Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geheim achter de gesloten deur**
In een klein stadje in Frankrijk, niet ver van de Seine, stond een oude, verweerde school. De muren waren bedekt met klimop en de ramen waren vaak beslagen van de adem van de leerlingen. Het was een plek waar kinderen samenkwamen om te leren en te spelen. Naast de school lag een speeltuin met schommels die zachtjes heen en weer wiegden in de wind. Hier speelden kinderen met blije gezichten, maar er was ook iets dat hen afleidde: een gesloten deur aan de achterkant van het schoolgebouw.
De deur was altijd dicht. Niemand wist wat erachter zat. De kinderen fluisterden over wat ze dachten dat zich daar bevond: misschien oude boeken, of zelfs een verborgen kamer vol geheimen. Maar niemand durfde het te vragen aan de leraren of aan elkaar.
Onder deze kinderen was er één meisje dat opviel. Haar naam was Elise. Ze had tenger postuur en krullend blond haar dat als zonnestralen om haar gezicht danste wanneer ze speelde. Elise droeg vaak vintage kleding, met bloemenprints en kanten details die haar deden denken aan andere tijden. Ze had een bijzondere manier van kijken naar de wereld om zich heen, alsof ze altijd op zoek was naar iets dat anderen niet konden zien.
Elise hield van poëzie. Ze schreef gedichten in haar notitieboekje, vol woorden die haar gevoelens vertaalden naar iets moois. Soms voelde ze zich gevoelig en verward, vooral als ze naar de gesloten deur keek. Wat zou daarachter kunnen zijn? Wat voor verhalen zouden er verborgen liggen?
Op een dag besloot Elise dat ze meer wilde weten over die deur. Terwijl haar klasgenoten buiten speelden, ging ze naar het schoolgebouw en liep naar de achterkant waar de deur stond. Het hout was oud en ruw onder haar vingers toen ze het voorzichtig aanraakte.
“Waarom is deze deur altijd dicht?” vroeg ze zich af terwijl ze naar het slot keek. Het leek wel alsof het slot haar vertelde dat er iets belangrijks achter zat, iets wat niet voor iedereen bestemd was.
Die middag na schooltijd bleef Elise nog even hangen bij de speeltuin. De zon begon onder te gaan en kleurde de lucht in prachtige tinten oranje en roze. Terwijl zij op een schommel zat, dacht ze na over alles wat zij had gezien en gehoord in het leven tot nu toe: verhalen van mensen die hun dromen achterna gingen, maar ook verhalen van verdriet en verlies.
Haar gedachten dwaalden af naar haar grootouders die Joods waren geweest tijdens moeilijke tijden in Frankrijk. Ze had ooit gehoord hoe zij hun leven hadden opgebouwd na zoveel verdriet; hoe zij poëzie gebruikten om hun gevoelens te uiten in plaats van woorden te laten verdwijnen in stilte.
Elise voelde dat zij ook zo’n verhaal had; misschien niet zo groot als dat van haar grootouders, maar wel belangrijk voor haarzelf.
De volgende dag besloot Elise opnieuw naar de gesloten deur te gaan. Dit keer nam ze haar notitieboekje mee om alles op te schrijven wat zij voelde terwijl zij daar stond.
“Wat als ik gewoon moet wachten?” dacht ze terwijl ze op het koude beton leunde. “Misschien komt er ooit iemand langs die me vertelt wat hier is.”
Ze schreef enkele regels poëzie over wachten en verlangen:
*“Achter deze deur,
een wereld onbekend,
een verhaal verstopt,
dat niemand kent.”*
Elise voelde zich vrijer terwijl ze schreef; woorden gaven haar kracht om verder te denken dan alleen maar nieuwsgierigheid naar wat er achter die deur zat.
De weken verstreken en Elise bleef terugkomen naar dezelfde plek bij de gesloten deur, steeds weer met nieuwe gedichten in haar handpalm gekruld of geschreven op papier dat al zijn glans had verloren door het vele gebruik.
Op een dag kwam er een oudere man voorbij lopen terwijl Elise weer eens aan het schrijven was tegen de muur naast de deur. Hij stopte even en keek nieuwsgierig naar het meisje met krullend blond haar.
“Wat schrijf je daar?” vroeg hij vriendelijk.
Elise keek op en voelde zich even verlegen maar besloot toen eerlijk te antwoorden: “Ik schrijf gedichten over deze gesloten deur.”
De man glimlachte begrijpend. “Soms zijn deuren gesloten omdat we nog niet klaar zijn om binnen te gaan,” zei hij zachtjes.
Elise knikte langzaam; zijn woorden maakten indruk op haar hart. “Maar ik wil weten wat erachter zit,” antwoordde ze vastberaden.
“Dat is heel begrijpelijk,” zei hij terwijl hij naast haar ging zitten op het koude beton. “Maar soms is het belangrijker om je eigen verhaal te vertellen dan om anderen hun geheimen te ontrafelen.”
Ze praatten nog even verder over poëzie, over dromen en herinneringen die ons vormen tot wie we zijn geworden – zonder ooit echt antwoord te krijgen op wat er achter die gesloten deur zat.
Die avond ging Elise weer naar huis met nieuwe woorden in haar hoofd; geen antwoorden maar wel nieuwe vragen die leidden tot meer poëzie:
*“Achter elke deur,
een verhaal wacht stil,
maar mijn eigen woorden
zijn mijn grootste wil.”*
En zo bleef Elise terugkomen bij die oude schooldeur naast de speeltuin; niet omdat zij per se wilde weten wat erin zat, maar omdat zij ontdekte dat soms wachten net zo waardevol kan zijn als ontdekken zelf – vooral wanneer je je eigen verhaal leert vertellen door middel van poëzie.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes