Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een schaduw over het verleden**
In het hart van Turkije, waar de bergen de lucht kusten en de rivieren als zilveren linten door het landschap slingerden, lag een klein dorpje genaamd Kars. Dit dorp was omringd door knusse hutten die langs paden stonden die leidden naar avontuur. De hutten waren eenvoudig, met houten muren en daken van riet. Hier woonde een jonge bioloog genaamd Emre.
Emre was een lang, atletisch gebouwde jongen met kort blond haar dat altijd in de war zat door de wind. Hij had een formele kledingstijl, maar zijn kleren waren vaak bedekt met aarde en gras, omdat hij zijn dagen doorbracht in de natuur. Emre was analytisch van aard en had een passie voor alles wat met biologie te maken had. Hij bestudeerde planten en dieren met een toewijding die hem soms gestrest maakte.
Op een dag besloot Emre om naar de rivier te gaan. Het water stroomde snel en helder, en hij kon niet wachten om de verschillende soorten vissen te observeren die daar zwommen. Terwijl hij langs de oever liep, dacht hij aan zijn studie en hoe hij ooit een grote ontdekking wilde doen. Maar er was iets dat hem dwarszat; een schaduw over het verleden die hem soms angstig maakte.
Emre herinnerde zich zijn schooltijd, waar hij vaak werd gepest vanwege zijn dyslexie. Het lezen van boeken ging niet altijd even soepel voor hem, en dat weerhield hem ervan om volledig op te gaan in zijn studies zoals zijn klasgenoten dat deden. Hij had altijd het gevoel gehad dat hij moest vechten tegen deze schaduw die hem volgde.
Terwijl hij aan de oever zat, zag Emre iets glinsteren onder het wateroppervlak. Het was een kleine vis met felgekleurde schubben. Zijn hart maakte een sprongetje van vreugde; dit was precies wat hij zocht! Hij nam zijn notitieboekje uit zijn tas en begon aantekeningen te maken over de vissoort.
De zon begon onder te gaan en kleurde de lucht in prachtige tinten oranje en roze. Emre voelde zich gelukkig terwijl hij werkte aan zijn aantekeningen. Maar plotseling kwam er een groep jongens voorbij, luid lachend en spelend. Ze waren Vietnamees-Nederlands en leken zich geen zorgen te maken over hun toekomst of hun studies.
Een van hen, Ahmet, herkende Emre onmiddellijk. "Kijk eens wie we hier hebben! De bioloog!" riep hij uit met een spottende lach.
Emre voelde zijn gezicht warm worden van schaamte. Hij wilde niet dat ze hem zo zagen; als iemand die alleen maar bezig was met vissen en notities maken terwijl zij plezier hadden. Maar in plaats van zich terug te trekken of boos te worden, besloot Emre om moedig te blijven zitten.
"Ja," zei hij kalm terwijl hij naar hen keek. "Ik ben bezig met mijn onderzoek."
De jongens keken even verbaasd naar elkaar voordat ze weer begonnen te lachen. "Onderzoek? Wat voor onderzoek? Hoeveel vissen heb je al gevangen?" vroeg Ahmet spottend.
Emre zuchtte diep maar bleef rustig zitten. "Ik vang geen vissen," antwoordde hij eenvoudigweg. "Ik observeer ze."
De jongens leken niet geïnteresseerd in wat Emre zei; ze renden verder naar het water om zelf te spelen zonder enige zorg voor hun omgeving of wat er onder het oppervlak verborgen lag.
Nadat ze weg waren gegaan, voelde Emre zich weer alleen bij de rivier. De schaduw over zijn verleden leek weer terug te keren als een herinnering aan al die momenten waarop anderen hem niet begrepen of respecteerden voor wie hij was.
Toch besloot Emre om niet op te geven aan deze gevoelens van verdriet of frustratie. In plaats daarvan richtte hij zich opnieuw op zijn notities en begon verder te schrijven over wat hij had gezien: de kleuren van de vissen, hun bewegingen in het water, hoe ze samenwerkten om voedsel te vinden.
Die avond keerde Emre terug naar huis met nieuwe inzichten in zijn hoofd en aantekeningen vol ideeën voor toekomstige onderzoeken. De hutten stonden stilletjes naast elkaar terwijl de sterren boven hen fonkelden als kleine lichtjes in de duisternis.
De volgende dagen bracht Emre meer tijd door bij de rivier dan ooit tevoren. Hij observeerde niet alleen vissen maar ook vogels die boven het water vlogen en insecten die rondfladderden tussen bloemen langs de oever. Elke ontdekking gaf hem nieuwe energie en hielp hem om verder weg te stappen van de schaduw uit zijn verleden.
Op een dag ontmoette Emre een oude man bij dezelfde rivierbank waar hij altijd zat te werken aan zijn aantekeningen. De man had grijs haar en droeg eenvoudige kleren die versleten waren door jarenlange arbeid in het veld.
"Wat doe je hier zoal?" vroeg de man vriendelijk terwijl hij naast Emre ging zitten.
"Ik bestudeer dieren," antwoordde Emre eerlijk terwijl hij naar het water keek.
De oude man knikte begrijpend en vertelde verhalen over hoe belangrijk het is om goed voor onze natuur te zorgen; verhalen over hoe zelfs kleine dingen zoals insecten bijdragen aan ons ecosysteem.
Emre luisterde aandachtig naar elke zin die deze man sprak; iets in diens woorden raakte hem diep binnenin – misschien omdat ze zo ver verwijderd leken van alles wat Ahmet ooit had gezegd of gedaan tegen hem tijdens hun schooltijd.
Naarmate weken verstreken, groeide Emres kennis over biologie gestaag aan; meer dan ooit voelde hij zich verbonden met alles om zich heen – zelfs als er nog steeds momenten waren waarop angstige gedachten opkwamen vanuit dat verleden dat nooit helemaal verdween.
Uiteindelijk besefte Emre dat hoewel sommige dingen ons kunnen achtervolgen zoals schaduwen in ons leven – we altijd kunnen kiezen hoe we ermee omgaan: door onszelf toegewijd bezig te houden met onze passies zonder ons druk te maken over wat anderen denken of zeggen!
En zo bleef Emre elke dag terugkeren naar dezelfde plek bij de rivier – vastberaden om alle schoonheid rondom zich heen vast te leggen op papier totdat zelfs die schaduw langzaam vervaagde tot niets meer dan slechts herinneringen uit vervlogen tijden…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes