Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**In het labyrint van gedachten**
Het was een gewone dag in de stad, waar de gebouwen als grijze reusachtige schaduwen over de straten hingen. De lucht was helder, maar de zon leek zich te verstoppen achter een sluier van wolken. Luca zat op een bankje bij het kabbelende beekje dat door het stadspark slingerde. Het water glinsterde in de schaarse zonnestralen en maakte zachte geluiden die leken te fluisteren. Hij had zijn laptop op schoot, maar de woorden die hij wilde typen bleven uit. Zijn gedachten waren als een labyrint, kronkelend en verwarrend.
Luca was lang en slank, met opvallende sproeten die zijn gezicht sierden. Zijn casual kledingstijl bestond uit een eenvoudig T-shirt en een paar versleten jeans. Hij was vastberaden om iets te creëren, iets dat zijn innerlijke chaos kon ordenen, maar de woorden weigerden te komen. De wereld om hem heen leek neutraal; mensen liepen voorbij zonder hem op te merken, hun gezichten verzonken in hun eigen gedachten.
Aan de andere kant van het beekje zat Yara op een ander bankje. Ze had haar notitieboekje open voor zich liggen en haar pen gleed over het papier als een dansende vlinder. Yara was ook lang en slank, met een casual kledingstijl die haar zorgeloze geest weerspiegelde. Haar Joodse achtergrond gaf haar een unieke kijk op het leven; ze vond schoonheid in de kleinste dingen, zelfs in de alledaagse chaos van de stad.
Yara had altijd al graag geschreven. Het was haar manier om te ontsnappen aan de wereld om haar heen, vooral nu ze worstelde met PTSS na een trauma dat haar leven had getekend. De woorden vloeiden uit haar pen als water uit een bron; ze waren er altijd geweest, wachtend om ontdekt te worden.
Luca keek naar Yara terwijl ze geconcentreerd schreef. Er was iets in haar houding dat hem intrigeerde; misschien was het haar optimisme of misschien gewoon de manier waarop ze zich volledig leek te verliezen in wat ze deed. Hij voelde zich verveeld en gefrustreerd door zijn eigen onvermogen om creatief te zijn.
De beekjes leken hun eigen verhaal te vertellen terwijl ze verder stroomden, maar Luca kon geen enkele verbinding maken met hun ritme. Hij voelde zich gevangen in zijn gedachten, als een spin die vastzat in zijn eigen web. ADHD maakte het moeilijk voor hem om stil te zitten; zijn geest dartelde van het ene idee naar het andere zonder ooit echt ergens aan vast te houden.
Yara merkte Luca’s blik op en glimlachte vriendelijk naar hem. Ze had altijd al interesse gehad in anderen, zelfs als ze zelf worstelde met haar demonen. "Wat schrijf je?" vroeg ze met een zachte stem die bijna verloren ging in het geluid van het kabbelende water.
Luca haalde diep adem voordat hij antwoordde: "Ik probeer iets te maken voor mijn webdesignproject." Zijn stem klonk onzeker, alsof hij niet helemaal zeker wist of hij moest delen wat er in hem omging.
"Webdesign? Dat klinkt interessant," zei Yara terwijl ze haar pen even neerlegde en aandachtig naar hem luisterde.
"Ja," vervolgde Luca terwijl hij naar zijn laptop keek alsof deze hem antwoorden kon geven die hij zelf niet kon vinden. "Maar ik kan me niet concentreren." Hij zuchtte diep en liet zijn schouders hangen.
Yara knikte begrijpend; zij kende dat gevoel maar al te goed. "Soms helpt het om even afstand te nemen van wat je probeert te creëren," zei ze zachtjes. "Misschien kun je gewoon hier zitten en luisteren naar het water."
Luca keek opnieuw naar het beekje dat rustig voortkabbelt tussen de stenen en planten langs de oever. De geluiden waren rustgevend; elke plons leek hem aan te moedigen om los te laten wat hem tegenhield.
"Je hebt gelijk," gaf hij toe terwijl hij langzaam zijn laptop dichtklapte en deze naast zich op de bank legde. "Misschien moet ik gewoon even niets doen."
Yara glimlachte opnieuw, deze keer breder dan daarvoor, alsof er iets moois bloeide tussen hen ondanks hun afzonderlijke worstelingen. "Dat is soms precies wat je nodig hebt," zei ze terwijl ze weer begon te schrijven.
De tijd verstreek terwijl Luca naast Yara zat, stilletjes observerend hoe zij woorden tot leven bracht op papier met elke beweging van haar pen. Het leek alsof zij geen angst kende voor leegte of stilte; zij vulde elk moment met betekenisvolle zinnen die uit haar ziel kwamen.
Langzaam begon Luca zich meer ontspannen te voelen; misschien was er schoonheid in eenvoudiger momenten zoals deze – samen zitten bij het beekje zonder druk of verwachtingen.
De zon kwam eindelijk door de wolken heen breken en verwarmde hun gezichten met gouden stralen die dansten over het wateroppervlak als kleine sterren die hun weg vonden naar beneden vanuit de lucht.
"Wat schrijf je eigenlijk?" vroeg Luca nieuwsgierig toen hij zag hoe Yara af en toe lachte terwijl ze schreef.
"Oh," zei Yara met glinsterende ogen vol enthousiasme, "ik schrijf gewoon over dingen die me raken – kleine momenten uit mijn leven." Ze pauzeerde even voordat ze toevoegde: "En soms ook over dingen waar ik over droom."
Luca knikte instemmend; dromen waren ook belangrijk voor hem geweest ooit – voordat alles zo ingewikkeld werd door drukte en verwachtingen van buitenaf.
Het gesprek tussen hen vloeide natuurlijk voort terwijl ze elkaar verhalen vertelden over hun passies – webdesign voor Luca en schrijven voor Yara – zonder enige druk of verplichting aan elkaar of aan zichzelf.
Uren leken voorbij te vliegen toen ze samen zaten bij dat kabbelende beekje dat hen verbond door middel van eenvoudige woorden en gedeelde momenten van creativiteit zonder oordeel of angst voor falen.
En zo zaten zij daar – twee jonge zielen gevangen in hun eigen labyrint van gedachten – maar nu verbonden door niets meer dan stilte gevuld met begrip tussen hen beiden onderbroken door af en toe gelach of gefluisterd woord dat verloren ging in de lucht boven hen zoals bladeren die dwarrelden op zoek naar nieuwe grond om wortel schieten.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes