Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het verhaal dat nooit eindigt**
Op het dak van een oud gebouw in de stad, waar de lucht altijd gevuld was met het geluid van verkeer en het geroezemoes van mensen, zat Liam. Hij was een jongen van gemiddelde lengte, met brede schouders en zwart krullend haar dat in de wind danste. Het dak bood een prachtig uitzicht over de stad, met zijn hoge gebouwen en smalle straatjes die zich als aderen door het stedelijke landschap slingerden. Liam hield van deze plek; hier voelde hij zich vrij.
Liam had altijd al een fascinatie gehad voor waterbouwkunde. Het idee dat mensen in staat waren om rivieren te beheersen, dammen te bouwen en bruggen te ontwerpen, vulde zijn gedachten. Hij droomde ervan om ooit zelf een ingenieur te worden, iemand die de wereld zou verbeteren door middel van water. Maar op dit moment zat hij gewoon op het dak, met zijn schetsboek op schoot, terwijl hij probeerde de skyline van de stad vast te leggen.
Aan de andere kant van het dak zat Yara. Ze was klein van stuk en had een verlegen uitstraling. Haar Surinaamse achtergrond gaf haar een unieke schoonheid die niet onopgemerkt bleef. Yara had last van licht gehoorverlies; soms leek ze niet helemaal bij de les te zijn als anderen spraken. Maar ze had een empathische ziel en kon vaak aanvoelen wat anderen voelden zonder dat ze het hoefden uit te spreken.
Yara hield ook van schilderen. Haar vintage stijl kwam tot uiting in haar kledingkeuze; ze droeg vaak bloemenprints en zachte kleuren die haar persoonlijkheid weerspiegelden. Terwijl Liam zijn schetsen maakte, zag hij hoe Yara met zorg haar penseel over het canvas liet glijden. Ze schilderde niet alleen wat ze zag, maar ook wat ze voelde: de drukte van de stad, de rust op het dak en de dromen die hen beiden vervulden.
De zon begon onder te gaan en kleurde de lucht in tinten oranje en paars. Liam keek naar Yara terwijl ze geconcentreerd aan haar schilderij werkte. Hij voelde iets in hem groeien – een soort bewondering voor haar talent en toewijding. Maar tegelijkertijd was er ook iets dat hem neerslachtig maakte; hij wist niet goed hoe hij met deze gevoelens moest omgaan.
"Wat schilder je?" vroeg Liam uiteindelijk, zijn stem zachtjes boven het geluid van de stad uitkomend.
Yara keek op, verrast door zijn vraag. "Ik probeer de skyline vast te leggen," antwoordde ze terwijl ze naar haar werk wees. "Maar ik wil ook iets toevoegen dat ik voel als ik hier ben."
Liam knikte begrijpend. "Het is mooi," zei hij eerlijk.
Ze glimlachte verlegen terug en keerde weer naar haar schilderij terug. De stilte tussen hen was comfortabel; beiden waren bezig met hun creaties zonder elkaar echt nodig te hebben om zich compleet te voelen.
De dagen gingen voorbij op het dak, waar Liam en Yara hun tijd doorbrachten met tekenen en schilderen terwijl ze keken naar hoe de stad veranderde onder hun ogen. Soms kwamen er wolken voorbij die dreigender leken dan andere dagen; dan zouden ze samen stilletjes wachten tot de zon weer doorbrak.
Op een dag besloot Liam om Yara iets meer over waterbouwkunde te vertellen. Hij vertelde haar over dammen die rivieren konden beheersen en bruggen die mensen samenbrachten over grote afstanden.
"Stel je voor," zei hij enthousiast, "een brug die twee delen van deze stad verbindt! Het zou zo mooi zijn!"
Yara luisterde aandachtig naar hem terwijl ze verder schilderde. "Dat klinkt geweldig," zei ze uiteindelijk, "maar waarom zou je dat willen doen?"
Liam dacht even na voordat hij antwoord gaf. "Omdat ik denk dat water ons verbindt," zei hij langzaam. "Het stroomt overal om ons heen."
Yara knikte instemmend maar bleef stilletjes verder werken aan haar kunstwerk.
De weken verstreken zonder veel verandering in hun routine totdat er op een dag iets bijzonders gebeurde: er kwam een zware storm aanrollen over de stad. De lucht werd donkerder dan ooit tevoren en dikke regendruppels begonnen neer te vallen voordat ze zich realiseerden wat er gebeurde.
Liam keek bezorgd naar beneden vanaf het dak; mensen renden haastig naar binnen om beschutting te zoeken tegen het onweer dat hen bedreigde.
"Zullen we binnen gaan?" vroeg Yara terwijl ze haar penseel neerlegde.
Liam schudde zijn hoofd resoluut: "Nee! Ik wil blijven kijken."
Yara aarzelde even maar besloot toen bij hem te blijven zitten onder hun afdakje waar ze enigszins beschut waren tegen de regen.
Ze keken samen naar beneden terwijl straten zich vulden met water en mensen zich haastig terugtrokken in veilige havens. De storm raasde voort terwijl zij daar zaten – twee jonge zielen op zoek naar hun plaats in deze wereld vol chaos.
Na uren leek het alsof alles weer tot rust kwam; zelfs de regen begon af te nemen tot slechts enkele druppels die nog steeds uit de lucht vielen als herinneringen aan wat er gebeurd was.
"Wat nu?" vroeg Yara zachtjes toen alles weer stil werd.
Liam haalde diep adem voordat hij antwoord gaf: "We blijven hier zitten totdat we klaar zijn."
En zo zaten zij daar nog lange tijd samen op het dak – twee vrienden verbonden door hun dromen, hun kunstwerken en hun liefde voor deze bijzondere plek bovenop alles wat hen omringde.
De zon kwam langzaam weer op aan de horizon terwijl zij samen bleven kijken naar wat er zou komen – wetende dat dit verhaal nooit echt zou eindigen zolang zij elkaar hadden gevonden op dit oude gebouw met uitzicht over hun stad vol mogelijkheden.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes