Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**In het hart van de storm**
In het verre Suriname, waar de zon altijd leek te stralen en de lucht gevuld was met de geur van tropische bloemen, lag een park. Dit park was een plek waar kinderen speelden en lachten, hun stemmen vermengden zich met het gezang van vogels. Het gras was zacht en groen, een uitnodiging voor iedereen die erlangs kwam. Maar in dit park was er ook een andere wereld, een wereld die niet zo vrolijk was.
In het midden van dit park stond een klein, eenvoudig huisje. Het huisje had een felgekleurde gevel, maar de verf begon te vervagen door de zon en de regen. Dit huisje was het atelier van Marieke, een modeontwerpster met lang zwart haar dat in vlechten viel over haar schouders. Ze droeg altijd kleurrijke kleding die ze zelf had gemaakt. Marieke was praktisch ingesteld; ze kon goed nadenken over hoe ze stoffen moest combineren om iets moois te creëren.
Marieke had altijd al een passie gehad voor mode. Ze vond het heerlijk om met stoffen te werken en nieuwe ontwerpen te maken. Maar ondanks haar talent voelde ze zich vaak gestrest. De druk om iets bijzonders te maken weerhield haar ervan om echt gelukkig te zijn. Elke keer als ze aan haar naaimachine zat, voelde ze de druk op haar schouders toenemen.
Op een dag zat Marieke in haar atelier en keek naar buiten. De kinderen speelden in het gras, hun gelach weerklonk als muziek in haar oren. Maar terwijl zij naar hen keek, voelde ze ook verdriet in haar hart. Ze kon niet meedoen aan hun vreugde; ze was gevangen in haar eigen wereld van stoffen en naalden.
De zon begon onder te gaan en de lucht kleurde oranje en roze. Marieke besloot dat ze even naar buiten moest gaan om frisse lucht te krijgen. Ze stapte uit haar atelier en liep naar het gras waar de kinderen speelden. Hun blije gezichten maakten iets los in haar hart, maar tegelijkertijd voelde ze zich verloren tussen hen.
Een groep kinderen speelde tikkertje, hun voeten snel over het gras glijdend als kleine schaduwen die elkaar achterna zaten. Marieke glimlachte terwijl ze hen observeerde; hun onschuldige vreugde raakte iets diep van binnen bij haar. Maar al snel keerde de stress terug toen ze dacht aan de deadline voor haar nieuwste collectie.
Terwijl zij daar stond, kwam er een meisje naar haar toe lopen. Het meisje had stevig postuur en droeg kleurrijke kleding die opviel tegen het groene gras. Haar naam was Anya, en zij had een licht verstandelijke beperking die haar niet weerhield om vol zelfvertrouwen met anderen om te gaan.
"Waarom ben je zo verdrietig?" vroeg Anya terwijl ze naar Marieke opkeek met grote ogen vol nieuwsgierigheid.
Marieke wist niet goed wat zij moest antwoorden. "Ik ben gewoon bezig met mijn werk," zei zij uiteindelijk.
Anya knikte begrijpend maar bleef staan kijken naar Marieke alsof zij meer wilde weten. "Je moet ook spelen," zei Anya met een glimlach die zo puur was dat het bijna pijn deed om naar te kijken.
Marieke lachte zachtjes maar voelde zich ongemakkelijk door de oprechte woorden van het meisje. "Ja, misschien moet ik dat wel," gaf zij toe zonder echt overtuigd te zijn.
Anya trok aan Mariekes hand en leidde haar naar het speelveld waar andere kinderen waren verzameld voor een spelletje verstoppertje. "Kom je mee spelen?" vroeg Anya enthousiast.
Marieke aarzelde even maar besloot uiteindelijk mee te gaan; misschien zou dit moment helpen om even alle zorgen uit haar hoofd te zetten. Terwijl zij samen met Anya naar de andere kinderen liep, voelde zij hoe de spanning langzaam uit haar lichaam verdween.
De kinderen verwelkomden Marieke als één van hen; hun gelach vulde de lucht terwijl zij zich verstopten achter bomen en onder banken in het park. Voor even vergat Marieke alles wat er speelde in haar leven; zij genoot van deze eenvoudige momenten vol vreugde.
Na enige tijd vond Marieke zichzelf weer terug op dezelfde plek waar zij eerder had gestaan - nu echter met Anya aan haar zijde die vrolijk vertelde over wat zij allemaal had gedaan tijdens hun spelletjesmiddag.
"Je hebt veel talent," zei Anya terwijl ze naar Mariekes kleurrijke kleding keek die nu nog levendiger leek door het spel dat ze hadden gespeeld.
Marieke voelde zich warm worden bij deze complimenten maar wist dat er nog steeds veel werk op stapel stond voor morgen: stoffen kiezen, patronen tekenen en nadenken over nieuwe ontwerpen voor klanten die verwachtingsvol waren.
De zon begon onder te gaan en schemering viel over het park terwijl Marieke afscheid nam van Anya en de andere kinderen die nog steeds vrolijk rondrenden tussen bomen en bloemen.
Terug in haar atelier ging Marieke zitten achter haar naaimachine maar deze keer voelde alles anders aan; misschien had deze korte onderbreking wel geholpen om opnieuw inspiratie op te doen voor wat komen ging? Terwijl zij werkte aan nieuwe creaties dacht zij terug aan Anya's woorden: "Je moet ook spelen."
En zo bleef Marieke werken tot diep in de nacht terwijl buiten de sterren verschenen boven Suriname's heldere hemel - geen geheimen of magie nodig; alleen maar eenvoudige momenten vol vreugde die soms vergeten werden in het hart van de storm genaamd leven.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes