Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het licht in de duisternis**
Op de rand van steile rotsen, waar de zee met woeste kracht tegen de kliffen beukte, woonde Sven. Hij was een kort en stevig gebouwde jongen, met een analytische geest die zich het liefst in de digitale wereld bevond. Zijn dagen waren gevuld met het creëren van websites, het bouwen van virtuele werelden die even fascinerend waren als de ruige natuur om hem heen. De lucht was vaak grijs en dreigend, maar dat weerhield hem er niet van om zijn laptop mee te nemen naar de rand van de kliffen, waar hij kon werken terwijl hij naar de golven keek.
Sven had ADHD, wat betekende dat zijn gedachten soms als een storm door zijn hoofd raasden. Maar op deze plek vond hij rust. De zee bracht hem een soort kalmte die hij nergens anders kon vinden. Het geluid van het water dat tegen de rotsen sloeg, was als een ritmisch kloppen dat zijn geest hielp focussen. Soms glimlachte hij naar zichzelf als hij weer eens iets had geïmproviseerd in zijn code; het gaf hem een gevoel van voldoening dat moeilijk te beschrijven was.
Op een dag zat Sven aan zijn gebruikelijke plek, met zijn laptop op schoot en zijn golvende bruine haar in een paardenstaart gebonden. De zon scheen door de wolken heen en gaf alles om hem heen een gouden gloed. Het was op dit moment dat Tessy verscheen. Ze had een casual-chique stijl die perfect paste bij haar vrolijke karakter. Haar lange benen leken eindeloos terwijl ze over de rotsen sprong, en haar lach weerklonk als muziek in Sven's oren.
Tessy was Joods-Nederlands en had altijd al iets mysterieus over zich gehad. Ze kwam vaak langs om met Sven te praten over alles wat hen bezighield: technologie, kunst en soms zelfs over hun dromen voor de toekomst. Haar aanwezigheid zorgde ervoor dat Sven zich minder alleen voelde in deze wereld vol pixels en code.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg Tessy terwijl ze naast hem kwam zitten op een grote steen die uitkeek over de zee.
"Ik probeer deze website af te krijgen," antwoordde Sven zonder op te kijken. "Maar ik kan niet echt concentreren."
"Waarom niet?" vroeg ze nieuwsgierig.
Sven zuchtte diep en keek naar het schuimige water beneden hen. "Ik weet niet... soms lijkt alles zo overweldigend."
Tessy knikte begrijpend. "Dat herken ik wel," zei ze terwijl ze haar handen achter haar hoofd legde en naar de lucht staarde. "Maar kijk eens naar die zee! Het is alsof elke golf je gedachten kan meenemen."
Sven glimlachte zwakjes; haar optimisme was aanstekelijk, zelfs voor iemand zoals hij die vaak vastzat in zijn eigen hoofd.
"Misschien moet je gewoon even pauze nemen," stelde Tessy voor terwijl ze zich omdraaide om hem aan te kijken. "Laten we iets doen."
Sven aarzelde even maar stemde toen toe; soms was het goed om even afstand te nemen van het scherm en gewoon te genieten van het moment.
Ze besloten samen een wandeling langs de kliffen te maken, hun stemmen vermengden zich met het geluid van de zee terwijl ze praatten over hun favoriete films en boeken. Tessy's enthousiasme werkte aanstekelijk; zelfs Sven kon er niet onderuit komen om af en toe hardop te lachen om haar grappen.
De zon begon langzaam onder te gaan, waardoor alles rondom hen in warme tinten werd gehuld. De lucht veranderde van grijs naar oranje-rood, alsof het vuur uit hun gesprekken ook invloed had op de wereld om hen heen.
"Het is prachtig hier," zei Tessy terwijl ze naar beneden keek waar de golven tegen de rotsen sloegen.
"Ja," antwoordde Sven zachtjes, "het is alsof je hier echt kunt voelen hoe klein je bent in vergelijking met alles."
Tessy knikte instemmend maar voegde er snel aan toe: "Maar ook hoe groot je kunt dromen! Kijk eens naar die horizon! Er is zoveel meer dan alleen dit."
Sven dacht na over wat ze zei; misschien had ze gelijk. Misschien waren er geen grenzen aan wat hij kon bereiken als hij maar durfde te dromen buiten zijn digitale wereld.
Terwijl ze terugliepen naar hun plek op de rotsen, merkte Sven dat er iets veranderd was binnenin hem; misschien was het licht dat Tessy bracht wel sterker dan alle duisternis die soms zijn gedachten beheerste.
Ze gingen weer zitten op dezelfde grote steen waar ze eerder hadden gezeten, maar nu voelde alles anders aan; er hing iets magisch in de lucht dat hen verbond met elkaar én met deze plek vol schoonheid en chaos.
De sterren begonnen één voor één aan de hemel te verschijnen toen Tessy plotseling zei: "Weet je wat? Laten we samen iets maken! Een website over onze avonturen hier!"
Sven's ogen glinsterden bij dit idee; samen konden ze iets creëren dat verder ging dan alleen code of pixels – iets dat hun ervaringen zou vastleggen zoals deze avond vol kleuren en geluiden hen had geraakt.
En zo zaten ze daar tot diep in de nacht, onder een hemel vol sterren die flonkerden als kleine lichtjes in hun duisternis – twee jonge zielen verbonden door creativiteit en dromen die net begonnen waren vorm te krijgen in hun harten.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes