Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De weg naar huis**
In het verre Indonesië, aan de rand van een diepblauwe baai, lag een klein stadje genaamd Pantai. De baai was omringd door hoge rotsen die glinsterden in de zon. Het water was helder en de lucht vulde zich met de geur van zout en avontuur. In dit stadje woonde een jongen genaamd Supri. Supri had kort bruin haar en droeg vaak outdoor kleding, klaar voor elk avontuur dat op zijn pad kwam.
Supri was een dromer. Hij hield ervan om te wandelen langs de kustlijn, waar de golven zachtjes tegen de rotsen klotsten. Maar er was iets dat hem altijd zenuwachtig maakte: zijn schoolwerk. Supri had dyslexie, wat het lezen en schrijven voor hem moeilijk maakte. Zijn leraar, meneer Rahmat, was een geduldige man die altijd probeerde Supri te helpen. Hij begreep dat leren niet voor iedereen hetzelfde was.
Op een dag besloot Supri dat hij iets wilde doen om zijn angst voor school te overwinnen. Hij had gehoord van een wandeltocht die georganiseerd werd door meneer Rahmat. De tocht zou langs de baai gaan en door het prachtige landschap van Pantai slingeren. Supri voelde zich opgewonden bij het idee om deel te nemen aan deze wandeling.
De volgende ochtend verzamelde iedereen zich bij het schoolgebouw. De zon scheen fel en de lucht was blauw zonder een wolkje te bekennen. Supri keek naar zijn klasgenoten; sommige waren druk in gesprek terwijl anderen stilletjes stonden te wachten. Meneer Rahmat kwam naar voren met een grote glimlach op zijn gezicht.
“Vandaag gaan we samen op avontuur,” zei hij met enthousiasme. “We zullen genieten van de natuur en elkaar beter leren kennen.”
Supri knikte vastberaden, ook al voelde hij een lichte spanning in zijn buik. De groep begon te lopen langs het pad dat naar de baai leidde. Het geluid van de golven vulde hun oren terwijl ze verder liepen.
De wandeling was prachtig. Ze passeerden kleurrijke bloemen en hoorden vogels fluiten in de bomen boven hen. Supri voelde zich vrij terwijl hij met zijn vrienden liep, maar af en toe dacht hij aan zijn schoolwerk en hoe moeilijk het soms voor hem was.
Na een tijdje stopten ze bij een grote rots waar ze even konden uitrusten. Meneer Rahmat vertelde verhalen over de geschiedenis van Pantai en hoe belangrijk deze plek was voor hun cultuur. Supri luisterde aandachtig; hij vond het fijn om meer te leren over zijn thuis.
Na de pauze vervolgden ze hun weg langs de kustlijn, waar ze af en toe stopten om naar de zee te kijken of schelpen te verzamelen. Supri raapte een mooie schelp op en hield deze tegen het licht aan; hij vond het fascinerend hoe elk stukje natuur uniek was.
Toen ze bijna terug waren bij hun startpunt, vroeg meneer Rahmat of iemand iets wilde delen over wat ze hadden geleerd tijdens hun wandeling.
“Het is mooi hier,” zei één van Supri’s klasgenoten met blije ogen.
“Ja,” voegde Supri toe, “ik heb geleerd dat we samen kunnen genieten van deze plek.”
Meneer Rahmat knikte goedkeurend en zei: “Dat klopt! En vergeet niet dat leren niet alleen in boeken gebeurt.”
Supri voelde zich trots toen hij dit zei; misschien zou hij niet perfect zijn in lezen of schrijven, maar vandaag had hij iets geleerd dat veel belangrijker was: genieten van het moment.
Toen ze terugkwamen bij school, voelde Supri zich opgelucht maar ook voldaan. Hij had niet alleen gewandeld door prachtige natuur, maar ook iets overwonnen wat hem vaak zenuwachtig maakte: zijn angst om te falen in school.
Die avond zat Supri aan tafel met zijn familie en vertelde hen over zijn dag. Zijn ouders luisterden aandachtig terwijl hij sprak over meneer Rahmat, de wandeling langs de baai en hoe mooi alles eruitzag.
“Je hebt goed gedaan vandaag,” zei zijn vader trots.
Supri glimlachte breed; dit gevoel wilde hij vaker ervaren – het gevoel dat je iets hebt bereikt ondanks je angsten.
De dagen gingen voorbij na die wandeling, maar elke keer als Supri naar school ging of naar meneer Rahmat keek, dacht hij terug aan die dag aan de baai. Het gaf hem moed om door te gaan met leren op zijn eigen manier.
En zo ging het leven verder in Pantai, waar elke dag nieuwe avonturen bracht – zowel buiten als binnenin zichzelf – terwijl Supri vastberaden bleef werken aan zijn weg naar huis: niet alleen letterlijk naar huis na schooltijd, maar ook figuurlijk naar zelfvertrouwen en acceptatie van wie hij was als leerling in deze wereld vol uitdagingen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes