Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Verhalen uit het verleden**
In een stad waar de lucht altijd een beetje grijs was, woonde een jongen genaamd Milan. Hij was sportief gebouwd, met kort zwart haar en een lichte baard die hem een volwassen uitstraling gaf. Milan had ADHD, wat betekende dat zijn gedachten vaak als een wervelwind door zijn hoofd raasden. Hij kon zich moeilijk concentreren, maar als hij zich ergens op richtte, was hij als een analytische chemicus die naar de kleinste details keek.
Milan had een passie voor schaken. Het bord met de zwarte en witte stukken stond altijd op zijn bureau. Hij vond het heerlijk om te spelen tegen zijn vrienden, maar vaak verloor hij omdat zijn gedachten hem in de steek lieten. Toch gaf hij niet op. Elke keer dat hij verloor, leerde hij iets nieuws.
Op een dag ontmoette Milan Sophie in het park. Sophie had kastanjebruin haar en was volslank. Ze droeg sportkleding en leek altijd rustig, zelfs als de wereld om haar heen chaotisch was. Sophie was Turks-Nederlands en sprak met een zachte stem die Milan geruststelde. Ze hield van creatief bezig zijn en maakte vaak tekeningen van de dingen die ze zag.
Milan en Sophie raakten aan de praat over hun interesses. Sophie vertelde over haar liefde voor kunst en hoe ze graag schilderde in het schemerdonker wanneer de schaduwen tussen de bomen dansten. Milan vertelde over schaken en hoe elke zet belangrijk was, net zoals elke keuze in het leven.
"Waarom speel je niet meer?" vroeg Sophie terwijl ze naar het bord keek dat op tafel stond.
"Ik weet het niet," antwoordde Milan eerlijk. "Soms voel ik me gestrest als ik moet winnen."
Sophie knikte begrijpend. "Misschien moet je gewoon genieten van het spel."
Milan dacht na over haar woorden terwijl ze samen naar de ondergang van de zon keken. De lucht kleurde oranje en paars, en de schaduwen werden langer. Het park voelde magisch aan in dat moment, maar er was geen geheim of mysterie; alleen twee jongeren die hun dromen deelden.
De dagen gingen voorbij en Milan en Sophie begonnen vaker samen te komen in het park. Ze speelden schaak onder de bomen terwijl ze luisterden naar het geluid van bladeren die ritselden in de wind. Soms maakte Sophie tekeningen van hun spellen; andere keren praatten ze over hun leven.
Sophie vertelde over haar ervaringen met autisme en hoe ze soms moeite had om zich aan te passen aan sociale situaties. "Maar ik vind rust in mijn kunst," zei ze terwijl ze met haar potlood op papier krabbelde.
Milan begreep wat ze bedoelde; hij vond ook rust in schaken, zelfs al kon hij zich soms niet goed concentreren op het spel zelf.
Op een avond besloten ze om samen te blijven tot het donker werd. De sterren verschenen één voor één aan de hemel terwijl ze hun schaakstukken verzetten onder het zwakke licht van een lantaarnpaal.
"Wat is jouw favoriete herinnering?" vroeg Sophie plotseling terwijl ze nadenkend naar haar stukken keek.
Milan dacht even na voordat hij antwoordde: "Ik herinner me dat ik als kind altijd naar mijn vader keek terwijl hij chemie-experimenten deed in zijn lab."
Sophie glimlachte nieuwsgierig: "Wat deed hij?"
"Hij mengde verschillende stoffen," zei Milan enthousiast, "en soms explodeerden dingen! Maar nooit echt gevaarlijk of zo." Hij lachte bij die herinnering.
Sophie knikte enthousiast: "Dat klinkt geweldig! Ik hou ervan om dingen te creëren."
Ze spraken verder over hun jeugdherinneringen totdat het donker werd en alleen nog maar schaduwen tussen hen dansten.
De weken verstreken en hun ontmoetingen werden steeds regelmatiger. Ze leerden elkaar beter kennen door middel van verhalen uit hun verleden: momenten van vreugde, verdriet, verwarring en groei.
Op een dag besloot Milan dat hij iets speciaals voor Sophie wilde doen om haar te bedanken voor hun vriendschap – hoewel vriendschap niet echt hun doel was geweest; eerder gewoon samen tijd doorbrengen zonder druk of verwachtingen.
Hij nodigde haar uit voor een schaaktoernooi dat zou plaatsvinden in het lokale gemeenschapshuis. Het idee maakte hem nerveus; wat als hij weer zou verliezen? Maar toen dacht hij aan alle momenten die ze samen hadden gedeeld – misschien ging het er niet om winnen of verliezen, maar om samen zijn.
Die avond arriveerden ze bij het gemeenschapshuis waar mensen al druk bezig waren met hun borden klaar te zetten voor wedstrijden. De sfeer was levendig; iedereen leek enthousiast te zijn over wat komen ging.
Milan voelde zich gestrest toen hij zijn eerste tegenstander zag zitten – iemand met veel ervaring – maar toen herinnerde hij zich Sophie's woorden: geniet ervan!
De wedstrijden gingen snel voorbij; sommige wonnen zij beiden, andere verloren zij ook weer beiden zonder enige teleurstelling of frustratie – gewoon plezier hebben met elkaar tijdens elk spelletje dat gespeeld werd.
Na afloop zaten Milan en Sophie buiten op een bankje onder de sterrenhemel terwijl anderen nog binnen bezig waren met opruimen of napraten over hun spellen.
"Het was leuk," zei Milan tevreden terwijl hij naar boven keek naar alle sterren die twinkelden zoals kleine lichtjes in de duisternis.
"Ja," antwoordde Sophie glimlachend terwijl ze naast hem zat met haar schetsboek op schoot vol tekeningen van alles wat hen had geïnspireerd tijdens deze avonden samen – inclusief enkele schaakstukken!
En zo gingen zij verder met praten over alles wat hen bezighield: dromen voor de toekomst, hobby's die hen gelukkig maakten of simpelweg genieten van elkaars gezelschap zonder enige druk of verwachtingen meer dan simpelweg aanwezig zijn bij elkaar zoals zij nu deden onder deze prachtige sterrenhemel vol mogelijkheden…
Verhalen uit het verleden werden steeds meer verweven met nieuwe ervaringen totdat alles één groot verhaal werd waarin zij beiden deel uitmaakten zonder ooit echt te beseffen hoe bijzonder dit allemaal eigenlijk was…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes