Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De kunst van het vergeten**
In de uitgestrekte duinen van Marokko, waar de zon zijn gouden stralen over het warme zand verspreidde, woonde een jonge man genaamd Idris. Hij was Somalisch-Nederlands en had een gemiddelde lengte en breedte, met kort geschoren haar dat glansde in het zonlicht. Zijn sportieve kledingstijl was een weerspiegeling van zijn vastberadenheid om te leven zoals hij wilde, ondanks de mobiele beperking die hem in een rolstoel hield.
Idris had altijd al een fascinatie voor elektriciteit gehad. Het was niet alleen de kracht die het met zich meebracht, maar ook de schoonheid van de verbindingen die mensen met elkaar konden maken. Hij droomde ervan om elektricien te worden, om de wereld te verlichten met zijn kennis en vaardigheden. Maar in plaats daarvan zat hij vaak op het strand, waar hij met zijn camera de schoonheid van de duinen vastlegde. De wind speelde met zijn haren en het zand danste om hem heen terwijl hij foto's maakte van de horizon en de wolken die voorbij dreven.
Op een dag, terwijl hij aan het fotograferen was, ontmoette hij Layla. Ze was een lokale kunstenares die haar inspiratie haalde uit de kleuren van de natuur. Haar schilderijen waren levendig en vol emotie; ze weergaven niet alleen wat ze zag, maar ook wat ze voelde. Layla had een optimistische kijk op het leven en haar lach kon zelfs de somberste dagen opvrolijken.
Idris voelde zich aangetrokken tot haar energie. Ze spraken over hun passies: elektriciteit en kunst. Layla vertelde hem dat ze vaak naar het strand kwam om te schilderen omdat ze daar kon ontsnappen aan alles wat haar tegenhield. Idris begreep dat gevoel maar al te goed; soms leek het alsof herinneringen als schaduwen achter je aanliepen, klaar om je te verlammen.
De dagen verstreken en hun vriendschap groeide. Layla leerde Idris meer over fotografie en hoe hij zijn beelden kon gebruiken om verhalen te vertellen zonder woorden. Op hun gezamenlijke uitjes door de duinen legden ze samen momenten vast: kinderen die speelden in het zand, ouderen die verhalen vertelden onder een parasol, en zelfs vogels die hun vlucht door de lucht maakten.
Maar er waren ook momenten waarop Idris zich verloren voelde in zijn gedachten. Hij dacht aan zijn verleden in Nederland, aan alles wat hij had achtergelaten – vrienden, familie en dromen die nooit waren uitgekomen. De herinneringen kwamen als golven over hem heen; soms overweldigend, soms kalmerend.
Layla merkte dat er iets met hem aan de hand was en vroeg hem op een dag: "Wat houdt je tegen? Wat weerhoudt je ervan om verder te gaan?" Idris keek naar haar met een mengeling van verdriet en begrip. "Het is moeilijk," antwoordde hij zachtjes. "Soms lijkt vergeten moeilijker dan herinneren."
Layla knikte begrijpend en zei: "Misschien is vergeten geen kwestie van tijd of afstand, maar eerder van acceptatie." Ze stelde voor dat ze samen zouden werken aan een project waarin ze zowel kunst als fotografie combineerden – iets dat hen zou helpen om hun verleden los te laten.
Zo begonnen ze aan hun gezamenlijke creatie: 'De kunst van het vergeten'. Layla schilderde grote doeken vol kleuren terwijl Idris foto's maakte van elk procesmoment – elke penseelstreek, elke lach, elke traan. Hun werk werd steeds intenser naarmate ze verder gingen; het werd niet alleen een project maar ook een manier voor hen beiden om hun demonen onder ogen te zien.
De duinen werden hun atelier; daar waar wind zijn spel speelde met zandkorrels en herinneringen vervaagden in de lucht. Hun creaties werden tentoongesteld op lokale markten; mensen kwamen kijken naar wat deze twee jonge kunstenaars hadden gemaakt – niet alleen als individuen maar ook als partners in creatie.
Langzaam maar zeker begon Idris te begrijpen dat vergeten niet betekende dat je alles moest loslaten of negeren; eerder betekende het dat je ruimte moest maken voor nieuwe ervaringen zonder voortdurend terug te kijken naar wat verloren was gegaan.
Op een avond zaten ze samen op het strand terwijl de zon onderging achter de horizon. De lucht kleurde oranje en paars terwijl Layla haar laatste penseelstreek zette op haar doek – een abstracte weergave van vrijheid en loslaten.
"Dit is onze kunst," zei ze glimlachend terwijl ze naar Idris keek. "Een viering van alles wat we hebben meegemaakt."
Idris knikte instemmend terwijl hij door zijn camera keek naar dit moment vol schoonheid – niet alleen in Layla's werk maar ook in hun vriendschap die hen beide had geholpen om verder te gaan zonder zich gevangen te voelen door hun verleden.
En zo leerden zij beiden iets belangrijks: dat vergeten geen eindpunt is maar eerder een beginpunt voor nieuwe verhalen die nog geschreven moesten worden in het warme zand van Marokko's duinen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes