Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Tussen twee werelden in**
In het verre Polen, waar de bergen de lucht kusten en de dennenbomen als wachters om een rustig meer stonden, woonde een klein meisje met de naam Ania. Ania was niet zoals andere kinderen. Ze was introvert en hield ervan om alleen te zijn. Haar wereld was gevuld met beelden die ze vastlegde met haar camera, een vintage exemplaar dat ooit van haar grootvader was geweest. De lens was krassen rijk, maar dat weerhield haar er niet van om de schoonheid van de wereld vast te leggen.
Ania had een visuele beperking. Ze kon niet goed zien, maar dat maakte haar niet minder nieuwsgierig naar wat er om haar heen gebeurde. Haar zwart steil haar viel in lange lokken over haar schouders en gaf haar een mysterieuze uitstraling. Ze droeg vaak vintage stijl kleding, met bloemenprints en zachte kleuren die perfect pasten bij het serene landschap rondom het meer.
Elke dag na schooltijd fietste Ania naar het meer. Het pad ernaartoe was kronkelig en vol hobbels, maar ze kende het zo goed dat ze zich nooit vergiste in de richting. De dennenbomen fluisterden zachtjes in de wind terwijl ze langs hen reed, hun geur vulde de lucht en gaf haar een gevoel van rust.
Aan het meer aangekomen, zette Ania haar fiets neer en haalde haar camera tevoorschijn. Ze nam altijd even de tijd om te luisteren naar het geluid van het water dat tegen de oever kabbelt. Voor Ania was dit moment heilig; hier voelde ze zich vrij tussen twee werelden: die van de mensen en die van de natuur.
Met elke klik van de sluiter legde ze momenten vast die anderen misschien zouden vergeten. Een eend die over het water gleed, een tak die door de wind bewoog of zelfs een schaduw die over het pad viel. Voor Ania waren deze beelden belangrijker dan woorden.
Haar ouders waren logistiek coördinatoren in een druk bedrijf in Warschau. Ze waren vaak weg voor werk en hadden weinig tijd voor Ania. Maar dat maakte niet uit; zij had immers haar eigen wereld gecreëerd aan het meer. Soms vroeg ze zich af hoe hun leven eruit zou zien als ze samen tijd doorbrachten, maar die gedachten verdwenen snel als ze weer door zoeker keek.
Op een dag besloot Ania iets nieuws te proberen: ze wilde foto's maken van dingen die ze nog nooit eerder had gezien of gehoord. Ze nam wat extra tijd om rond te lopen aan het meer en luisterde aandachtig naar alles om zich heen.
Ze hoorde vogels fluiten, bladeren ritselen en zelfs het zachte geborrel van vissen onder water. Terwijl ze verder liep, stuitte ze op iets ongewoons: een oude houten steiger die half onder water lag. Het leek alsof niemand deze plek ooit had bezocht.
Ania voelde een sprankje nieuwsgierigheid opborrelen in haar buik terwijl ze dichterbij kwam. De planken waren glad en glibberig door algen, maar dat weerhield haar er niet van om voorzichtig verder te lopen. Toen ze op de steiger stond, keek ze uit over het meer en voelde zich alsof ze tussen twee werelden stond: één voet op aarde en één voet op water.
Ze haalde diep adem en richtte haar camera op het uitzicht voor zich: bergen weerspiegelden in het kalme water terwijl wolken langzaam voorbij dreven. Dit moment wilde ze vastleggen; dit gevoel wilde ze bewaren voor altijd.
Terwijl Ania bezig was met fotograferen, merkte ze iets vreemds op aan de rand van het meer: een groep mensen verzamelde zich daar voor iets wat leek op een evenement of bijeenkomst. Hun stemmen klonken vrolijk en enthousiast, maar ook ver weg voor Ania’s oren.
Ze besloot dichterbij te gaan kijken, nieuwsgierig naar wat er gaande was. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat mensen hun fietsen hadden neergezet en samen plezier maakten met spelletjes aan het water.
Ania voelde zich even ongemakkelijk tussen deze groep mensen; hun energie was zo anders dan die van haar rustige momenten aan het meer. Maar tegelijkertijd voelde zij ook iets aantrekkelijks aan hun samenzijn – misschien kon zij ook deel uitmaken van deze wereld?
Met enige aarzeling stapte Ania naar voren en vroeg of zij mee mocht doen met hun spelletjes. De mensen keken even verrast op, maar al snel glimlachten zij vriendelijk naar haar toe en nodigden haar uit om deel uit te maken van hun groep.
De rest van de middag speelde Ania samen met hen – lachen, rennen en zelfs wat foto's maken terwijl iedereen plezier had bij het meer. Het voelde goed om even deel uit te maken van deze andere wereld waar vreugde heerste.
Toen de zon begon onder te gaan achter de bergen, realiseerde Ania zich dat dit moment voorbij zou gaan zoals alle andere momenten aan het meer – vluchtig maar waardevol.
Ze nam afscheid van haar nieuwe vrienden en fietste terug naar huis met een glimlach op haar gezicht; vandaag had zij iets geleerd over verbindingen tussen mensen – zelfs als je introvert bent of je je soms alleen voelt.
Thuis aangekomen legde Ania voorzichtig haar camera neer naast al zijn andere schatten: foto’s vol herinneringen aan momenten tussen twee werelden in – zowel alleen als samen met anderen aan dat rustige meer in Polen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes