Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De echo van de stilte**
Het was een zonnige zaterdagmorgen toen Dario en Nola naar de markt gingen. De lucht was helder en de kleuren van de marktkramen sprongen eruit als een palet van verf. Groenten, fruit, en lokale lekkernijen stonden uitgestald, elk met hun eigen geur en aantrekkingskracht. Dario had zijn sportieve kleding aangetrokken, klaar om te rennen tussen de kramen door. Nola droeg een lichte jurk die haar krullende blond haar accentueerde. Ze was klein en stevig, met een energie die niet te stoppen leek.
Dario had altijd al een vastberaden karakter gehad. Hij was iemand die niet snel opgaf, zelfs niet als het leven soms gestrest aanvoelde. Vandaag was hij echter in een optimistische bui. De zon scheen fel en hij voelde zich vrij, alsof niets hem kon tegenhouden.
Nola daarentegen had soms last van sombere gedachten. Haar ADHD zorgde ervoor dat ze zich moeilijk kon concentreren op één ding tegelijk. Maar vandaag leek ze in goede stemming te zijn. Terwijl ze langs de kramen liepen, wees ze naar een kraam vol kleurrijke fruitsoorten.
“Zou je deze mango willen proberen?” vroeg ze enthousiast terwijl ze naar een Filipijnse vrouw wees die achter de kraam stond.
Dario knikte en samen liepen ze naar de vrouw toe. De vrouw glimlachte vriendelijk en bood hen een stukje mango aan. Het vruchtvlees was zo zoet dat het bijna smolt op hun tongen.
“Dit is heerlijk!” zei Dario met volle mond.
Nola lachte en knikte instemmend. “Ik hou van markten zoals deze,” zei ze terwijl ze om zich heen keek naar alle levendige kleuren en geluiden.
Ze vervolgden hun weg langs de kramen, waar mensen druk in gesprek waren over hun producten. Een man met robuust postuur verkocht handgemaakte houten speelgoedjes, terwijl een andere vrouw zelfgebakken brood aanprees met een stem die klonk als muziek.
“Wat zou jij willen kopen?” vroeg Dario terwijl hij zijn handen in zijn zakken stopte.
Nola dacht even na. “Misschien wat kruiden? Of iets voor bij het ontbijt?”
Dario knikte goedkeurend en samen liepen ze verder naar een kraam vol verse kruiden en specerijen. De geur was overweldigend; het deed hen denken aan thuis koken met hun families.
Terwijl Nola met haar vingers over de verschillende zakjes kruiden gleed, viel haar blik op iets anders: een yoga-kraam waar matten lagen uitgestald naast boeken over mindfulness en meditatie.
“Zou je ooit yoga willen proberen?” vroeg Nola nieuwsgierig.
Dario haalde zijn schouders op. “Misschien wel,” zei hij eerlijk. “Maar ik ben meer iemand voor hardlopen.”
Nola glimlachte weer, maar er was iets in haar ogen dat Dario niet kon plaatsen; misschien was het verlangen naar rust of stilte in haar drukke hoofd.
Ze kochten wat kruiden en liepen verder over de markt, maar Nola leek afgeleid door iets dat verderop gebeurde: een groep mensen verzamelde zich rond een straatartiest die prachtig speelde op zijn gitaar.
“Laten we daarheen gaan!” zei Nola enthousiast terwijl ze Dario bij zijn arm trok.
Ze mengden zich onder het publiek dat luisterde naar de muziek die door de lucht zweefde als een zachte bries. Dario voelde zich gelukkig hier te zijn, omringd door mensen die genoten van het moment.
Na enkele nummers besloot Nola even weg te lopen om wat water te halen bij een nabijgelegen kraam. Dario bleef staan luisteren naar de muziek totdat hij merkte dat Nola al enige tijd wegbleef.
Hij keek om zich heen maar zag geen spoor van haar terugkomen tussen het publiek dat nu steeds dichterbij kwam om beter te kunnen luisteren naar de artiest. Een lichte bezorgdheid maakte zich van hem meester; hij besloot haar te zoeken.
Met vastberaden stappen liep hij langs verschillende kramen totdat hij bij de kraam met zelfgemaakt Filipijns eten kwam waar Nola stond te praten met de verkoper. Haar gezicht straalde terwijl ze vertelde over hun favoriete gerechten thuis.
Dario voelde opluchting toen hij haar zag lachen; er was niets mis met haar hier tussen al deze mensen – zij vond duidelijk vreugde in dit moment van verbinding met anderen.
“Nola!” riep hij terwijl hij dichterbij kwam lopen.
Ze draaide zich om en glimlachte breed toen ze hem zag aankomen. “Kijk! Dit is zo lekker! Je moet echt proeven!”
Dario nam plaats naast haar bij de kraam en proefde wat zij had gekregen: rijst met kip adobo, vol smaak en warmte – net als hun vriendschap op deze zonnige dag vol kleuren en geluiden.
Terwijl ze aten, viel er even stilte tussen hen in; geen woorden waren nodig om dit moment te waarderen – alleen maar het geluid van kauwen en gelach om hen heen vulde de lucht als echo’s van vreugdevolle momenten die nooit vergeten zouden worden.
De markt bleef bruisen rondom hen terwijl Dario nadacht over hoe simpel geluk soms kan zijn: samen genieten van kleine dingen zonder enige druk of verwachting – gewoon twee vrienden die samen waren in deze kleurrijke wereld vol mogelijkheden zonder beperkingen of zorgen voor morgen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes