” lachte de komiek terwijl hij zich voorover boog om Arifs gezicht beter te zien. “Je hebt zeker veel in je hoofd zitten!”
Arif knikte snel en gebaarde enthousiast met zijn handen alsof hij wilde zeggen: “Ja! Ik wil ook grappen maken!”
De komiek keek hem aan met nieuwsgierigheid in zijn ogen. “Wil je meedoen? We hebben nog ruimte voor iemand die kan lachen!”
Arifs hart sprong op van blijdschap! Maar toen besefte hij dat hij geen stem had om te spreken of grappen te vertellen.
“Geen zorgen,” zei de komiek terwijl hij Arifs schouder klopte. “Soms is het beter om gewoon te luisteren en te observeren.”
Die nacht ging Arif naar huis zonder iets te zeggen tegen iemand – zelfs niet tegen zijn moeder die altijd vroeg hoe school was geweest. Hij voelde zich verloren zonder woorden.
De volgende dag besloot Arif terug te gaan naar het circus om meer te leren van de komiek. Dit keer nam hij pen en papier mee zodat hij alles kon opschrijven wat hem inspireerde of aan het lachen maakte.
Toen hij aankwam bij het circus, zag hij dat er veel mensen waren verzameld rond een grote tent vol kleuren en geluiden. De komiek stond buiten handtekeningen uit te delen aan kinderen die hun favoriete grappen wilden horen.
Arif wachtte geduldig tot het zijn beurt was om dichterbij te komen.
“Hallo!” zei de komiek toen Arif eindelijk voor hem stond.
Met trillende handen gaf Arif hem het papier waarop enkele van zijn eigen grappen stonden geschreven – simpel maar vol humor over dingen die iedereen kende: schoolboeken die nooit open gingen of leraars die vergeten waren wat ze moesten uitleggen.
De komiek las ze hardop voor terwijl mensen begonnen te lachen om Arifs woorden – zelfs zonder dat ze wisten wie deze jongen was!
“Dit is geweldig!” riep de komiek uit terwijl hij in lachen uitbarstte. “Je hebt talent! Je moet echt optreden!”
Arifs gezicht straalde van blijdschap; misschien had hij toch nog iets waardevols in zich!
Die avond kreeg Arif eindelijk wat hij zo graag wilde: een kans om op het podium te staan tijdens een speciale show voor kinderen in het circus! Met knikkende knieën stapte hij naar voren onder luid applaus van vrienden en vreemden.
Hij begon langzaam met lezen wat hij had geschreven; elke grap bracht gelach voort – niet alleen omdat ze grappig waren, maar ook vanwege hoe eerlijk en puur ze waren verteld door deze jongen zonder stem.
En zo gebeurde het dat Arif leerde dat je soms geen woorden nodig hebt om gehoord te worden; soms volstaat alleen maar je aanwezigheid en je lach om anderen blij te maken.
Het grasveld waar alles begon werd nu gevuld met vreugdevolle herinneringen aan momenten waarin stilte niet meer belangrijk was dan samen lachen onder sterrenhemels in Indonesië – waar dromen werkelijkheid werden door simpelweg jezelf te durven laten zien!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes