Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De kleuren van de herfst in mijn hoofd**
Het was een frisse herfstochtend toen Joris en Nina elkaar ontmoetten bij de ingang van het park. De lucht was helder en blauw, maar de bladeren aan de bomen waren al veranderd in een palet van warme kleuren: dieprood, goudgeel en oranje. Joris, met zijn kleine en stevige postuur, stond met zijn handen in zijn zakken te kijken naar de dansende bladeren die door de lucht zweefden. Hij had altijd al een fascinatie gehad voor de natuur, vooral in deze tijd van het jaar.
Nina kwam aanlopen, haar lange zwarte haar in vlechten gevlochten. Ze droeg een bohemian jurk die vrolijk meedeinde met elke stap die ze zette. Haar ogen glinsterden als ze naar Joris keek. Ze had altijd een dromerige uitstraling, alsof ze vaak in gedachten verzonken was. Vandaag was geen uitzondering.
"Wat denk je?" vroeg Nina terwijl ze naar de bomen wees. "Het lijkt wel alsof de herfst ons iets wil vertellen."
Joris knikte langzaam. "Ja, het is alsof elke kleur een verhaal heeft," zei hij terwijl hij naar een tak keek waar een paar bladeren nog vastzaten. "Kijk naar dat rode blad daarboven. Het lijkt wel boos omdat het niet wil vallen."
Nina lachte zachtjes en ging naast hem staan. "En dat gele blad daar? Het lijkt wel blij omdat het eindelijk kan dansen op de wind." Ze stak haar hand uit en maakte een draaiende beweging, alsof ze zelf ook danste met de bladeren.
Ze stonden daar samen, hun gedachten verloren in de kleuren om hen heen. Joris had altijd moeite gehad met lezen en schrijven door zijn dyslexie, maar als hij naar de natuur keek, voelde hij zich vrij van alle beperkingen die hem soms tegenhielden. De woorden kwamen niet altijd gemakkelijk bij hem, maar beelden waren als poëzie in zijn hoofd.
"Ik heb iets geschreven," zei Nina plotseling terwijl ze haar notitieboekje uit haar tas haalde. Het was versierd met kleurrijke stickers en tekeningen van bloemen en sterren.
"Wat voor iets?" vroeg Joris nieuwsgierig.
Nina opende het boekje en begon te lezen:
"In de herfstwind dansen dromen,
Bladeren vallen als woorden,
Kleuren fluisteren verhalen,
Van vreugde en van verlangen."
Haar stem klonk zachtjes als muziek terwijl ze verder las over hoe elk seizoen zijn eigen emoties met zich meebracht. Joris luisterde aandachtig; hij vond het prachtig hoe zij woorden kon vangen zoals hij dat nooit kon.
"Je schrijft echt mooi," zei hij oprecht bewonderend toen ze klaar was.
Nina bloosde lichtjes en sloeg haar ogen neer op het papier. "Dank je! Ik probeer gewoon te beschrijven wat ik voel."
Ze keken samen naar het park dat voor hen lag; het pad kronkelde tussen bomen vol kleurige bladeren die ritselden in de zachte bries. De geur van natte aarde vulde hun neusgaten; het was een geur die hen herinnerde aan avonturen die nog moesten komen.
"Zullen we gaan wandelen?" stelde Joris voor.
Nina knikte enthousiast en samen liepen ze het pad op dat hen verder het park in leidde. Aan weerszijden stonden bankjes waar mensen zaten te genieten van hun koffie of gewoon keken naar voorbijgangers. Een oude man voerde eenden bij terwijl kinderen speelden met hun vliegers boven hun hoofden.
"Het is zo levendig hier," merkte Nina op terwijl ze naar een groep kinderen keek die lachten en renden achter hun vliegers aan.
Joris glimlachte bij het zien van hun blijdschap. "Ja, alles voelt zo vrolijk in deze tijd van het jaar."
Ze liepen verder langs een vijver waar waterlelies drijvend op het water lagen te rusten als kleine groene schotels vol dromen. De zon weerkaatste op het wateroppervlak en maakte glinsterende stippen die leken te dansen zoals zij eerder hadden gedaan.
"Als ik hier ben, voel ik me soms alsof ik deel uitmaak van iets groters," zei Joris terwijl hij over de rand van de vijver leunde om dichterbij te kijken.
Nina knikte begrijpend. "Ja, net zoals elke kleur in deze herfst ons iets vertelt over wat er komt."
Hun gesprekken gingen verder over alles wat hen bezighield: dromen over verre landen, verhalen over hun favoriete boeken en gedachten over wat zij later wilden worden. Voor Joris waren deze momenten waardevol; hier kon hij zijn gedachten delen zonder angst om beoordeeld te worden vanwege zijn dyslexie.
De zon begon langzaam onder te gaan achter de bomen, waardoor alles om hen heen werd verlicht door gouden stralen licht die door de takken filterden. Het park veranderde opnieuw; schaduwen begonnen langer te worden terwijl de lucht zich vulde met tinten paars en roze.
"We moeten teruggaan voordat het donker wordt," zei Nina uiteindelijk terwijl ze omhoog keek naar de lucht die steeds donkerder werd.
Joris knikte instemmend maar wilde nog even blijven staan om alles in zich op te nemen: de kleuren, geluiden en geuren van deze prachtige herfstdag.
"Dit was fijn," zei hij uiteindelijk terwijl ze samen terugliepen naar de ingang van het park.
Nina glimlachte breed terwijl ze naast hem liep. "Ja, heel fijn."
En zo gingen ze verder langs dezelfde paden waar zoveel kleuren hen hadden omringd; elk moment vol betekenis zonder dat er geheimen of mysteries waren om ontrafeld te worden—alleen maar eenvoudige schoonheid gevangen in hun herinneringen aan deze dag vol herfstkleuren in hun hoofd.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes