Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het verlangen naar meer dan vandaag**
In de groene vallei van het zuiden van Duitsland, omringd door hoge bergen, lag de stad Freiburg. De stad was een mengeling van oude tradities en moderne invloeden. De straten waren geplaveid met kinderkopjes en de huizen waren versierd met bloemen in vensterbanken. Het was een plek waar de zon vaak scheen, maar waar de schaduw van de bergen altijd aanwezig was.
In deze stad woonde een jongen genaamd Lukas. Hij was vijftien jaar oud en had recht omhoog stekend blond haar dat glansde in het zonlicht. Lukas droeg altijd formele kleding, een gewoonte die hij van zijn ouders had overgenomen. Zijn vader was een accountant en zijn moeder werkte als lerares op een lokale school. Ze verwachtten dat hij zich zou concentreren op zijn studie en later een goede baan zou vinden.
Lukas had echter andere dromen. Hij verlangde naar meer dan wat zijn ouders voor hem in gedachten hadden. Hij wilde zanger worden, maar niet zomaar een zanger. Hij wilde de wereld rondreizen, op podia staan en zijn muziek delen met mensen die hij nog nooit had ontmoet. De gedachte alleen al maakte hem blij, maar tegelijkertijd voelde hij zich gevangen in de verwachtingen van zijn ouders.
Elke avond zat hij op zijn kamer, gitaarspelend terwijl hij naar buiten keek naar de sterren die boven de bergen fonkelden. De muziek gaf hem een gevoel van vrijheid dat hij nergens anders vond. Het was alsof elke noot hem verder wegvoerde van Freiburg en dichter bij zijn dromen bracht.
Op school was Lukas anders dan zijn klasgenoten. Hij had moeite om met hen te communiceren en voelde zich vaak alleen in hun gezelschap. Zijn hoogfunctionerende autisme maakte het moeilijk voor hem om sociale signalen te begrijpen, waardoor hij vaak als afstandelijk werd gezien. Maar als hij zong of speelde, leek alles te veranderen. Dan voelde hij zich verbonden met iets groters dan zichzelf.
Zijn lerares muziek, mevrouw Müller, merkte zijn talent op tijdens een schooloptreden. Ze zag hoe Lukas opging in zijn muziek en besloot hem aan te moedigen om deel te nemen aan lokale talentenjachten. “Je moet je stem laten horen,” zei ze met haar warme stem terwijl ze hem aanraakte op zijn schouder.
Lukas twijfelde eerst; wat als hij faalde? Wat als niemand naar hem luisterde? Maar het verlangen naar meer dan vandaag duwde hem vooruit. Hij besloot deel te nemen aan de talentenjacht die in het stadscentrum zou plaatsvinden.
De avond van de wedstrijd was helder en koel. De lucht rook naar versgebakken broodjes van de nabijgelegen bakkers en er hing een gevoel van verwachting in de lucht. Mensen verzamelden zich rondom het podium dat verlicht werd door felle lichten die flonkerden tegen de achtergrond van de sterrenhemel.
Toen het eindelijk tijd was voor Lukas om op te treden, voelde hij een mix van zenuwen en opwinding door zijn lichaam gieren. Hij stapte het podium op met zijn gitaar in handen en keek naar het publiek dat stil werd toen ze hem zagen staan.
Hij begon te spelen en zong over verlangen, over dromen die verder reikten dan wat vandaag mogelijk leek. Zijn stem klonk helder en puur, alsof elke noot rechtstreeks uit zijn hart kwam. Terwijl hij zong, vergat hij alles om zich heen; zelfs de drukte van Freiburg vervaagde tot slechts een vage herinnering.
Na afloop klonk er applaus dat weerklonk tussen de gebouwen van de stad zoals echo’s in een canyon. Mensen juichten voor hem terwijl ze hun handen samenbrachten in waardering voor wat ze zojuist hadden gehoord.
Lukas voelde zich vrijer dan ooit tevoren; dit was wat hij wilde doen – mensen raken met muziek, hen laten voelen wat hij voelde wanneer hij speelde.
De dagen na het optreden waren gevuld met nieuwe mogelijkheden. Mevrouw Müller hielp hem contact leggen met lokale muzikanten die ook droomden van meer dan hun dagelijkse leven in Freiburg. Ze ontmoetten elkaar regelmatig om samen te spelen en ideeën uit te wisselen over hun muziek.
Lukas ontdekte dat er anderen waren zoals hij – mensen die ook worstelden met verwachtingen maar tegelijkertijd hunkerden naar creativiteit en expressie. Hun gesprekken waren soms analytisch; ze bespraken akkoorden, melodieën en teksten alsof ze wiskundige formules ontcijferden.
Maar soms waren ze gewoon geconcentreerd bezig met hun instrumenten zonder woorden nodig te hebben; alleen maar muziek die hen verbond zonder enige uitleg nodig te hebben.
De zomer ging voorbij en langzaam veranderde Freiburg onder invloed van herfstkleuren; bladeren vielen als gouden munten uit bomen terwijl ze door de lucht dwarrelden voordat ze landden op straatstenen.
Lukas bleef optreden bij kleine evenementen in de stad; elk optreden gaf hem meer vertrouwen om verder te gaan dan alleen Freiburg – misschien zelfs Duitsland uit! Maar telkens wanneer hij dacht aan grotere podia of verre landen kwam er weer die stem uit zijn hoofd: “Wat als je faalt?”
Toch bleef het verlangen naar meer dan vandaag branden binnenin hem als een onuitputtelijke bron van inspiratie.
Op een dag besloot Lukas dat het tijd was om actie te ondernemen; geen excuses meer maken of wachten tot iemand anders hem zou helpen of begeleiden – dit was zijn leven en alleen hij kon bepalen hoe ver hij zou gaan.
Met behulp van mevrouw Müller organiseerde hij zelf een concert in het stadspark waar iedereen welkom was – vrienden, familieleden maar ook vreemden die gewoon langs kwamen lopen of zaten genieten onder bomen vol bladeren die nu bruin werden door het naderende winterseizoen.
Het concert werd aangekondigd via sociale media; posters werden verspreid door heel Freiburg zodat niemand deze kans zou missen om iets bijzonders mee te maken: Lukas’ eerste solo-optreden!
De avond brak aan; mensen verzamelden zich rondom het podium terwijl zonsondergang kleurde alles rondom hen warm oranje-goud tinten gaf voordat nacht viel over deze groene vallei vol dromen…
En daar stond Lukas opnieuw – gitaar vastberaden vastgehouden tussen handen vol hoop – klaar om opnieuw iets moois neer te zetten voor iedereen die luisterde…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes