Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Verrassingen om elke hoek**
De sterren twinkelen als kleine lampjes aan de hemel, terwijl het kampvuur zachtjes knispert. De vlammen dansen en werpen schaduwen op de gezichten van Senne en Mara. Ze zitten op een oude, versleten picknicktafel in een park, omringd door de geluiden van de stad die nooit slaapt. De geur van brandend hout vermengt zich met de frisse lucht, en het is alsof de wereld om hen heen even stil staat.
Senne leunt achterover, zijn krullende haar glanzend in het licht van het vuur. Hij kijkt naar Mara, die in haar kleurrijke kleding een levendige verschijning is. Haar blouse is felgroen met gele stippen, en haar rok danst om haar benen als ze beweegt. Ze heeft een lichte glimlach op haar gezicht terwijl ze naar de vlammen kijkt. Het lijkt alsof ze in gedachten verzonken is, misschien over iets dat ze heeft gehoord of gezien.
"Wat denk je aan?" vraagt Senne nieuwsgierig.
Mara haalt haar schouders op en zegt: "Gewoon... dingen." Haar stem is zacht, maar er zit een bepaalde diepte in. "Ik dacht aan hoe mensen soms zo ver weg kunnen zijn, zelfs als ze dichtbij zijn."
Senne knikt begrijpend. Hij weet dat Mara vaak nadenkt over de wereld om hen heen. Ze heeft een empathisch hart en kan zich goed inleven in anderen. Het is iets wat hem altijd heeft aangetrokken; haar vermogen om te voelen wat anderen voelen.
"Ik hoorde laatst iets op de radio," begint hij, terwijl hij zijn handen boven het vuur houdt om zich te verwarmen. "Een radiomaker vertelde over hoe muziek mensen verbindt." Zijn ogen glinsteren bij het idee van muziek; hij speelt zelf percussie en voelt altijd een sterke connectie met ritme.
Mara draait zich naar hem toe, geïnteresseerd. "Wat zei hij precies?"
"Dat muziek geen grenzen kent," zegt Senne met enthousiasme. "Het maakt niet uit waar je vandaan komt of wat je achtergrond is; als je samen muziek maakt, ben je één."
Ze blijven even stil zitten, beiden verloren in hun gedachten over muziek en verbinding. De stad bruist verderop; auto’s rijden voorbij en mensen praten met elkaar op straat. Maar hier bij het kampvuur lijkt alles ver weg.
"Ik vind het zo bijzonder," zegt Mara uiteindelijk, "hoe muziek ons kan raken zonder woorden." Ze leunt naar voren en steekt haar hand uit naar het vuur, alsof ze de warmte wil vastpakken.
Senne knikt opnieuw en denkt aan zijn eigen ervaringen met muziek maken. De manier waarop hij zich voelt wanneer hij op zijn trommel slaat; elke klap weerklinkt door zijn lichaam als een echo van vreugde en vrijheid.
"En soms," gaat Mara verder, "kunnen we ook verrast worden door dingen die we niet verwachten." Haar ogen stralen terwijl ze spreekt. "Zoals wanneer iemand iets zegt dat je raakt of wanneer je plotseling iets nieuws ontdekt."
Senne glimlacht bij deze gedachte. Hij herinnert zich hoe hij ooit een onbekende muzikant ontmoette in het park; iemand die hem leerde spelen op een nieuwe manier. Het was een moment vol verrassingen dat hem inspireerde om verder te gaan met zijn passie voor muziek.
"Ja," zegt hij langzaam, "verrassingen kunnen overal zijn." Hij kijkt naar de sterren boven hen en denkt aan alle mogelijkheden die nog komen gaan.
De lucht begint donkerder te worden naarmate de tijd verstrijkt; de sterren lijken helderder dan ooit tevoren. Mara pakt een stokje en begint voorzichtig in het vuur te prikken terwijl ze verder praat over wat zij allemaal heeft meegemaakt deze week.
"Ik heb deze week zoveel verschillende mensen ontmoet," vertelt ze enthousiast. "Een Surinaamse vrouw vertelde me verhalen over haar cultuur; zo rijk en vol leven! En toen ontmoette ik ook iemand die net verhuisd was vanuit een ander land."
Senne luistert aandachtig terwijl Mara verdergaat met vertellen over haar ontmoetingen en ervaringen. Het doet hem denken aan hoe divers hun omgeving eigenlijk is; elke persoon draagt hun eigen verhaal mee dat hen vormt tot wie ze zijn.
"En weet je," voegt Mara toe met een glimlachje, "soms denk ik dat we allemaal gewoon onze eigen melodieën spelen in dit grote orkest van het leven."
Senne lacht zachtjes bij deze vergelijking; het beeld van mensen als muzikanten die samenkomen om één groot stuk te creëren spreekt hem aan. Hij voelt zich dankbaar voor dit moment onder de sterrenhemel met Mara naast hem.
De nacht vordert langzaam voort terwijl zij blijven praten over alles wat hen bezighoudt: hun dromen voor de toekomst, hun liefde voor muziek en kunst, maar ook hun gedachten over alledaagse dingen zoals school of werk.
Uiteindelijk wordt het stil tussen hen beiden; alleen het geluid van het knisperende vuur blijft hoorbaar in de nachtelijke stilte. Senne kijkt naar Mara's gezicht dat nu verlicht wordt door de gloed van het kampvuur – er ligt iets vredigs in haar uitdrukking.
"Wat als we samen iets maken?" vraagt hij plotseling uit het niets.
Mara kijkt hem vragend aan: "Iets maken? Wat bedoel je?"
"Muziek!" roept Senne enthousiast uit terwijl hij rechtop gaat zitten. "We zouden onze eigen nummers kunnen schrijven! Gewoon jij en ik."
Haar ogen lichten op bij dit idee; er verschijnt weer die sprankeling van nieuwsgierigheid op haar gezicht zoals eerder tijdens hun gesprek over verrassingen.
"Dat klinkt geweldig!" zegt ze vol enthousiasme terwijl ze weer naar het vuur kijkt alsof daar inspiratie verborgen ligt tussen de vlammen.
En zo zitten Senne en Mara daar onder de sterrenhemel bij hun knisperende kampvuur – twee jonge zielen vol dromen – klaar om samen nieuwe melodieën te ontdekken in deze wereld vol verrassingen die hen wacht om elke hoek.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes