Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Onder de sterren**
Op een verlaten eiland in de Adriatische Zee, niet ver van de kust van Kroatië, lag een klein onderzoeksstation. Het gebouw was eenvoudig, met witte muren die door de zon waren verbleekt en een dak dat met golfplaten was bedekt. Het station was omringd door een turquoise zee die glinsterde onder de zon, en het geluid van de golven die tegen de rotsen sloegen, vulde de lucht. Hier werkte David, een bioloog met grijs haar en een volle baard. Hij was zwaar gebouwd en droeg meestal casual maar nette kleding: een lichtblauwe blouse en beige broek.
David had altijd al een fascinatie gehad voor het leven onder water. Zijn dagen bestonden uit het observeren van zeedieren en het verzamelen van gegevens over hun gedrag. Hij had geen behoefte aan gezelschap; zijn enige metgezel was zijn notitieboekje waarin hij zijn bevindingen opschreef. De avonden bracht hij door op het dakterras van het onderzoeksstation, waar hij naar de sterren keek en zich verwonderde over de uitgestrektheid van het universum.
Op een dag besloot David dat hij wat humor in zijn leven nodig had. Hij had altijd al een voorliefde gehad voor stand-up comedy, maar nooit eerder had hij gedacht dat hij zelf zou proberen om mensen aan het lachen te maken. Terwijl hij op het dakterras zat met zijn notitieboekje, begon hij grappen te schrijven over zijn leven als bioloog op een verlaten eiland.
"Waarom kunnen vissen nooit goed geheimen bewaren?" schreef hij. "Omdat ze altijd in school zitten!" Hij grinnikte om zijn eigen grap, maar voelde ook een steek van verdriet. Het idee dat niemand hem ooit zou horen lachen om deze grappen weerhield hem ervan om verder te gaan.
De dagen verstreken en David bleef alleen werken aan zijn onderzoek. Zijn observaties waren gedetailleerd en nauwkeurig, maar er ontbrak iets aan zijn leven. De zee was prachtig, maar zonder iemand om mee te delen voelde alles leeg aan.
Op een avond besloot David dat hij iets moest veranderen. Hij nam zijn notitieboekje mee naar beneden naar het strand en begon hardop voor zichzelf te praten terwijl hij in het zand zat. "Wat is er zo leuk aan krabben?" vroeg hij zich af terwijl hij naar enkele krabben keek die zich haastig terugtrokken in hun schuilplaatsen. "Ze hebben altijd hun schulp bij zich!"
Een paar passerende toeristen hoorden hem lachen en keken nieuwsgierig naar deze man die alleen op het strand zat te praten tegen zichzelf. Een vrouw met donkerbruin haar kwam dichterbij en vroeg: "Wat ben je aan het doen?"
David voelde zich ongemakkelijk maar antwoordde eerlijk: "Ik probeer gewoon wat humor in mijn leven te brengen."
De vrouw lachte vriendelijk en stelde zich voor als Mira, een biologiestudente uit Zagreb die op vakantie was met haar vrienden. Ze vertelde hem dat ze geïnteresseerd was in mariene biologie en vroeg of ze hem mocht helpen bij zijn onderzoek.
David aarzelde even; samenwerking was niet iets waar hij gewend aan was geraakt. Maar na enige tijd stemde hij toe, blij met de gedachte dat er iemand anders bij hem zou zijn.
De volgende dagen werkten David en Mira samen aan verschillende projecten rond het eiland. Ze onderzochten koraalriffen, verzamelden monsters van zeewater en maakten aantekeningen over de verschillende soorten vissen die ze tegenkwamen. Mira's enthousiasme werkte aanstekelijk; zelfs David kon niet anders dan glimlachen terwijl ze samen werkten.
In hun vrije tijd deelden ze verhalen over hun leven; Mira vertelde over haar studie in Zagreb terwijl David grappen maakte over krabben en andere zeewezens. Hun gesprekken waren eenvoudig maar vol humor; zelfs als David zich soms onzeker voelde over zijn eigen waarde als bioloog of als komiek, hielp Mira hem om zichzelf niet al te serieus te nemen.
Na enkele weken samen werken begon David zich meer op zijn gemak te voelen bij Mira's gezelschap. Op een avond zaten ze weer op het dakterras onder de sterrenhemel; de lucht was helder en vol twinkelende sterren.
"Wat denk je dat er daarboven is?" vroeg Mira terwijl ze omhoog keek.
David haalde diep adem voordat hij antwoordde: "Misschien kijken we gewoon naar andere eilanden zoals dit."
Mira lachte zachtjes: "Of misschien kijken we naar andere biologen die ook alleen zitten."
Ze keken elkaar aan en lachten samen om deze gedachte; twee wetenschappers op zoek naar antwoorden in hun eigen kleine wereldjes.
De weken vorderden tot maanden waarin David steeds meer openstond voor nieuwe ervaringen – zowel wetenschappelijk als persoonlijk – dankzij Mira's aanwezigheid. De humor die ooit zo ver weg leek, kwam nu vanzelfsprekend terug in hun gesprekken.
Uiteindelijk kwam er echter een einde aan hun tijd samen toen Mira terug moest naar Zagreb voor haar studieafsluiting. Op haar laatste avond zaten ze opnieuw op het dakterras onder de sterrenhemel.
"Ik zal je missen," zei David eerlijk terwijl hij naar beneden keek.
"En ik jou," antwoordde Mira met een glimlach die zowel vreugde als verdriet uitstraalde.
Ze spraken af elkaar nog eens te ontmoeten – misschien ergens anders onder dezelfde sterrenhemel of zelfs weer hier op dit eiland waar alles begon.
Toen Mira vertrok, voelde David opnieuw die oude leegte terugkeren; maar deze keer wist hij dat humor niet alleen iets is wat je maakt of deelt met anderen – soms is het ook iets wat je binnenin jezelf kunt vinden, zelfs wanneer je alleen bent onder de sterren.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes