Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De woorden die ons verbinden**
Op een rustige heuvel, waar de zon langzaam onderging en de lucht zich vulde met tinten van oranje en paars, zat Mats op een houten bankje. Het bankje was verouderd, met splinters die soms in zijn huid prikten als hij zich niet goed genoeg concentreerde. Voor hem strekte het landschap zich uit, een zee van groene velden die de horizon kusten. De heuvel was zijn toevluchtsoord, een plek waar hij kon nadenken over de wereld om hem heen en de woorden die hij dagelijks op het scherm van zijn laptop toverde.
Mats was een webdesigner, maar niet zomaar één. Hij had een unieke kijk op de digitale wereld. Zijn creativiteit vloeide voort uit zijn neerslachtige momenten, wanneer de kleuren van het leven even minder fel leken. Hij had altijd al moeite gehad om zich te verhouden tot anderen; het autisme spectrum stoornis maakte dat sociale interacties vaak als een puzzel aanvoelden waarvan hij niet alle stukjes kon vinden. Toch vond hij troost in zijn werk, in het creëren van websites die verhalen vertelden zonder ooit te hoeven spreken.
Op deze avond was er iets bijzonders aan de hand. Terwijl de zon verder zakte, verscheen Fleur aan de andere kant van het heuveltje. Ze droeg vintage kleding; een lange jurk met bloemenprint die elegant om haar stevige bouw viel. Haar lang zwart steil haar was in een paardenstaart gebonden, wat haar gezicht vrijmaakte voor de wereld om haar heen. Mats had Fleur al vaker gezien; ze kwam vaak naar deze plek om te schilderen. De kleuren die ze op haar canvas bracht waren levendig en vol emotie, iets wat Mats bewonderde maar nooit helemaal begreep.
Fleur zag Mats zitten en besloot naar hem toe te lopen. Ze had altijd al nieuwsgierigheid naar hem gevoeld; er was iets intrigerends aan zijn stille aanwezigheid en zijn geconcentreerde blik als hij werkte op zijn laptop. "Hé," zei ze met een zachte stem terwijl ze naast hem ging zitten.
Mats keek op van zijn scherm en knikte kort terug. "Hallo," antwoordde hij, terwijl hij weer naar het scherm keek alsof het daar meer antwoorden bood dan in het gesprek dat zich voor hem ontvouwde.
"Wat ben je aan het maken?" vroeg Fleur terwijl ze nieuwsgierig naar zijn laptop leunde.
"Een website voor een Surinaamse restaurant," zei Mats zonder veel enthousiasme. "Ze willen hun menu online zetten."
"Dat klinkt interessant," zei Fleur terwijl ze haar ogen over het scherm liet glijden. "Ik hou van Surinaamse gerechten."
Mats knikte weer maar voelde geen behoefte om verder te praten over eten of restaurants. In plaats daarvan dacht hij na over hoe woorden soms als bruggen konden fungeren tussen mensen, zelfs als ze elkaar niet volledig begrepen.
Fleur merkte dat Mats' aandacht weer bij zijn werk lag en besloot dat ze niet verder moest aandringen. In plaats daarvan haalde ze haar schetsboek tevoorschijn en begon te tekenen wat voor haar lag: de glooiende heuvels, de ondergang van de zon en misschien zelfs Mats zelf in al zijn concentratie.
De stilte tussen hen vulde zich met onuitgesproken gedachten en gevoelens – twee mensen verbonden door hun creativiteit maar gescheiden door hun manieren van communiceren. Mats voelde zich op zijn gemak bij Fleur; er was geen druk om te presteren of om sociaal te moeten doen zoals bij anderen.
Terwijl Fleur haar penseel over het papier liet glijden, dacht Mats na over hoe zij beiden hun eigen taal hadden gevonden: zij met kleur en vorm, hij met code en pixels. Het idee dat woorden niet altijd gesproken hoefden te worden maar ook visueel konden worden uitgedrukt gaf hem rust.
De zon zakte verder weg achter de horizon en kleurde alles in gouden tinten die langzaam vervaagden naar donkerblauw. De lucht vulde zich met sterren terwijl ze samen daar zaten – elk gevangen in hun eigen wereld maar toch samen op deze heuveltop.
"Wat inspireert jou?" vroeg Fleur plotseling zonder opkijken van haar schetsboek.
Mats dacht even na voordat hij antwoord gaf: "De verbinding tussen mensen." Het klonk simpel maar voelde diepgaand aan voor hem.
Fleur knikte begrijpend terwijl ze nog steeds bezig was met haar schilderij: "Ja, ik begrijp wat je bedoelt." Haar stem klonk warm en vol empathie.
Ze praatten verder over kunst en design zonder dat er veel woorden nodig waren om elkaar te begrijpen. Soms waren er stiltes waarin alleen het geluid van kwasten tegen papier of toetsenbordgeluiden hoorbaar waren – momenten waarin niets gezegd hoefde te worden omdat alles al duidelijk was.
De avond vorderde en uiteindelijk stond Fleur op om naar huis te gaan. Ze draaide zich naar Mats toe: "Misschien kunnen we samen iets doen? Jij met je ontwerpen en ik met mijn schilderijen."
Mats keek op vanuit zijn laptop; er flitste iets door zijn hoofd dat meer leek dan alleen een voorstel – misschien zelfs vriendschap? Maar zoals altijd hield hij zichzelf tegen om verder na te denken over wat dat zou betekenen of hoe moeilijk dat soms kon zijn voor hem.
"Ja," zei hij uiteindelijk gewoonweg omdat dat leek wat zij wilde horen.
Fleur glimlachte breed voordat ze wegliep richting het pad dat hen terugbracht naar hun respectieve levens – twee creatieve zielen verbonden door woorden die nooit uitgesproken werden maar wel degelijk bestonden tussen hen in deze stille avondlucht vol belofte.
En zo bleef Mats achter op de heuveltop met alleen de sterren als getuigen van hun ontmoeting – twee mensen die elkaar vonden in stilte, elk bezig met hun eigen kunstvormen maar verbonden door iets veel diepgaander dan woorden alleen ooit zouden kunnen uitdrukken.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes