Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**In stilte gehoord worden**
In het verre Duitsland, waar de oude spoorlijnen door het landschap slingerden als een slapende slang, woonde een jongen genaamd Elias. Hij was een gemiddelde jongen met bruin haar en een baardje dat net begon te groeien. Zijn kleding was casual chic, maar hij voelde zich vaak onzeker in wat hij droeg. De wereld om hem heen leek soms te groot en overweldigend, vooral als hij dacht aan zijn toekomst.
Elias had altijd al een fascinatie gehad voor de oude spoorlijnen die door de velden en heuvels kronkelden. Ze leken verhalen te vertellen van verre plaatsen en vergeten tijden. Maar voor Elias waren ze ook een plek van angst. Hij had last van een angststoornis die hem soms weerhield om naar buiten te gaan. De gedachte aan mensenmassa's of onbekende situaties maakte hem nerveus.
Toch vond hij troost in de stilte van de natuur. Op dagen dat zijn angst hem niet te veel in de greep had, wandelde hij langs de spoorlijn. Hij luisterde naar het gefluit van vogels en het ruisen van de wind door het gras. Het was alsof de natuur hem opving, hem vertelde dat hij niet alleen was.
Elias droomde ervan om notarisassistent te worden. Zijn vader had altijd gezegd dat het werk van een notaris belangrijk was, dat je mensen hielp hun leven op orde te krijgen. Maar Elias wist niet goed hoe hij die droom moest waarmaken. Hij had dyslexie, wat lezen en schrijven voor hem moeilijk maakte. De woorden dansten vaak voor zijn ogen en maakten hem onzeker over zijn capaciteiten.
Op een dag besloot Elias om naar het kantoor van notaris Müller te gaan. Het kantoor lag aan het einde van de straat, vlakbij waar de oude spoorlijn eindigde. Notaris Müller was een vindingrijke man met een Duitse achtergrond die bekend stond om zijn geduld met jonge mensen die hulp nodig hadden.
Elias stond voor het kantoor en voelde zijn hart sneller kloppen. Wat als ze hem niet wilden? Wat als ze zijn dyslexie ontdekten? Maar diep van binnen wist hij dat dit misschien wel zijn kans was om iets te leren, iets wat verder ging dan alleen maar dromen.
Met schorre stem klopte hij op de deur en stapte naar binnen. Het kantoor rook naar oud papier en inkt, en er stonden boekenplanken vol met dikke boeken tegen de muren. Notaris Müller zat achter zijn bureau, verdiept in documenten.
“Goedemiddag,” zei Elias zachtjes.
Notaris Müller keek op en glimlachte vriendelijk. “Goedemiddag! Hoe kan ik je helpen?”
Elias voelde zich meteen op zijn gemak bij deze man die zo rustig was in zijn doen en laten. “Ik… ik wil graag leren over notariaat,” stamelde Elias.
“Dat is mooi,” zei Müller terwijl hij enkele papieren opzij legde. “Wat weet je al over ons werk?”
Elias haalde diep adem en vertelde over zijn interesse in juridische zaken, maar ook over zijn angsten en twijfels over lezen en schrijven.
Notaris Müller knikte begrijpend. “Iedereen heeft uitdagingen, Elias,” zei hij met zachte stem. “Maar we kunnen samen werken aan jouw vaardigheden.”
De weken verstreken terwijl Elias elke woensdagmiddag naar het kantoor kwam om te leren van notaris Müller. Hij leerde hoe je documenten opstelt, hoe je klanten helpt bij hun vragen en hoe belangrijk communicatie is in dit vakgebied.
Tijdens deze sessies ontdekte Elias dat stilte soms krachtiger kon zijn dan woorden. Terwijl ze samen werkten aan documenten of bespraken wat er gedaan moest worden, voelde hij zich gehoord zonder dat er veel gezegd hoefde te worden.
De oude spoorlijn bleef als achtergrondmuziek aanwezig tijdens deze momenten; soms hoorde je zelfs het geluid van een passerende trein in de verte, wat herinneringen opriep aan andere tijden waarin mensen reisden zonder angst of zorgen.
Elias begon langzaam meer zelfvertrouwen te krijgen in zichzelf en zijn vaardigheden. De woorden die ooit zo moeilijk waren geworden steeds duidelijker voor hem; ze vormden zinnen die betekenis kregen in plaats van chaos.
Op een dag vroeg notaris Müller: “Wat is jouw grootste droom?”
Elias dacht even na voordat hij antwoordde: “Ik wil mensen helpen zoals jij doet.”
Müller glimlachte weer: “Dat kan je zeker bereiken.”
De maanden gingen voorbij totdat Elias eindelijk klaar was om examen te doen voor notarisassistentenopleiding; iets wat ooit ondenkbaar leek voor hem vanwege zijn dyslexie en angsten.
Op de dag van het examen stond Elias weer bij de oude spoorlijn voordat hij naar school ging; dit keer voelde hij geen angst maar eerder vastberadenheid om verder te gaan dan ooit tevoren.
De trein raasde voorbij met een fluittoon die klonk als bemoediging; alsof zelfs de natuur achter hem stond terwijl hij zich voorbereidde op deze nieuwe stap in zijn leven.
En hoewel er geen grote plotwendingen waren of dramatische momenten waarin alles veranderde, wist Elias dat elke kleine stap vooruit belangrijk was geweest – elke les geleerd onder begeleiding van notaris Müller had bijgedragen aan wie hij nu was geworden: iemand die stilletjes gehoord werd door zichzelf én anderen rondom hem heen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes