Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schaduw van de tijd**
In het hart van Turkije, aan de oevers van het schilderachtige meer van Sapanca, lag een klein huisje. Het was een bescheiden woning, omringd door hoge dennenbomen die hun takken als armen naar de lucht uitstrekten. De bergen in de verte leken te fluisteren met de wind die door hun toppen waaide. Dit was de plek waar Aylin woonde, een jonge schrijfster met een passie voor woorden en verhalen.
Aylin was klein van stuk en had kort bruin krullend haar dat altijd in een rommelige staat verkeerde. Ze zat vaak in haar rolstoel, die haar hielp om zich voort te bewegen in de wereld om haar heen. Ondanks haar fysieke beperking had ze een levendige geest en een onuitputtelijke nieuwsgierigheid naar het leven. Haar dagen waren gevuld met het observeren van de natuur en het schrijven over wat ze zag.
Het meer was Aylins inspiratiebron. De kalme wateren weerspiegelden de lucht en de bergen eromheen, en elke ochtend zat ze op haar terras met een notitieboekje op schoot. Ze schreef over de vogels die floten in de bomen, over de vissen die sprongen uit het water en over de wolken die langzaam voorbij dreven. Haar woorden waren als golven die zich verspreidden over het papier, elke zin zorgvuldig gekozen.
Aylin had geen vrienden in de traditionele zin van het woord. Haar enige gezelschap bestond uit boeken, die ze verslond als andere mensen hun maaltijden aten. Ze las verhalen van grote schrijvers uit verschillende tijden en landen, maar vooral hield ze van Turkse auteurs die haar inspireerden met hun poëtische zinnen en diepgaande gedachten.
Op een dag besloot Aylin dat ze iets nieuws wilde proberen. Ze wilde niet alleen observeren; ze wilde ook delen wat ze had gezien en gevoeld. Met vastberadenheid begon ze aan haar eerste roman. Het verhaal zou zich afspelen aan het meer van Sapanca, met personages die net zo complex waren als zijzelf.
Haar hoofdpersonage heette Emre, een jonge man met dromen die groter waren dan zijn omgeving. Emre was ook rolstoelgebonden, maar dat weerhield hem er niet van om zijn ambities na te jagen. Hij had altijd al willen schrijven, maar voelde zich vaak gevangen in zijn eigen lichaam. Aylin voelde een sterke connectie met Emre; hij was als een spiegel voor haar eigen worstelingen en verlangens.
Terwijl Aylin schreef, merkte ze dat de tijd voorbijvloog. De zon kwam op en ging onder terwijl zij geconcentreerd bezig was met haar verhaal. De dagen werden weken en weken werden maanden. Het meer veranderde mee met seizoenen; soms glinsterde het als een spiegel onder de zon, andere keren was het grijs en somber onder bewolkte luchten.
Aylin vond rust in deze routine. Elke ochtend ging ze naar buiten om te luisteren naar het geluid van ritselende bladeren en kwetterende vogels voordat ze weer aan haar roman werkte. De dennenbomen stonden als stille getuigen naast haar terwijl zij woorden op papier zette.
Haar schrijfstijl ontwikkelde zich langzaam maar zeker; elke zin werd zorgvuldig gevormd zoals een kunstenaar zijn penseel hanteert op canvas. Ze beschreef niet alleen wat er gebeurde in Emres leven, maar ook hoe hij zich voelde: zijn vreugde bij kleine overwinningen en zijn verdriet bij teleurstellingen.
Op een dag kwam er iemand langs bij Aylins huisje: Mehmet, een oudere man uit het dorp dat verderop lag aan dezelfde oever van het meer. Hij had gehoord over Aylins schrijfsels en kwam nieuwsgierig kijken wie deze jonge schrijfster was.
Mehmet had grijs haar dat hem ouder maakte dan hij werkelijk was; zijn ogen straalden wijsheid uit door jarenlange ervaring met levenservaringen vol verhalen te delen met anderen. Hij nam plaats op Aylins terras en vroeg naar haar werk.
Aylin vertelde hem over Emre en hoe zij hem tot leven bracht op papier. Mehmet luisterde aandachtig terwijl zij sprak over dromen, hoop en uitdagingen waarmee Emre werd geconfronteerd.
"Je schrijft vanuit je hart," zei Mehmet uiteindelijk met een glimlach op zijn gezicht. "Dat is wat mensen raakt."
Aylin voelde zich aangemoedigd door zijn woorden; ze wist dat ze op de goede weg was met haar roman.
De weken verstreken terwijl Aylin verder schreef aan Emres verhaal, geïnspireerd door gesprekken met Mehmet over literatuur en levenservaringen die hen beiden verbondden ondanks hun verschillende achtergronden.
Uiteindelijk voltooide Aylin haar roman na maanden hard werken; elk hoofdstuk droeg stukjes van zichzelf in zich mee – momenten van vreugde maar ook momenten van verdriet – allemaal gevangen tussen twee kaften.
Met trots hield ze het manuscript vast toen ze besloot om naar Istanbul te gaan om uitgevers te ontmoeten; dit zou misschien wel leiden tot publicatie! Het idee maakte haar nerveus maar tegelijkertijd enthousiast – dit zou betekenen dat anderen ook zouden kunnen lezen wat zij had geschreven vanuit diep binnenin zichzelf.
De reis naar Istanbul bracht nieuwe ervaringen voor Aylin: drukke straten vol mensen, geurige markten vol kruiden en kleurrijke stoffen – alles leek zo levendig vergeleken met de rustige omgeving rondom Sapanca waar zij zo lang had gewoond.
Maar zelfs temidden al deze drukte bleef Aylins hart verbonden aan het meer waar alles begon – daar waar zij ooit alleen zat te schrijven onder dennenbomen terwijl tijd stil leek te staan rondom hen beiden: schrijver én verhaal samen één geworden in harmonie tussen natuur & creativiteit…
En zo keerde Aylin terug naar Sapanca na enkele weken avontuur in Istanbul; niet alleen als schrijfster maar ook als iemand die nu wist dat zelfs kleine stemmen gehoord konden worden door grote harten…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes