Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De kracht van een glimlach**
In het hart van de stad, waar de straten pulseren met het ritme van het leven, bevond zich een ingenieursbureau dat bekendstond om zijn innovatieve ontwerpen. Het gebouw was een staalconstructie met grote ramen die de zonnestralen naar binnen lieten stromen. De muren waren versierd met kleurrijke muurschilderingen die de diversiteit van de stad vierden. Hier werkte Luca, een jonge ingenieur met een gemiddeld postuur en golvend zwart haar dat vaak in een rommelige staart zat. Zijn kledingstijl was kleurrijk, met shirts die speels contrasteerden met zijn donkere jeans.
Luca had altijd al een fascinatie gehad voor techniek en creativiteit. Hij droomde ervan om bruggen te bouwen die mensen samenbrachten, maar op deze drukke maandagmorgen voelde hij zich verveeld. De geluiden van toeterende auto’s en pratende mensen drongen door tot in zijn gedachten, maar ze konden hem niet inspireren. Terwijl hij naar het scherm van zijn computer keek, dwaalden zijn gedachten af naar de dansende schaduwen buiten.
Aan de andere kant van de straat stond Jinthe, een meisje met een visuele beperking. Ze had haar ogen gesloten en leek te luisteren naar de wereld om haar heen. Haar kleurrijke kleding viel op tussen de grijze gebouwen en ze danste op de muziek die alleen zij kon horen. Jinthe was Indonesisch-Nederlands en haar vrolijke geest weerkaatste in elke beweging die ze maakte. Ondanks haar beperking straalde ze een energie uit die zelfs Luca kon voelen vanuit zijn kantoor.
Op dat moment besloot Luca om even naar buiten te gaan. Hij had behoefte aan frisse lucht en misschien zou het hem helpen om zijn creativiteit terug te vinden. Terwijl hij door de drukke straten liep, zag hij Jinthe nog steeds dansen, haar armen wijd open als vleugels van een vogel. Er was iets magisch aan haar bewegingen; ze leken te vertellen over vrijheid en vreugde.
Luca voelde zich aangetrokken tot haar dans en besloot dichterbij te komen. Toen hij naast haar stond, merkte Jinthe hem op door zijn schaduw die over het zonlicht viel. Ze draaide zich naar hem toe en glimlachte breed, alsof ze hem al jaren kende.
“Hallo!” zei ze vrolijk, terwijl ze verder danste op de muziek in haar hoofd.
“Hallo,” antwoordde Luca verlegen, niet zeker wat hij moest zeggen.
Jinthe stopte even met dansen en keek hem aan met nieuwsgierige ogen. “Wat brengt jou hier? Ben je ook op zoek naar muziek?”
Luca lachte ongemakkelijk. “Ik ben gewoon even weg uit mijn kantoor,” gaf hij toe.
“Dat is goed,” zei Jinthe terwijl ze weer begon te bewegen op haar eigen ritme. “Soms moet je gewoon even ontsnappen aan alles.”
Luca knikte instemmend terwijl hij toekeek hoe zij danste. Haar glimlach was aanstekelijk; het leek wel of elke beweging die ze maakte gevuld was met vreugde en levenslust. Hij voelde iets in zichzelf veranderen; de verveling verdween als sneeuw voor de zon.
“Wil je meedoen?” vroeg Jinthe plotseling terwijl ze stopte en hem uitdagend aankeek.
Luca aarzelde even maar besloot toen om mee te doen aan deze spontane uitnodiging. Hij begon wat onhandig mee te bewegen op het ritme dat alleen zij kon horen, maar al snel voelde hij zich vrijer worden in zijn bewegingen.
De mensen om hen heen keken nieuwsgierig toe; sommigen glimlachten zelfs terug naar hen terwijl anderen hun dagelijkse gang gingen zonder zich veel aan hen gelegen te laten liggen. Voor Luca telde alleen dit moment: het lachen, het bewegen en vooral Jinthes stralende glimlach die als een lichtstraal door zijn dag brak.
Na enkele minuten stopten ze beiden om op adem te komen, hun gezichten rood van inspanning maar vol blijdschap.
“Je hebt talent!” zei Jinthe lachend terwijl ze hem bemoedigend aankijkte.
“Dank je,” antwoordde Luca bescheiden terwijl hij nog steeds nagenoot van hun kleine danssessie.
Ze praatten verder over hun leven in deze bruisende stad vol geluiden en kleuren. Jinthe vertelde over hoe zij altijd probeerde te genieten van elk moment ondanks haar visuele beperking; hoe zij muziek gebruikte als gids door het leven dat soms overweldigend kon zijn.
Luca luisterde aandachtig; er was iets inspirerends aan haar verhalen die hem hielpen om zijn eigen gedachten los te laten. De zorgen over deadlines en projecten vervaagden langzaam uit zijn geest terwijl hij zich meer richtte op deze onverwachte ontmoeting.
Uren leken voorbij te vliegen voordat ze beseften dat het tijd was om weer verder te gaan met hun dag. Ze namen afscheid met een warme glimlach – iets wat voor hen beiden meer betekende dan woorden konden zeggen.
Terug in zijn kantoor voelde Luca zich anders dan daarvoor; er hing iets nieuws in de lucht – misschien wel hoop of inspiratie? De glimlach van Jinthe bleef bij hem hangen als een herinnering aan dat ene moment waarin alles mogelijk leek.
Die avond zat Luca achter zijn computer, maar nu waren er geen gedachten meer over verveling of frustratie; alleen ideeën stroomden door hem heen als water uit een fontein – helder en levendig zoals Jinthes dans in het midden van de straat vol leven.
En zo leerde Luca dat soms zelfs de kleinste momenten – zoals een glimlach of een spontane dans – ons kunnen herinneren aan wat echt belangrijk is: genieten van elk moment dat ons gegeven wordt in deze drukke wereld vol energie.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes