Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**In gesprek met jezelf**
In de uitgestrekte vlaktes van Suriname, waar de zon zijn gouden stralen over de aarde verspreidde en de lucht gevuld was met de geur van tropische bloemen, lag een verborgen grot. Deze grot was niet zomaar een schuilplaats; het was een plek waar de tijd leek stil te staan. De wanden waren bedekt met glinsterende kristallen die het licht weerkaatsten in een caleidoscoop van kleuren. Het was hier dat Joris, een jonge schilder met lang blond haar dat in dreadlocks viel, zijn toevlucht zocht.
Joris had altijd al een fascinatie gehad voor kleuren en vormen. Zijn handen waren vaak bedekt met verf, en zijn sportieve kleding droeg sporen van zijn creatieve uitspattingen. Hij was atletisch gebouwd, maar zijn geest had soms moeite om zich aan te passen aan de wereld om hem heen. Het licht autistisch spectrum gaf hem een unieke kijk op dingen, waardoor hij schoonheid vond in details die anderen vaak over het hoofd zagen.
Op deze dag had Joris besloten om naar de grot te gaan om te schilderen. De opwinding gierde door zijn aderen terwijl hij zijn schildersbenodigdheden verzamelde. Hij nam een grote canvasdoek mee, samen met een palet vol levendige kleuren. De grot was voor hem als een tweede thuis; het bood hem rust en ruimte om te creëren zonder afleiding.
Toen hij binnenstapte, werd hij begroet door het zachte gefluister van de echo’s die door de grot dansten. De kristallen aan de wanden leken te glimlachen in het licht dat door de ingang viel. Joris zette zijn spullen neer en keek om zich heen. De ruimte voelde als een levend schilderij, elke hoek vol mogelijkheden.
Met elke penseelstreek die hij op het doek zette, voelde hij zich meer verbonden met de omgeving. Hij schilderde niet alleen wat hij zag; hij vertaalde zijn gevoelens naar kleur en vorm. Het blauw van de lucht buiten mengde zich met het groen van de bladeren die door de opening zichtbaar waren. Terwijl hij werkte, begon Joris in gesprek te gaan met zichzelf.
“Waarom voel ik me zo vrij hier?” vroeg hij hardop terwijl hij een nieuwe kleur mengde op zijn palet.
“Misschien omdat je jezelf kunt zijn,” antwoordde hij zichzelf zachtjes terug.
De woorden leken te zweven in de lucht tussen hem en het canvas. Het gesprek ging verder terwijl Joris zich concentreerde op zijn werk.
“Ik ben altijd anders geweest,” zei hij terwijl hij voorzichtig een penseelstreek toevoegde aan het gezicht van een vrouwelijk figuur dat langzaam vorm kreeg op het doek. “Soms voel ik me alsof ik niet helemaal pas.”
“Maar is dat zo erg?” vroeg hij zichzelf opnieuw, deze keer met meer overtuiging.
“Misschien niet,” gaf hij toe terwijl hij verder schilderde. “Misschien is anders gewoon… anders.”
De uren verstreken zonder dat Joris het merkte. De grot vulde zich met kleur en leven door zijn handen; elk detail werd zorgvuldig aangebracht alsof het leven zelf werd vastgelegd op canvas. Zijn gedachten bleven stromen als water uit een bron – helder en ononderbroken.
“Wat als ik nooit goed genoeg ben?” vroeg Joris plotseling, terwijl twijfels als schaduwen over hem heen vielen.
“Wat is goed genoeg?” kwam er als antwoord terug vanuit de stilte van de grot.
Joris stopte even en keek naar wat hij tot nu toe had geschilderd. De vrouw op het doek leek hem aan te kijken met ogen vol begrip en geduld.
“Ik wil gewoon iets maken dat mensen raakt,” zei Joris zachtjes, bijna smekend naar zichzelf toe.
“En wie zegt dat je dat niet doet? Misschien raakt dit werk jou al,” kwam er weer terug vanuit binnenin hemzelf.
Met hernieuwde energie pakte Joris zijn penseel weer op en liet zich meevoeren door wat er in hem leefde. Hij begon sneller te werken, elke streek vol passie en emotie – geen angst meer voor wat anderen ervan zouden denken of hoe ze zouden reageren op wat ze zagen.
De zon begon onder te gaan buiten, waardoor er prachtige schaduwen ontstonden in de grot die dansten over de wanden vol kristallen. Het licht veranderde voortdurend; net zoals Joris’ gedachten over zichzelf veranderden tijdens dit creatieve proces.
“Ik ben hier veilig,” fluisterde Joris tegen zichzelf terwijl hij naar het eindresultaat keek – niet perfect volgens traditionele maatstaven misschien, maar vol leven en betekenis voor hem alleen al.
Hij stond op om afstand te nemen van zijn werk en voelde trots over wat er voor hem stond: geen geheimen of magie verborgen achter deze creatie – alleen pure expressie van wie hij was op dat moment in tijd.
Terwijl Joris langzaam terugliep naar de uitgang van de grot, voelde hij iets veranderen binnenin hemzelf: misschien was deze plek meer dan alleen een schuilplaats voor kunstenaars zoals hij; misschien was dit ook een plek waar je echt kon leren praten met jezelf zonder angst of oordeel.
Buiten verwelkomde de avondlucht hem met haar koelte terwijl sterren één voor één verschenen aan de hemel boven Suriname. En daar stond Joris – atleet, kunstenaar, dromer – eindelijk in gesprek met zichzelf zonder enige remming of aarzeling meer.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes