Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Schilderijen in mijn hoofd**
In het verre Spanje, waar de zon altijd lijkt te schijnen en de zee een diepblauwe kleur heeft, lag een verlaten strand. Het gouden zand strekte zich uit als een eindeloze loper, en het kristalheldere water glinsterde als duizenden diamanten. Dit was de plek waar Lucas vaak naartoe ging om te ontsnappen aan zijn dagelijkse leven als accountant.
Lucas was een man van gemiddelde lengte, met een sportief gebouwd lichaam dat hij in goede conditie hield. Zijn steil kastanjebruine haar droeg hij altijd in een paardenstaart. Hij had een casual chic stijl; meestal gekleed in een lichte blouse en comfortabele shorts. Ondanks zijn serieuze beroep had hij altijd een creatieve geest gehad. Hij hield van fotografie en vond het heerlijk om momenten vast te leggen met zijn camera.
Elke vrijdagmiddag, na een lange werkweek vol cijfers en spreadsheets, pakte Lucas zijn camera en ging naar het strand. Daar kon hij zijn gedachten laten dwalen en schilderijen in zijn hoofd maken. De zee was zijn inspiratiebron; de golven die zachtjes tegen de kust sloegen, de meeuwen die boven hem cirkelden, en de zon die langzaam onderging in de horizon.
Op deze specifieke vrijdag voelde Lucas zich bijzonder blij. De lucht was helder blauw en er waakte geen wolkje aan de hemel. Terwijl hij over het strand liep, voelde hij het warme zand tussen zijn tenen. Hij keek om zich heen en zag hoe de zon langzaam begon te zakken, waardoor alles in een gouden gloed werd gehuld.
Lucas nam zijn camera ter hand en begon foto's te maken van alles wat hem opviel: de schaduwen van palmbomen die dansten op het zand, de sporen van dieren die langs het water waren gelopen, en zelfs de kleine schelpen die glinsterden als sterren onder het zonlicht. Elk beeld dat hij vastlegde was als een schilderij dat tot leven kwam in zijn hoofd.
Terwijl hij verder liep, kwam hij bij een rotsachtige klif die uitkijk bood over de zee. Hier stopte hij even om uit te rusten. Hij ging zitten op een grote steen en keek naar het water dat tegen de rotsen klotste. Het geluid was rustgevend; elke golf leek hem te vertellen dat alles goed was.
In gedachten verzonken begon Lucas te fantaseren over wat er zou gebeuren als hij geen accountant was geweest. Wat als hij kunstenaar was? Wat als hij elke dag kon schilderen of fotograferen zonder zich zorgen te maken over cijfers? De gedachte maakte hem gelukkig, maar tegelijkertijd voelde hij ook iets van spijt voor wat nooit zou kunnen zijn.
Toch weerhield niets hem ervan om deze momenten vast te leggen met zijn camera. Hij besloot dat elke foto die hij maakte niet alleen beelden waren; ze waren ook herinneringen aan wie hij werkelijk wilde zijn: iemand vrij van verplichtingen, iemand die creatief kon zijn zonder grenzen.
De zon zakte verder naar beneden en kleurde de lucht in prachtige tinten oranje en roze. Lucas stond op en maakte nog enkele foto's van deze adembenemende kleurenpracht voordat het donker werd. Elke klik van de sluiter voelde als een overwinning op alledaagse zorgen.
Toen het eindelijk donker werd, begon Lucas terug te lopen naar zijn auto. De sterren verschenen één voor één aan de hemel boven hem, alsof ze hem begroetten na een lange dag werken onder de zon. Terwijl hij reed door de stille straten van het nabijgelegen stadje, dacht hij aan al die schilderijen in zijn hoofd – beelden vol leven en kleur.
Thuis aangekomen zette Lucas zich achter zijn computer om alle foto's die hij had gemaakt te bekijken. Elk beeld vertelde een verhaal; verhalen over vrijheid, creativiteit en schoonheid in eenvoudigheid. Hij bekeek ze aandachtig, alsof ze allemaal deel uitmaakten van hetzelfde grote kunstwerk dat alleen in zijn geest bestond.
De volgende ochtend besloot Lucas iets nieuws te proberen: elke week zou hij minstens één dag besteden aan fotografie op het strand. Het idee alleen al gaf hem energie; er waren zoveel dingen om vast te leggen! De mensen die langs kwamen wandelen, kinderen die speelden met hun ouders of gewoon mensen zoals hijzelf die genoten van hun tijd aan zee.
Met elk bezoek aan het strand groeide niet alleen zijn verzameling foto's maar ook zijn verlangen om meer creatief bezig te zijn met wat hem inspireerde. Hij begon zelfs kleine tentoonstellingen voor vrienden te organiseren waarin hij niet alleen foto's toonde maar ook verhalen vertelde over elk moment dat vastgelegd was op film.
En zo ging Lucas verder met het creëren van schilderijen in zijn hoofd – beelden vol leven gevangen door middel van fotografie – terwijl hij tegelijkertijd trouw bleef aan wie hij was: accountant door weekdagen maar kunstenaar tijdens weekends.
Het verlaten strand bleef voor altijd bestaan als een plek waar dromen konden groeien zonder enige beperking; waar elk moment telde zoals cijfers op papier maar veel kleurrijker waren dan welke spreadsheet dan ook ooit zou kunnen bevatten.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes