Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het ritme van ons bestaan**
In het pittoreske dorpje Zonnedorp, waar de smalle straatjes zich als een labyrint door de kleurrijke huizen kronkelden, woonde Jorre. Hij was een jongen van gemiddelde lengte met bruin haar dat in de zon glansde, en hij had een bijzondere manier van kijken naar de wereld om hem heen. Jorre had autisme spectrum stoornis, wat betekende dat hij de dingen soms anders ervoer dan zijn leeftijdsgenoten. Maar dat maakte hem niet minder bijzonder.
Jorre was vaak te vinden in het kleine parkje aan het einde van de straat. Het park had een paar oude bomen die hun takken als armen naar de lucht uitstrekten. Hier kwam hij graag om te observeren: de mensen die voorbijliepen, het spelende kinderen, en vooral Romy. Romy was een meisje met een kleurrijke kledingstijl die altijd vrolijk leek te zijn. Haar bruine haar met highlights danste in de wind terwijl ze rondjes draaide en danste op de muziek die alleen zij leek te horen.
Romy had een vriendengroep waar Jorre niet echt deel van uitmaakte. Ze waren allemaal druk bezig met hun eigen leven, maar Jorre vond het niet erg. Hij genoot van hun aanwezigheid op afstand en voelde zich veilig in zijn eigen wereldje.
Op een dag zat Jorre op zijn gebruikelijke plek op een bankje in het park toen Romy naast hem kwam zitten. Ze had haar rolstoel meegenomen, wat voor haar geen belemmering was om te genieten van het leven. Ze vertelde over haar dag en hoe ze had gedanst op muziek van haar favoriete band. Haar enthousiasme was aanstekelijk, en zelfs Jorre kon niet anders dan glimlachen.
“Wat vind jij leuk om te doen?” vroeg Romy nieuwsgierig.
Jorre dacht even na voordat hij antwoordde. “Ik hou ervan om te tekenen,” zei hij uiteindelijk. “Ik teken vaak dingen die ik zie.”
Romy knikte begrijpend. “Dat klinkt leuk! Wat teken je zoal?”
“De bomen,” antwoordde Jorre terwijl hij naar de oude bomen in het park wees. “En soms mensen.”
Romy leunde naar voren, geïnteresseerd in wat hij zei. “Zou je mij ook willen tekenen?” vroeg ze met een sprankeling in haar ogen.
Jorre voelde zich even ongemakkelijk bij het idee, maar iets in Romy’s stem maakte hem moedig genoeg om ja te zeggen. “Ja, dat kan ik doen,” zei hij voorzichtig.
De dagen verstreken en Jorre begon regelmatig tijd door te brengen met Romy in het park. Ze praatten over hun dromen en angsten; Romy vertelde over hoe ze soms neerslachtig werd omdat ze niet altijd mee kon doen met andere kinderen vanwege haar mobiele beperking, terwijl Jorre zijn worstelingen met sociale situaties uitlegde.
Hun gesprekken waren eenvoudig maar diepgaand; er waren geen geheimen of mysteriën tussen hen – alleen twee jongeren die elkaar hielpen begrijpen wat het betekende om anders te zijn in deze wereld vol verwachtingen.
Op een zonnige middag besloot Jorre dat hij klaar was om Romy te tekenen. Hij had zijn schetsboek meegenomen en ging naast haar zitten op het bankje onder de grote eik die hen schaduw bood tegen de felle zon.
“Ben je er klaar voor?” vroeg hij terwijl hij zijn potlood oppakte.
Romy knikte enthousiast en poseerde zoals ze dacht dat mooi zou zijn: met één hand omhoog alsof ze iemand groette en een grote glimlach op haar gezicht.
Terwijl Jorre tekende, voelde hij zich steeds meer ontspannen worden door Romy's aanwezigheid. Het ritme van hun gesprekken vulde de lucht tussen hen; elke lijn die hij op papier zette leek samen te vallen met hun gedeelde momenten van vreugde en begrip.
Na enige tijd keek Romy over zijn schouder naar het papier en klapte enthousiast in haar handen toen ze zichzelf zag staan: “Kijk! Dat ben ik!”
Jorre bloosde bij zoveel enthousiasme maar voelde ook trots over wat hij had gemaakt. Het was geen perfect portret, maar het vatte wel iets essentieels samen: wie zij waren als vrienden – twee jongeren die samen hun weg vonden door deze wereld vol uitdagingen.
De weken gingen voorbij en hun vriendschap groeide gestaag zonder enige druk of verwachtingen van buitenaf. Ze ontdekten samen nieuwe dingen; Romy leerde Jorre hoe je kunt dansen vanuit je hart zonder je zorgen te maken over wat anderen denken, terwijl Jorre Romy liet zien hoe je kunt genieten van stilte zonder angst voor wat er gezegd moet worden.
In Zonnedorp ging alles verder zoals gewoonlijk; mensen groetten elkaar vriendelijk op straat, kinderen speelden onbezorgd in het park en levens gingen verder zonder veel tumult of drama – net als het ritme van hun bestaan dat zich langzaam maar zeker vormde tussen hen beiden.
Op een dag besloot Romy dat ze iets terug wilde doen voor Jorre’s vriendelijkheid en geduld tijdens al hun ontmoetingen. Ze organiseerde een kleine dansmiddag voor hen beiden in het park – gewoon zij tweeën onder de oude bomen waar alles begon.
Met muziek uit haar telefoon vulden ze de lucht terwijl ze samen dansten; soms onhandig maar altijd vol vreugde. De bewegingen waren misschien niet perfect gecoördineerd zoals bij professionele dansers, maar voor hen maakte dat niets uit – dit was hun moment, hun ritme waarin zij zich vrij voelden zonder enige beperking of angst.
En zo ging het leven verder in Zonnedorp; twee jongeren die elkaar vonden binnen hun eigen unieke wereldjes zonder ooit echt iets geheimzinnig of dramatisch aan elkaar bloot te stellen – gewoon simpelweg samen bestaan binnen de melodie van alledag waarin zij beiden zo goed floreerden.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes