Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Onder een gouden zon**
In een uitgestrekte woestijn, waar het zand zich als een gouden deken over de aarde verspreidde, leefde een acupuncturist genaamd Boris. Hij was een man van gemiddeld postuur, met kort bruin haar en een baard die zijn gezicht omlijstte. Zijn casual kleding was altijd eenvoudig, maar hij droeg het met trots. Boris had ooit een ongeluk gehad dat hem beperkte in zijn mobiliteit, maar dat weerhield hem er niet van om zijn passie voor acupunctuur te volgen.
Boris had zijn praktijk opgezet in een klein, houten huisje dat half verzonken was in het zand. Het huisje was omringd door cactussen en andere woestijnplanten die zich hadden aangepast aan de barre omstandigheden. De lucht was warm en droog, en de zon scheen fel op de aarde. Ondanks de hitte voelde Boris zich gelukkig in zijn kleine wereldje.
Op een dag kwam er een nieuwe cliënt naar Boris toe. Haar naam was Maud. Ze had zwart krullend haar en droeg eenvoudige kleren die haar gemiddelde postuur accentueerden. Maud was verlegen en had licht gehoorverlies, wat het voor haar moeilijk maakte om met anderen te communiceren. Ze kwam uit Suriname en had net als Boris haar weg naar deze woestijn gevonden.
Maud was verdrietig toen ze binnenkwam in Boris' praktijk. Ze zocht naar verlichting voor haar pijnlijke schouders, die haar al lange tijd kwelden. Boris ontving haar met open armen en vroeg hoe hij kon helpen.
"Ik heb veel pijn," zei Maud zachtjes, terwijl ze op de behandeltafel ging liggen. "Het voelt alsof er altijd iets op me drukt."
Boris knikte begrijpend en begon met zijn werk. Hij plaatste naalden op verschillende punten van haar lichaam, zorgvuldig en met aandacht. Terwijl hij werkte, vertelde hij verhalen over de woestijn en de wonderen die het bood aan degenen die bereid waren te kijken.
"De zon is hier altijd goud," zei hij met een glimlach. "Het geeft ons warmte en leven."
Maud luisterde aandachtig naar zijn woorden terwijl ze zich ontspande onder zijn handen. De naalden deden hun werk; ze voelde hoe de spanning langzaam uit haar lichaam verdween.
Na enkele sessies begon Maud zich beter te voelen. De pijn in haar schouders nam af, maar wat nog belangrijker was: ze begon zich meer op haar gemak te voelen bij Boris. Hun gesprekken werden langer en dieper; ze deelden hun dromen en angsten terwijl ze samen onder de gouden zon zaten.
Boris vertelde Maud over zijn liefde voor koken. "Ik ben geen chef-kok," zei hij bescheiden, "maar ik hou ervan om nieuwe recepten uit te proberen." Hij vertelde over Surinaamse gerechten die hij had leren kennen door boeken te lezen en recepten te verzamelen.
Maud's ogen lichtten op bij het horen van bekende namen zoals roti en pom. "Ik kan je wel wat recepten geven," zei ze met een glimlachje dat zelfs door haar verlegenheid heen brak.
Zo ontstond er tussen hen een band die verder ging dan alleen acupunctuur of pijnverlichting; het werd een uitwisseling van culturen en smaken onder de warme zon van de woestijn.
De dagen gingen voorbij in deze gouden wereld vol zandduinen en blauwe luchten. Boris leerde Maud hoe je eenvoudige maaltijden kon bereiden met ingrediënten die je in de woestijn kon vinden: gedroogde bonen, kruiden uit eigen tuin, zelfs cactussen konden worden gebruikt in gerechten.
Maud leerde ook veel van Boris' zorgzame aard; hij gaf niet alleen aandacht aan zijn cliënten maar ook aan hun verhalen, hun vreugde en verdriet.
Op een dag besloot Maud iets terug te doen voor Boris als blijk van waardering voor alles wat hij voor haar had gedaan. Ze nodigde hem uit om samen te koken in zijn keuken – of wat daar voor door moest gaan in het kleine huisje middenin de woestijn.
Ze maakten samen roti met kipcurry – iets dat Maud goed kende vanuit Suriname – terwijl ze lachten om kleine dingen: hoe het deeg soms plakkerig werd of hoe ze probeerden niet al te veel kruiden toe te voegen zodat het niet te heet zou worden.
Terwijl ze kookten onder de gouden zon voelde Maud iets dat ze al lange tijd niet meer had gevoeld: vreugde zonder zorgen over pijn of verdriet.
De geur van hun maaltijd vulde het huisje terwijl buiten de zon langzaam onderging achter de horizon van zandduinen. Het licht veranderde van goud naar diep oranje; alles leek magisch onder deze kleurenpracht.
Toen het eten klaar was, zaten ze samen aan tafel – twee mensen verbonden door hun liefde voor koken en verhalen vertellen – genietend van elkaars gezelschap zonder enige druk of verwachting.
Hun gesprekken gingen verder over dromen: Maud sprak over terugkeren naar Suriname om daar opnieuw verbinding te maken met haar roots; Boris droomde ervan om ooit nog eens naar verre landen te reizen waar hij meer kon leren over acupunctuurtechnieken vanuit andere culturen.
En zo ging het leven verder onder die gouden zon – zonder grote plotwendingen of dramatische gebeurtenissen – gewoon twee mensen die elkaar vonden in eenvoudigheid middenin de eindeloze woestijnzand waar elke dag opnieuw begon met dezelfde warmte als daarvoor.
En zo leefden zij voort: Boris als zorgzame acupuncturist met liefde voor koken; Maud als verlegen vrouw die leerde genieten van elk moment dat zij samen deelden onder deze stralende hemel vol mogelijkheden.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes