Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geluid van de stilte**
In een stad waar de drukte nooit leek te stoppen, stond een eeuwenoude boom. Deze boom was niet zomaar een boom; hij had een bijzondere uitstraling. Zijn takken reikten hoog de lucht in, en zijn wortels waren diep verankerd in de aarde. De mensen die voorbijliepen, voelden vaak een soort rust als ze naar deze boom keken. Het was alsof hij verhalen fluisterde aan degenen die bereid waren te luisteren.
Lennart was een jongen van zestien jaar. Hij was lang en slank, met steil blond haar dat altijd netjes in model zat. Zijn bril gaf hem een intellectuele uitstraling, maar hij voelde zich vaak vermoeid. Niet omdat hij hard had gewerkt of omdat hij niet genoeg sliep, maar omdat hij leed aan chronische vermoeidheid. Dit maakte het voor hem moeilijk om zich te concentreren op school en om met vrienden om te gaan.
Op een dag besloot Lennart om even weg te lopen van zijn dagelijkse routine. Hij had gehoord over de oude boom en wilde zelf ervaren wat deze plek met hem deed. Met zijn zakelijke kleding aan, die hij droeg voor zijn stage bij een psycholoog, liep hij naar het park waar de boom stond.
Toen Lennart bij de boom aankwam, voelde hij meteen iets bijzonders. De stilte om hem heen was bijna tastbaar. Hij ging onder de brede takken zitten en leunde tegen de stevige stam. Terwijl hij daar zat, merkte hij dat zijn gedachten langzaam tot rust kwamen. Het geluid van de stilte vulde zijn hoofd.
Luna was een meisje van dezelfde leeftijd als Lennart. Ze had ook last van vermoeidheid, maar zij noemde het geen beperking; het was gewoon haar manier van leven geworden. Luna had altijd al interesse gehad in tuinieren en vond het heerlijk om met haar handen in de aarde te werken. Op die manier kon ze haar gedachten ordenen en even ontsnappen aan de drukte van het leven.
Op een dag besloot Luna ook naar de oude boom te gaan. Ze had gehoord dat het daar rustig was en dat je er goed kon nadenken over dingen die je bezig hield. Toen ze aankwam, zag ze Lennart onder de boom zitten.
“Hallo,” zei ze voorzichtig.
Lennart keek op en glimlachte vriendelijk terug. “Hallo,” antwoordde hij.
Ze kenden elkaar niet goed, maar hadden elkaar wel eens op school gezien. Luna ging naast Lennart zitten en samen genoten ze van de stilte om hen heen.
“Wat brengt jou hier?” vroeg Lennart na een tijdje.
“Ik zoek gewoon wat rust,” zei Luna eerlijk. “Soms is alles zo overweldigend.”
“Ja,” knikte Lennart begrijpend. “Ik heb ook vaak dat gevoel.”
Ze praatten verder over hun leven, hun dromen en hun worstelingen met vermoeidheid. Het gesprek vloeide natuurlijk; er waren geen geheimen of magie tussen hen, alleen twee jongeren die hun gedachten deelden onder de oude boom.
De dagen gingen voorbij en steeds vaker kwamen Lennart en Luna samen naar de boom om te praten of gewoon stil te zijn. De gesprekken hielpen hen beiden om beter met hun gevoelens om te gaan zonder dat ze zich verplicht voelden tot iets meer dan vriendschap.
Lennart vertelde over zijn stage bij de psycholoog waar hij werkte met mensen die worstelden met hun eigen demonen. Hij vond het interessant om naar hun verhalen te luisteren, maar soms voelde het ook zwaar voor hemzelf.
“Het is alsof ik altijd moet geven,” zei hij op een dag terwijl ze samen onder de boom zaten.
“Dat begrijp ik,” antwoordde Luna zachtjes terwijl ze naar haar handen keek die nog steeds wat aarde bevatten van haar tuinierwerkzaamheden eerder die week.
“Maar ik denk dat we ook moeten leren ontvangen,” voegde ze eraan toe.
Lennart knikte langzaam; er zat iets in wat ze zei dat resoneerde met hem.
De weken verstreken en hoewel er geen grote veranderingen plaatsvonden in hun levens, voelde alles lichter aan wanneer ze samen waren onder de oude boom. De verhalen die deze plek fluisterde leken hen beiden te inspireren zonder dat er ooit echt iets gebeurde.
Op een dag besloten ze samen wat tijd door te brengen in Luna’s tuin na schooltijd. Ze plantten bloemen en groentes terwijl ze praatten over hun toekomstplannen – dromen die soms zo ver weg leken door hun vermoeidheid maar toch spraken als kleine vonkjes hoop.
“Misschien kunnen we ooit iets doen met onze ervaringen,” stelde Luna voor terwijl ze voorzichtig zaden in de grond drukte.
“Ja,” zei Lennart enthousiast terwijl hij hielp met graven in de aarde naast haar. “Misschien kunnen we anderen helpen zoals wij geholpen worden.”
En zo groeide er niet alleen iets moois in Luna’s tuin; ook hun ideeën bloeiden op onder het geluid van de stilte bij de oude boom waar alles begon.
De maanden gingen voorbij zonder grote gebeurtenissen of dramatische wendingen in hun levensverhaal; gewoon twee jongeren die elkaar vonden in hun zoektocht naar rust en begrip onder het gefluister van eeuwenoude takken boven hen.
Uiteindelijk beseften zowel Lennart als Luna dat soms stilte meer zegt dan woorden ooit zouden kunnen doen – vooral wanneer je jezelf toestaat om gewoon aanwezig te zijn zonder verwachtingen of verplichtingen aan anderen of jezelf.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes