Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Verlangen naar morgen**
In de stad Hamburg, waar de oude locomotieven nog steeds hun verhalen fluisterden, stond een nostalgisch treinstation. De muren waren bedekt met graffiti, een mengeling van kunst en chaos, en de geur van vers gezette koffie vulde de lucht. Het station was een plek waar mensen kwamen en gingen, maar voor velen was het ook een toevluchtsoord. Onder hen bevond zich Lena, een jonge grafisch ontwerper met steil blond haar dat als een waterval over haar schouders viel.
Lena had altijd al een fascinatie gehad voor het visuele. Haar dagen waren gevuld met het creëren van beelden die emoties opriepen. Maar in de drukte van het stadsleven voelde ze zich vaak gestrest. De deadlines leken als schaduwen achter haar aan te lopen, en de constante druk om te presteren maakte haar neerslachtig. Ze had autisme, wat haar perceptie van de wereld om haar heen anders maakte dan die van anderen. De kleuren waren helderder, de geluiden luider en de gevoelens intenser.
Op een dag besloot ze naar het treinstation te gaan om inspiratie op te doen voor haar nieuwste project. Ze hoopte dat de oude locomotieven haar zouden helpen om haar gedachten te ordenen. Terwijl ze door de hal liep, viel haar blik op een oude stoomlocomotief die majestueus in het midden van het station stond opgesteld. Het was alsof het voertuig zelf verhalen vertelde over verre reizen en vergeten tijden.
Lena ging op een bankje zitten dat tegenover de locomotief stond en haalde haar schetsboek tevoorschijn. Ze begon te tekenen; lijnen en vormen kwamen tot leven onder haar potlood. De locomotief inspireerde haar tot poëzie schrijven — woorden vloeiden uit haar pen als water uit een bron. Ze schreef over verlangen naar morgen, over dromen die nog niet vervuld waren.
De uren verstreken terwijl ze zich verloor in haar creaties. Het station was gevuld met mensen die voorbijgingen; sommigen keken nieuwsgierig naar Lena's werk, anderen leken in hun eigen wereld verzonken te zijn. Een man met een alternatieve kledingstijl viel op tussen de menigte; zijn kleding was kleurrijk en ongewoon, net als zijn uitstraling.
Hij kwam dichterbij en vroeg: "Wat teken je?" Zijn stem was vriendelijk maar ook nieuwsgierig.
Lena keek op van haar schetsboek en voelde zich even ongemakkelijk door zijn aandacht. "Een locomotief," antwoordde ze eerlijk, terwijl ze hem aankeek met lichte aarzeling.
"Het is prachtig," zei hij terwijl hij naast haar ging zitten. "Ik ben Felix." Hij glimlachte breed en zijn ogen glinsterden vol enthousiasme.
"Lena," antwoordde ze zachtjes terwijl ze weer naar haar tekeningen keek.
Felix begon met praten over kunst en design; hij vertelde over zijn eigen projecten en hoe hij vaak naar dit station kwam voor inspiratie. Lena luisterde aandachtig; zijn woorden waren als muziek voor haar oren. Ondanks dat ze vaak moeite had om contact te maken met anderen, voelde ze zich oprecht geïnteresseerd in wat hij zei.
"Dit station heeft zoveel karakter," vervolgde Felix terwijl hij naar de locomotief wees. "Het vertelt verhalen die niemand meer kent."
Lena knikte instemmend; zij voelde dezelfde connectie met deze plek als hij deed. Het station was niet alleen een doorgangspunt voor reizigers; het was ook een plek waar herinneringen werden gemaakt en bewaard.
De dagen gingen voorbij terwijl Lena regelmatig terugkeerde naar het station om te tekenen en poëzie te schrijven. Felix werd steeds meer een vertrouwd gezicht in deze omgeving; hun gesprekken werden langer en diepgaander naarmate ze elkaar beter leerden kennen.
Toch bleef er iets onbenoembaar tussen hen hangen — geen vriendschap of romantiek, maar eerder een stille erkenning van elkaars aanwezigheid in deze chaotische wereld vol verwachtingen.
Op een dag zat Lena weer op hetzelfde bankje toen Felix naast haar kwam zitten met iets dat leek op enthousiasme in zijn ogen.
"Ik heb iets voor je," zei hij terwijl hij een klein boekje uit zijn tas haalde en het aan Lena gaf.
Ze nam het boekje aan en zag dat het vol zat met gedichten — allemaal geschreven door Felix zelf. "Dit is mijn manier om je te bedanken voor onze gesprekken," zei hij bescheiden.
Lena bladerde door de pagina's; elke regel droeg zijn ziel in zich, elke strofe sprak tot iets diep binnenin haarzelf dat verlangde naar expressie maar nooit helemaal kon worden verwoord.
"Het is prachtig," fluisterde ze uiteindelijk terwijl ze hem recht aankijkend sprak.
Felix glimlachte opnieuw, maar er lag ook iets melancholisch in zijn blik — alsof hij wist dat hun tijd samen misschien niet eeuwig zou duren.
De weken verstreken zoals altijd bij het station: snel maar vol betekenisvolle momenten die samenkwamen als treinen die elkaar kruisten op verschillende sporen. Lena bleef tekenen; elke lijn bracht nieuwe inzichten over zichzelf naar voren — over wie zij was in deze grote stad vol mogelijkheden maar ook vol drukte.
Uiteindelijk kwam er echter een dag waarop Felix aankondigde dat hij zou verhuizen — naar Berlijn deze keer voor nieuwe kansen in zijn carrière als ontwerper. Lena voelde hoe er iets binnenin haar kromp bij deze mededeling; niet omdat zij hem zocht of verlangde naar meer dan vriendschap, maar omdat zij wist dat dit moment hen zou scheiden zoals twee treinen die elk hun eigen richting op gingen zonder ooit weer samen te komen.
"Ik zal je missen," zei Felix eerlijk toen hun afscheid naderde bij de oude locomotief waar alles begon.
"Ik jou ook," antwoordde Lena zachtjes terwijl ze hem aankeek met begripvolle ogen vol herinneringen aan hun tijd samen — aan woorden die nooit uitgesproken waren maar altijd aanwezig waren geweest tussen hen beiden.
Toen Felix wegliep richting perron 3 waar zijn trein wachtte om hem mee te nemen naar Berlijn, bleef Lena achter bij de locomotief — nu alleen maar niet verloren in gedachten of creaties maar gevuld met verlangen naar morgen: morgen waarin nieuwe verhalen zouden ontstaan uit oude herinneringen aan dit bijzondere treinstation waar alles begon.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes