Op een zonnige ochtend in de vroege zomer zat Jasper op de oever van de rivier. De zon weerkaatste op het water en maakte het oppervlak glinsterend als duizenden kleine diamanten. Jasper had altijd al een fascinatie gehad voor de lucht en de vrijheid die het bood. Hij was een avontuurlijke jongen met een gemiddelde lengte, blond krullend haar en een hippe kledingstijl die hem onderscheidde van zijn klasgenoten. Zijn liefde voor vliegen was ontstaan toen hij als klein kind met zijn vader naar de luchtshow was geweest.
Jasper had net zijn eerste vliegles achter de rug en voelde zich al een echte piloot. Hij droomde ervan om ooit zijn eigen vliegtuig te hebben en over onbekende plekken te vliegen. Terwijl hij daar zat, speelde hij op zijn gitaar, de klanken vermengden zich met het geluid van het kabbelende water. Het was een moment van pure vreugde.
Aan de andere kant van de rivier zat Mireille, een meisje dat vaak in dezelfde buurt speelde als Jasper. Ze had ook een passie voor muziek en speelde vaak samen met hem. Mireille had licht gehoorverlies, maar dat weerhield haar er niet van om voluit te genieten van haar gitaarspel. Haar gemiddelde postuur en vrolijke uitstraling maakten haar tot een geliefd gezicht in de buurt.
Op die dag besloot Jasper dat hij iets bijzonders wilde doen. "Wat als ik ga vliegen over die rivier?" dacht hij bij zichzelf. Hij wist dat er aan de andere kant van het water iets speciaals moest zijn, iets wat nog nooit iemand had ontdekt. Misschien was er wel een eiland dat niemand kende.
"Hey Mireille!" riep Jasper terwijl hij naar haar toe liep. "Zou je willen komen kijken? Ik wil gaan vliegen!"
Mireille keek op van haar gitaar en glimlachte. "Dat klinkt geweldig! Maar hoe ga je dat doen?"
Jasper wees naar het kleine vliegtuigje dat aan de rand van het veld stond, waar hij vaak oefende met zijn instructeur. "Ik heb net les gehad! Ik kan zelf vliegen."
Mireille sprong op en pakte haar gitaar in één hand terwijl ze met de andere hand naar Jasper wees. "Laten we gaan! Ik wil zien wat er aan die andere kant is."
Ze liepen samen naar het vliegtuigje, hun enthousiasme groeide met elke stap die ze zetten. Toen ze bij het vliegtuig aankwamen, hielp Jasper Mireille om in te stappen voordat hij zelf plaatsnam in de cockpit.
"Zet je gordel om!" zei Jasper terwijl hij zich voorbereidde om te starten.
Mireille knikte enthousiast en deed wat hem gevraagd werd. Met een paar snelle bewegingen startte Jasper de motor en voelde hij hoe het vliegtuig begon te trillen onder hen.
"Hier gaan we!" riep hij terwijl hij gas gaf en het vliegtuig omhoog steeg in de lucht.
De wereld beneden hen werd steeds kleiner terwijl ze hoger stegen boven de rivier en het landschap onder hen veranderde in een schilderachtig uitzicht vol groen en blauw.
"Wow!" riep Mireille terwijl ze uitkeek over het water dat glinsterde in het zonlicht. "Dit is ongelooflijk!"
Jasper glimlachte trots terwijl hij zijn aandacht op het vliegen richtte. Ze vlogen over velden vol bloemen, langs bossen waar vogels vrolijk zongen, en boven kleine boerderijen waar mensen druk bezig waren met hun dagelijkse leven.
Na enige tijd zagen ze iets ongewoons: midden in de rivier lag een klein eilandje bedekt met bomen en kleurrijke bloemen die nooit eerder waren gezien door hun ogen.
"Kijk daar!" zei Mireille enthousiast terwijl ze naar beneden wees. "Dat moet wel het eiland zijn dat niemand kende!"
Jasper knikte instemmend terwijl hij voorzichtig richting het eiland vloog. Het leek wel alsof ze op ontdekkingstocht waren naar iets heel bijzonders.
Toen ze dichterbij kwamen, landde Jasper voorzichtig op een open plek aan de rand van het eilandje. Ze stapten uit en voelden meteen hoe anders deze plek was dan alles wat ze eerder hadden ervaren.
Het eiland was stil, maar niet ongemakkelijk stil; eerder vredig, alsof tijd hier niet bestond. De bomen stonden trots rechtop, hun bladeren fluisterden zachtjes in de wind terwijl vogels vrolijk floten tussen takken.
"Dit is echt prachtig," zei Mireille terwijl ze rondkeek met grote ogen vol verwondering.
Jasper knikte opnieuw, blij dat ze dit avontuur samen beleefden zonder enige zorgen of verplichtingen achter zich te laten.
Ze besloten om even rond te wandelen op dit onbekende stukje aarde. Terwijl ze door het gras liepen, plukten ze bloemen die zo fel gekleurd waren als hun dromen over avontuur.
Na enige tijd vonden ze een klein meer midden op het eiland waar helder water rustig stroomde tussen rotsen bedekt met mos.
"Wat als we hier onze muziek maken?" stelde Mireille voor terwijl ze haar gitaar oppakte.
Jasper vond dit idee geweldig en samen begonnen ze te spelen onder de schaduwrijke bomen rondom hen. De klanken van hun muziek mengden zich met geluiden uit de natuur; vogels zongen mee alsof zij ook deel uitmaakten van hun concert.
De middag vloog voorbij zonder dat zij zich ervan bewust waren; enkel genietend van elkaars gezelschap en deze bijzondere plek die niemand kende behalve zij tweeën.
Toen de zon begon onder te gaan, beseften ze dat het tijd was om terug te keren naar huis voordat het donker werd. Ze keken nog één keer om naar hun ontdekte eiland voordat ze weer in hun vliegtuig stapten voor hun terugvlucht over de rivier.
Terwijl zij opstegen vanuit dit verborgen paradijs voelden zij beiden iets speciaals: geen geheimen of mysteries meer; enkel twee vrienden die samen iets moois hadden ontdekt – simpelweg omdat zij durfden te dromen over wat er verderop lag dan alleen maar bekend terrein.
En zo vlogen zij terug naar huis, wetende dat er altijd nieuwe avonturen wachten voor degenen die bereid zijn om verder te kijken dan wat voor hen ligt – zelfs als niemand anders ooit weet waarheen zij gingen of wat zij vonden op 'het eiland dat niemand kende'.