Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Verlies in de stilte**
Finn zat op een oude brug die over een kronkelige rivier slingerde. De brug was gemaakt van grijs beton, met hier en daar barsten die de tand des tijds vertoonden. Het geluid van het water dat onder hem doorstroomde, was als een zachte melodie die zijn gedachten vulde. Hij had altijd al een fascinatie gehad voor deze plek. De brug was niet alleen een verbinding tussen twee oevers, maar ook tussen zijn gedachten en de wereld om hem heen.
Finn was een programmeur. Zijn leven bestond uit lijnen code en algoritmes die hij met precisie in elkaar zette. Hij was lang en slank, met steil bruin haar dat altijd netjes naar achteren was gekamd. Zijn bril gaf hem een intellectuele uitstraling, wat hij soms als een zegen beschouwde, maar vaak ook als een last. De formele kledingstijl die hij droeg, maakte hem nog serieuzer dan hij al was. Hij voelde zich vaak verloren in de wereld van cijfers en letters, vooral omdat hij dyslexie had. Het lezen van teksten kostte hem veel moeite, maar het programmeren ging hem gemakkelijk af.
Op deze dag zat Finn op de rand van de brug met zijn laptop op schoot. De zon scheen fel en weerkaatste op het water, waardoor het leek alsof de rivier vol sterren zat. Hij had zijn favoriete programmeertaal openstaan: Python. De regels code dansten voor zijn ogen terwijl hij probeerde een probleem op te lossen dat hem al dagen frustreerde. Het was alsof de woorden zich tegen hem keerden; ze leken te fluisteren dat hij niet goed genoeg was.
Livia kwam aanlopen, haar lange steile bruine haar wapperend in de wind. Ze droeg ook formele kleding, maar haar stijl was minder stijf dan die van Finn. Ze had iets speels in haar houding dat haar anders maakte dan de anderen in hun vakgebied. Livia werkte ook als programmeur en had een Duitse achtergrond; ze sprak vloeiend Duits en Nederlands, wat soms leidde tot verwarring wanneer ze snel sprak.
"Wat doe je hier?" vroeg Livia terwijl ze naast Finn kwam staan.
"Ik probeer dit probleem op te lossen," antwoordde Finn zonder op te kijken van zijn scherm.
Livia leunde over zijn schouder om te kijken naar wat hij deed. "Misschien kan ik helpen," zei ze met een glimlach.
Finn voelde zich ongemakkelijk bij het idee om hulp te vragen. Hij vond het moeilijk om anderen toe te laten in zijn wereld van code en logica. "Het is gewoon... ingewikkeld," mompelde hij.
"Dat is programmeren altijd," zei Livia luchtig terwijl ze naast hem ging zitten op de rand van de brug. "Maar soms helpt het om er samen naar te kijken."
Finn zuchtte diep en sloot even zijn ogen terwijl hij luisterde naar het geluid van het water onder hen. De stilte om hen heen voelde zwaar aan; het leek alsof zelfs de natuur hen aanmoedigde om verder te gaan met hun gedachten.
"Ik heb dyslexie," zei Finn uiteindelijk, bijna als een verontschuldiging voor zijn frustratie.
Livia knikte begrijpend. "Dat maakt programmeren niet makkelijker," zei ze zachtjes.
Finn keek naar haar en merkte dat er iets geruststellends aan haar aanwezigheid was. "Soms voelt het alsof ik vastzit in mijn eigen hoofd," gaf hij toe.
"Dat gevoel ken ik," antwoordde Livia terwijl ze naar het water keek dat onder hen stroomde. "Maar je moet jezelf niet beperken door wat je denkt dat je kunt of niet kunt."
Finn knikte langzaam terwijl hij nadacht over wat ze zei. Misschien had ze gelijk; misschien moest hij gewoon verder gaan zonder zichzelf zo druk te maken over wat er mis kon gaan.
Ze zaten daar samen in stilte, elk verdiept in hun eigen gedachten terwijl de zon langzaam begon onder te gaan achter de horizon. De lucht kleurde oranje en roze, reflecterend op het water dat nu glinsterde als vloeibaar goud.
Na enige tijd brak Livia de stilte opnieuw: "Wat is jouw favoriete project waar je ooit aan hebt gewerkt?"
Finn dacht na over deze vraag terwijl hij naar zijn laptop keek waar regels code stonden die nog steeds onopgelost waren. "Ik denk... mijn eerste app," zei hij uiteindelijk met een glimlachje dat voorzichtig vorm kreeg rond zijn lippen.
"Wat deed die app?" vroeg Livia nieuwsgierig.
"Het hielp mensen om hun dagelijkse taken beter te organiseren," vertelde Finn trots over iets waar hij ooit veel tijd aan had besteed.
"Dat klinkt nuttig!" zei Livia enthousiast.
De gesprekken tussen hen vloeiden natuurlijker nu; er ontstond een band tussen twee mensen die elkaar begrepen zonder veel woorden nodig te hebben.
De avond viel langzaam in en de sterren verschenen één voor één aan de hemel boven hen terwijl zij daar zaten op de oude brug boven de kronkelige rivier, elk verloren in hun eigen gedachten maar toch samen in hun stilzwijgende verbondenheid door hun liefde voor programmeren en technologie.
De frustraties van Finn leken even weg te ebben zoals het water onder hen deed; misschien zou morgen weer beter worden of misschien zou vandaag genoeg zijn geweest om verder te kunnen gaan zonder angst of twijfels over zichzelf of wat anderen zouden denken.
En zo bleven zij daar zitten tot diep in de nacht, verloren in hun eigen wereldjes maar toch samen – twee programmeurs onder sterrenhemel boven een oude brug die verhalen vertelde zonder ooit echt iets uit te spreken.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes