Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een leven in woorden**
In de uitgestrekte wijngaarden, waar de zon zijn gouden stralen over de rijpe druiven liet glijden, woonde Joris. Hij was een jongen van gemiddelde lengte, met kort zwart haar dat glansde in het zonlicht. Zijn baardje was nog niet volledig ontwikkeld, maar het gaf hem een volwassen uitstraling die niet helemaal bij zijn leeftijd paste. Joris droeg vaak smart casual kleding; een nette broek en een overhemd dat hij met zorg had uitgekozen. Hij hield van de eenvoud van zijn stijl, maar ook van de manier waarop het hem een zekere flair gaf.
Joris had altijd al een fascinatie gehad voor woorden. Woorden waren voor hem als druiven aan een wijnrank: ze groeiden, rijpten en konden uiteindelijk worden omgevormd tot iets moois. Hij bracht veel tijd door in de wijngaarden, waar hij zat te schrijven in zijn notitieboekje. De geur van aarde en rijpe vruchten vulde de lucht terwijl hij zijn gedachten op papier zette.
Yara was Joris' buurmeisje. Ze had lang, golvend haar dat als een waterval over haar schouders viel. Haar ogen waren helder en vol leven, en ze had altijd een optimistische kijk op dingen. Yara kwam vaak bij Joris langs om hem te helpen met zijn schrijfwerk. Ze vond het leuk om te zien hoe hij zich verloor in zijn woorden, hoe ze als sterren aan de hemel verschenen wanneer hij schreef.
Op een dag zat Joris onder een oude olijfboom in het midden van de wijngaarden. De bladeren fluisterden zachtjes in de wind terwijl hij probeerde de juiste woorden te vinden voor zijn verhaal. Yara kwam aanlopen met twee glazen limonade in haar handen.
"Hier," zei ze terwijl ze naast hem ging zitten en één glas aanbood. "Neem even pauze."
Joris nam het glas aan en nam een slok. De zoete smaak verfriste hem en hielp hem even te ontspannen. "Dank je," zei hij met een glimlach.
"Waar schrijf je over?" vroeg Yara nieuwsgierig.
"Over iemand die op zoek is naar zichzelf," antwoordde Joris terwijl hij naar zijn notitieboekje keek. "Iemand die zich verloren voelt tussen alle woorden."
Yara knikte begrijpend. "Dat klinkt interessant! Maar waarom zou iemand zich verloren voelen? Woorden kunnen toch ook helpen?"
Joris dacht na over haar vraag. "Ja, dat klopt," zei hij langzaam. "Maar soms kunnen woorden ook verwarrend zijn. Ze kunnen je tegenhouden om echt te voelen wat er binnenin je leeft."
Yara leunde achterover tegen de boomstam en keek naar de blauwe lucht boven hen. "Misschien is het gewoon angst," zei ze uiteindelijk. "Angst om jezelf te uiten of om niet begrepen te worden."
Joris knikte opnieuw, deze keer meer overtuigd van wat ze zei. Hij voelde zelf ook vaak die angst; niet omdat hij niet kon schrijven, maar omdat hij bang was dat niemand zou begrijpen wat hij bedoelde.
De dagen gingen voorbij en Joris bleef schrijven onder de olijfboom terwijl Yara naast hem zat met boeken of gewoon stilletjes naar de wijngaarden keek. Hun gesprekken waren eenvoudig maar diepgaand; ze spraken over dromen, angsten en alles daartussenin.
Op een zonnige middag besloot Joris iets anders te proberen: hij wilde zijn woorden delen met anderen buiten hun kleine wereldje van wijngaarden en druivenranken.
"Wat als ik mijn verhalen voorlees op het dorpsplein?" stelde hij voor aan Yara.
Haar ogen werden groot van verbazing. "Dat is spannend! Maar ben je daar wel klaar voor?"
Joris voelde een golf van zenuwen door zich heen gaan bij het idee alleen al, maar tegelijkertijd voelde hij ook iets anders: hoop. Misschien was dit wel wat hij nodig had om die angst te overwinnen.
Na weken van voorbereiding was het eindelijk zover: Joris stond op het dorpsplein met zijn notitieboekje in handen, omringd door mensen die nieuwsgierig naar hem keken.
Hij begon te lezen en al snel vergat hij alles om zich heen; alleen de woorden telden nog voor hem. De mensen luisterden aandachtig terwijl zijn verhalen tot leven kwamen in hun gedachten.
Na afloop voelde Joris zich opgelucht maar ook voldaan; iets binnenin hem was veranderd toen hij daar stond tussen al die mensen die naar hem luisterden.
Yara kwam naar hem toe met glinsterende ogen vol trots. "Je deed het geweldig! Je hebt iedereen geraakt!"
Joris glimlachte breed terwijl er warmte door zijn lichaam stroomde bij haar complimenten. Het was alsof er eindelijk ruimte was gemaakt voor nieuwe woorden in zijn hart; woorden die niet langer werden tegengehouden door angst of onzekerheid.
De dagen daarna bleef Joris schrijven, maar nu met meer vertrouwen dan ooit tevoren. Hij ontdekte dat elke zin die hij opschreef niet alleen voor zichzelf was bedoeld; ze waren ook bedoeld om gedeeld te worden met anderen.
De wijngaarden bleven groeien en bloeien rondom hen, net zoals Joris’ liefde voor woorden steeds verder groeide zonder enige beperking meer dan enkel zichzelf toestaan om vrijuit te spreken.
En zo leefden zij verder tussen de druivenranken vol rijpe vruchten – twee vrienden verbonden door hun liefde voor verhalen en hun verlangen naar begrip in deze wereld vol woorden.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes