Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schaduw van de tijd**
In de schaduw van de oude molen, die langzaam draaide in de koele bries van een namiddag in Kaapstad, stond Jaco. Hij was een elektricien met een gemiddeld postuur en brede schouders, zijn kort blonde haar in een strakke crewcut. De molen, ooit een symbool van vooruitgang en arbeid, was nu slechts een stille getuige van het verstrijken van de tijd. De wieken draaiden met een melancholische elegantie, alsof ze de geheimen van het verleden fluisterden aan iedereen die bereid was te luisteren.
Jaco had altijd al een fascinatie gehad voor machines en elektriciteit. Als kind had hij vaak met zijn vader in hun garage gezeten, waar ze samen oude radio's en lampen uit elkaar haalden. Zijn vader had hem geleerd dat er schoonheid schuilging in het begrijpen van hoe dingen werkten. Maar nu, als volwassene, voelde Jaco zich soms verloren tussen de draden en schakelaars die zijn leven bepaalden. Hij had leerproblemen gehad op school; cijfers en letters dansten voor zijn ogen als schaduwen die hij niet kon vangen.
De molen was niet alleen een plek waar Jaco werkte; het was ook zijn toevluchtsoord. De stad om hem heen was druk en chaotisch, vol mensen die zich haastig verplaatsten tussen hun verplichtingen. Maar hier, onder de wieken die zachtjes kraakten in de wind, vond hij rust. Het geluid van draaiende mechanica gaf hem het gevoel dat hij deel uitmaakte van iets groters dan zichzelf.
Op deze specifieke dag had Jaco besloten om wat onderhoud aan de elektrische installatie van de molen te verrichten. Het licht viel door de grote ramen naar binnen en creëerde patronen op de vloer die leken te dansen met elke beweging van de wieken. Hij opende zijn gereedschapskoffer en begon met het controleren van de bedrading. Terwijl hij werkte, dacht hij na over zijn leven: hoe hij altijd optimistisch was geweest over wat hij kon bereiken, ondanks zijn uitdagingen.
De stad Kaapstad had veel te bieden: prachtige stranden, levendige markten en kleurrijke wijken vol geschiedenis. Maar voor Jaco voelde het soms alsof hij gevangen zat in een cirkel zonder uitgang. Zijn zakelijke kledingstijl paste niet helemaal bij hem; het voelde als een kostuum dat hem weerhield om echt zichzelf te zijn. Hij droeg het omdat men dat verwachtte in zijn vakgebied – maar diep van binnen verlangde hij naar iets anders.
Terwijl hij verder werkte aan de bedrading, merkte Jaco iets vreemds op: er leek een probleem te zijn met één van de schakelaars die verbonden waren met de verlichting bovenaan in de molen. Hij klom voorzichtig naar boven via een smalle trap die leidde naar het platform waar je uitzicht had over heel Kaapstad. De lucht was helder en blauw; je kon zelfs Table Mountain zien liggen als een majestueuze bewaker over de stad.
Boven aangekomen ontdekte Jaco dat er meer aan de hand was dan alleen maar een defecte schakelaar. Er waren tekenen van slijtage aan andere delen van het systeem – draden die gescheurd waren of los hingen als verdorde takken aan een boom. Dit zou meer werk betekenen dan hij aanvankelijk had gedacht.
Terwijl hij bezig was met repareren, kwam er iemand naar boven gelopen: Lindiwe, een jonge vrouw die ook in dezelfde wijk woonde als Jaco. Ze werkte als architecte en had vaak ideeën over hoe ze oude gebouwen kon revitaliseren zonder hun karakter te verliezen. Haar aanwezigheid bracht iets vreugdevols met zich mee; haar enthousiasme voor haar werk weerhield haar nooit om nieuwe dingen uit te proberen.
“Wat ben je aan het doen?” vroeg ze terwijl ze naast hem kwam staan.
“Gewoon wat onderhoud,” antwoordde Jaco terwijl hij zich concentreerde op zijn gereedschap.
“Je weet dat deze molen ooit belangrijk was voor onze gemeenschap? Het is goed om te zien dat iemand zoals jij ervoor zorgt dat we onze geschiedenis niet vergeten,” zei Lindiwe terwijl ze naar beneden keek over het platform.
Jaco knikte maar zei niets terug; woorden leken soms overbodig wanneer je geconfronteerd werd met zo’n grootse gedachtegang over geschiedenis en gemeenschap.
Ze praatten verder terwijl Jaco werkte – over architectuur, elektriciteit en dromen voor de toekomst – maar diep binnenin voelde Jaco nog steeds die constante strijd tegen zichzelf: zou hij ooit echt kunnen ondernemen? Zou hij ooit meer kunnen doen dan alleen maar repareren?
De zon begon onder te gaan achter Table Mountain en kleurde de lucht in tinten oranje en paars terwijl Lindiwe zich voorbereidde om weer naar beneden te gaan.
“Als je ooit hulp nodig hebt bij iets groters,” zei ze voordat ze vertrok, “laat me weten.”
Jaco keek haar na terwijl ze weg liep; haar woorden bleven hangen als echo’s in zijn gedachten. Misschien zou er ooit meer komen dan alleen maar elektriciteit repareren of werken onder deze oude molen? Misschien kon zelfs iemand zoals hij bijdragen aan iets groters?
Met deze gedachten keerde Jaco terug naar zijn werk onder het zachte draaien van de wieken boven hem – vastbesloten om niet alleen te repareren wat kapot was gegaan, maar ook om zelf verder te groeien onder ‘de schaduw van de tijd’.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes