Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een blik op morgen**
De zon stond hoog aan de hemel en kleurde de lucht in een diepblauw, dat langzaam overging in een zacht oranje. De markten van Marrakech waren levendig, gevuld met de geur van specerijen die als een warme omhelzing om je heen leken te wikkelen. Yara liep met een ontspannen pas over de smalle straatjes, haar slanke figuur gehuld in casual kleding die haar bewegingsvrijheid niet belemmerde. Haar kort geknipte haar danste op de zachte bries die door de straten waaide. Ze had grote oren die soms wat ongewoon leken, maar ze gaf er niets om; ze was blij met wie ze was.
Sven volgde haar op een afstandje. Hij had altijd al een fascinatie gehad voor fotografie en zijn camera hing als een trouwe metgezel om zijn nek. Met zijn lange en slanke gestalte leek hij bijna te zweven tussen de kraampjes vol kleurrijke stoffen en handgemaakte sieraden. Zijn ogen glinsterden van enthousiasme terwijl hij het leven om zich heen vastlegde: de glanzende ogen van een verkoper die zijn waren aanprees, het vrolijke gelach van kinderen die achter elkaar aan renden, en de prachtige patronen van Marokkaanse tapijten die als kunstwerken op de grond lagen.
Yara stopte bij een kraampje vol specerijen. De verkoper, een oudere man met een vriendelijk gezicht en een lange baard, glimlachte naar haar terwijl hij met zijn handen door de zakken vol saffraan en komijn ging. "Proef eens," zei hij terwijl hij haar een klein zakje gaf met iets dat eruitzag als gedroogde muntbladeren.
Ze nam het zakje aan en bracht het naar haar neus. De geur was verfrissend en aards tegelijk. "Het ruikt heerlijk," zei ze terwijl ze het zakje voorzichtig teruggaf. Sven maakte ondertussen foto's van hun interactie, gefascineerd door hoe Yara's gezicht oplichtte bij elke nieuwe ontdekking.
"Wat ga je ermee doen?" vroeg Yara nieuwsgierig toen ze Sven zag klikken met zijn camera.
"Ik wil deze momenten vastleggen," antwoordde hij eenvoudig. "De kleuren, de geuren... alles wat deze plek zo bijzonder maakt."
Yara knikte begrijpend. Ze wist dat Sven vaak somber kon zijn, ondanks zijn vrolijke uitstraling. Soms leek het alsof er iets achter zijn ogen schuilging dat hem weerhield om volledig te genieten van het moment. Maar vandaag was anders; vandaag leek hij oprecht gelukkig.
Ze vervolgden hun weg langs de kraampjes, waar stoffen in alle kleuren van de regenboog hingen te wapperen in de wind. Yara raakte gebiologeerd door een felrood stuk stof dat glinsterde in het zonlicht. "Kijk eens naar dit! Het is prachtig!" riep ze uit terwijl ze naar het stuk stof wees.
Sven richtte zijn camera op haar en drukte af, vastleggend hoe Yara's ogen straalden bij het zien van iets moois. Hij voelde zich altijd aangetrokken tot haar enthousiasme; het was aanstekelijk en gaf hem inspiratie voor nieuwe projecten.
"Wat ga je ermee doen?" vroeg hij opnieuw, maar dit keer ging het niet alleen om de specerijen of stoffen; dit keer ging het om Yara zelf.
"Misschien maak ik er iets mee voor mijn kamer," zei ze dromerig terwijl ze het stof tussen haar vingers liet glijden. "Of misschien geef ik het cadeau aan iemand."
Sven knikte maar dacht na over wat zij werkelijk bedoelde: misschien was dit wel meer dan alleen stof voor Yara; misschien was dit ook een manier om iets tastbaars te creëren uit herinneringen die anders verloren zouden gaan in de tijd.
De middag vorderde en hun stappen leidden hen naar een klein pleintje waar muzikanten speelden en mensen dansten op ritmes die hen uitnodigden om mee te doen. Yara begon te bewegen op de muziek, haar lichaam soepel als water terwijl ze zich liet meevoeren door de klanken.
Sven kon niet anders dan toekijken; hij voelde zich vereerd dat hij deze momenten mocht vastleggen – niet alleen op film maar ook in zijn geheugen. Hij wist dat deze beelden later zouden dienen als herinneringen aan deze dag vol kleur en leven.
Terwijl Yara danste, merkte Sven iets vreemds op: er was iemand in hun nabijheid die hem al eerder had opgevallen – een man met Joods-Italiaanse roots die naast hen zat op een bankje met zijn gitaar in handen. Zijn lange vingers bewogen snel over de snaren terwijl hij meezong met de muziek die uit andere hoeken kwam.
Yara stopte even om naar hem te luisteren, gefascineerd door zijn talent. "Hij speelt mooi," zei ze zachtjes tegen Sven terwijl ze naast hem kwam staan.
"Ja," antwoordde Sven zonder weg te kijken van de man die nu helemaal in zijn muziek leek op te gaan.
De man merkte hun aandacht op en glimlachte breed toen hij klaar was met spelen. "Wil je meedoen?" vroeg hij hen uitnodigend.
Yara keek naar Sven en zonder aarzeling knikte zij enthousiast ja. Sven voelde echter enige terughoudendheid; wat als hij niet goed genoeg zou spelen? Maar toen zag hij hoe blij Yara was bij het idee om samen muziek te maken – iets wat hen verbond zonder woorden of verwachtingen.
Met enige aarzeling pakte Sven ook een gitaar die naast hen lag – oud maar nog steeds goed bespeelbaar – en samen begonnen ze te spelen onder begeleiding van hun nieuwe vriend.
De zon begon langzaam onder te gaan, waardoor alles rondom hen werd getransformeerd tot warme tinten goud en oranje. De klanken vermengden zich met gelach en gesprekken van voorbijgangers; alles voelde perfect samenhangend zoals kleuren in een schilderij.
Uren gingen voorbij voordat ze beseften dat het tijd was om afscheid te nemen van deze magische plek vol leven en geluiden. Terwijl ze terugliepen naar hun hotel voelden zowel Yara als Sven dat deze dag meer had betekend dan alleen maar rondwandelen over markten of muziek maken; dit was ook een blik op morgen geweest – vol mogelijkheden, creativiteit en verbindingen tussen mensen die elkaar nooit eerder hadden ontmoet maar toch zo dichtbij elkaar stonden tijdens deze bijzondere momenten samen.
En zo eindigde hun dag onder dezelfde sterrenhemel waaronder zoveel verhalen waren verteld – verhalen zonder geheimen of magie maar vol schoonheid in eenvoudigheid.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes