Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een zucht van verlichting**
Het was een warme dag in Indonesië. De zon scheen fel boven het verlaten strand van Kuta, waar het gouden zand glinsterde als duizenden kleine sterren. De zee rolde zachtjes tegen de kust, en de lucht was gevuld met de geur van zout en schelpen. Op dit rustige plekje, ver weg van de drukte van de stad, werkte Rina als dierenartsassistent. Ze had altijd al een liefde voor dieren gehad, en haar dagen waren gevuld met het verzorgen van zieke of gewonde dieren.
Rina was een vrouw van gemiddelde lengte met een stevige bouw. Haar huid was gebruind door de zon, en haar donkere haren vielen in golven over haar schouders. Ze had een sprankeling in haar ogen die je kon aansteken met een lach. Maar op deze dag voelde ze zich verveeld. Het was rustig in de kliniek, en er waren geen patiënten om te verzorgen.
Ze keek naar buiten door het raam van de kliniek. De zee glinsterde uitnodigend, maar Rina wist dat ze niet kon gaan zwemmen. Haar verantwoordelijkheden hielden haar vast aan deze plek. Toch kon ze het niet helpen om te dromen over het zand tussen haar tenen en het geluid van golven die tegen de kust sloegen.
Plotseling hoorde ze het geluid van een deur die openging. Het was Joko, haar collega en vriend. Hij kwam binnen met een grote glimlach op zijn gezicht en een paar schelpen in zijn hand.
"Rina! Kijk wat ik heb gevonden!" riep hij enthousiast terwijl hij de schelpen omhoog hield.
Rina keek naar de schelpen en lachte. "Die zijn prachtig! Waar heb je ze gevonden?"
"Bij het strand natuurlijk! Ik dacht dat we misschien iets leuks konden doen," zei Joko terwijl hij zich naast haar neerzette.
Rina schudde haar hoofd met een glimlach. "We hebben werk te doen, Joko."
"Ach kom op! Een klein beetje plezier kan geen kwaad," zei hij terwijl hij zijn handen op zijn heupen plaatste en zijn hoofd schuin hield.
Rina voelde zich getrokken tot zijn enthousiasme, maar tegelijkertijd wist ze dat er veel te doen was in de kliniek. Er waren altijd dieren die hulp nodig hadden: katten met verkoudheid, honden met verwondingen of zelfs vogels die uit hun nest waren gevallen.
"Wat als we gewoon even naar buiten gaan? Een korte wandeling? We kunnen altijd terugkomen," stelde Joko voor.
Rina dacht na over zijn voorstel. Misschien zou een korte pauze haar helpen om weer op te laden. Ze knikte uiteindelijk instemmend, en samen verlieten ze de kliniek.
De hitte omarmde hen toen ze buiten kwamen, maar er waaide ook een verfrissende bries vanaf de zee. Rina voelde hoe haar zorgen langzaam wegtrokken als wolken voor de zon. Ze liepen over het zachte zand, hun voeten maakten kleine afdrukken achter hen.
"Dit is beter dan werken," zei Joko terwijl hij zich liet vallen op het zand.
Rina lachte weer en ging naast hem zitten. "Ja, dit is zeker beter."
Ze keken naar de horizon waar de lucht blauw mengde met gouden tinten door de ondergang van de zon. Het geluid van golven vulde hun oren terwijl ze genoten van deze eenvoudige momenten samen.
Na een tijdje stond Rina op om wat schelpen te verzamelen voor in de kliniek. "Kijk eens naar deze!" riep ze terwijl ze een mooie schelp omhoog hield.
Joko kwam naast haar staan en knikte goedkeurend. "Die is mooi! We kunnen ze gebruiken om onze wachtkamer op te fleuren."
Terwijl ze verder zochten naar bijzondere schelpen, vertelde Joko grappen over hun werk in de kliniek – hoe sommige honden bang waren voor hun eigen schaduw of hoe katten altijd precies wisten wanneer je niet keek om hen te plagen.
Rina lachte hardop bij elke grap die hij vertelde; zijn humor maakte alles lichter voor haar geestige gedachten over hun dagelijkse leven als dierenartsassistenten.
Na enige tijd besloten ze terug te keren naar de kliniek voordat het donker werd. Toen ze binnenkwamen, voelde Rina zich verfrist en vol energie – iets wat zij niet had verwacht na zo'n lange dag werken zonder veel actie.
De rest van hun shift verliep soepel; er kwamen geen nieuwe patiënten binnen, waardoor Rina tijd had om alles netjes af te ronden voordat zij naar huis ging.
Toen Rina later die avond thuis kwam na een lange dag werken, voelde zij zich voldaan ondanks dat er geen grote gebeurtenissen hadden plaatsgevonden in hun leven vandaag – alleen maar simpele momenten vol vreugde aan het strand met Joko.
Ze leunde achterover in haar stoel en zuchtte diep: "Een zucht van verlichting." Het leven als dierenartsassistent was soms zwaar; maar vandaag had zij geleerd dat zelfs kleine pauzes vol vreugde genoeg konden zijn om je weer op te laden voor wat komen gaat – zonder geheimen of magie; gewoon echte momenten tussen vrienden aan een prachtig strand in Indonesië.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes