Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een leven vol vragen**
In de stad Ho Chi Minh, waar de lucht altijd gevuld was met de geur van gebakken rijst en het geluid van motorfietsen die als een stroom van water door de straten vloeide, stond een oude boom. De stam was dik en knoestig, zijn takken reikten uit als de armen van een oude man die zijn verhaal wilde vertellen. Het was een plek waar mensen samenkwamen, maar ook alleen konden zijn. Onder deze boom zat Thao, een klein van stuk meisje met grote dromen en nog grotere vragen.
Thao had altijd al het gevoel gehad dat ze anders was. Terwijl haar vrienden zich bezighielden met school en spelletjes, dwaalden haar gedachten vaak af naar de wereld van dans en muziek. Ze had dyslexie, wat het lezen voor haar moeilijk maakte, maar dat weerhield haar er niet van om te fantaseren over choreografieën die ze in haar hoofd creëerde. De woorden dansten voor haar ogen als de bewegingen van een ballerina op het podium.
Haar ouders begrepen haar niet altijd. Haar moeder, een Vietnamees die trots was op haar afkomst, vond dat Thao zich moest concentreren op school. "Je moet goed leren," zei ze vaak met een bezorgde blik. "Dat is belangrijk." Maar Thao voelde zich gevangen in de verwachtingen van anderen. Ze wilde dansen, muziek maken en zichzelf uitdrukken op manieren die woorden nooit konden.
Op een dag ontmoette ze Minh, een gespierde jongen met een baard en tattoos die verhalen vertelden over zijn leven. Hij droeg alternatieve kledingstijlen die hem deden opvallen in de menigte. Minh was anders dan de anderen; hij begreep Thao op een manier die niemand anders deed. Hij had zelf ook zijn strijd gekend en wist hoe het voelde om angstig te zijn in een wereld vol verwachtingen.
"Waarom dans je niet?" vroeg hij op een dag terwijl ze onder de oude boom zaten. De zon scheen door de bladeren en creëerde patronen van licht en schaduw op hun gezichten.
"Ik weet het niet," antwoordde Thao zachtjes. "Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben."
Minh lachte zachtjes, maar er zat geen spot in zijn lach. "Iedereen begint ergens," zei hij terwijl hij naar de takken boven hen wees. "Zelfs deze boom heeft ooit als zaadje begonnen."
Thao keek omhoog naar de takken die zich uitstrekte naar de lucht, alsof ze probeerden te ontsnappen aan de zwaartekracht van hun bestaan. Ze vroeg zich af of ze ooit zou kunnen groeien zoals deze boom.
De dagen verstreken en Thao begon steeds meer tijd door te brengen met Minh onder hun favoriete boom. Hij leerde haar over muziek maken; hoe je noten kon laten samensmelten tot iets moois, iets dat je kon voelen in je hart. Samen maakten ze geluiden met alles wat ze konden vinden: stenen, takken en zelfs hun stemmen.
Thao ontdekte dat muziek net zo bevrijdend kon zijn als dansen. Het gaf haar kracht om zichzelf te uiten zonder woorden te gebruiken; het maakte haar angst kleiner en gaf ruimte voor creativiteit.
Op een dag besloot Thao dat ze wilde dansen voor Minh onder de oude boom. Het idee maakte haar zenuwachtig; wat als ze faalde? Wat als hij lachte? Maar diep van binnen voelde ze ook iets anders: moed.
Ze begon langzaam te bewegen, eerst voorzichtig zoals een bloeiende bloem in de ochtendzon. Haar lichaam volgde het ritme dat alleen zij kon horen; elke beweging vertelde een verhaal dat niemand kende behalve zijzelf.
Minh keek toe met bewondering terwijl Thao zich liet gaan onder het bladerdak van hun boom. Haar angst vervloog als mist voor de zon; ze voelde zich vrijer dan ooit tevoren.
Na afloop zat Thao buiten adem naast Minh, die glimlachte zoals alleen iemand kan glimlachen wanneer hij getuige is geweest van iets moois.
"Dat was geweldig," zei hij oprecht.
Thao bloosde bij zijn compliment maar voelde ook iets anders: trots op zichzelf omdat ze had gedanst ondanks haar angsten.
De weken gingen voorbij en Thao bleef dansen onder de oude boom; elke keer groeide haar zelfvertrouwen beetje bij beetje. Ze leerde dat vragen stellen soms belangrijker is dan antwoorden vinden; dat het proces zelf waardevol is.
Maar er waren nog steeds momenten waarop twijfels weer opdoken zoals schaduwen in het licht: Was dit echt wat ze wilde? Zou iemand ooit begrijpen wat zij voelde? En wat zou er gebeuren als ze faalde?
Toch bleef ze doorgaan; elke beweging bracht nieuwe vragen voort maar ook nieuwe antwoorden – antwoorden die niet altijd duidelijk waren maar wel betekenisvol voor haar persoonlijke reis waren.
En zo ging het leven verder in Ho Chi Minh City onder hun oude boom – vol vragen zonder duidelijke antwoorden maar rijk aan ervaringen die hen vormden tot wie zij waren: twee zielen verbonden door kunst en creativiteit in alle eenvoudigheid ervan.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes