Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De kleur van herinneringen**
Op een zonnige middag in de stad, waar de lucht helderblauw was en de zon zijn warme stralen over de terrassen verspreidde, zat Luca aan een houten tafel. De tafel was gemaakt door een timmerman die bekend stond om zijn vakmanschap. De randen waren glad geschuurd en het hout had een rijke, warme kleur. Luca nam een slok van zijn koffie en keek om zich heen. De geur van versgebakken croissants vulde de lucht, terwijl mensen in zakelijke kledingstijl met elkaar praatten of alleen hun gedachten lieten dwalen.
Luca was een jonge man met een analytische geest. Hij hield ervan om dingen te observeren en te begrijpen. Terwijl hij naar de mensen om hem heen keek, viel zijn blik op Tessy, die aan een andere tafel zat. Ze had kort, grijs haar dat glansde in het zonlicht en droeg een eenvoudige blouse. Haar ogen waren diep en vol verhalen, maar er was iets neerslachtig aan haar houding. Ze zat in een rolstoel, wat haar niet weerhield om te genieten van het leven.
Tessy had altijd al een passie voor schaken gehad. Ze speelde vaak met vrienden op het terras, maar vandaag leek ze alleen te zijn. Luca besloot dat hij haar gezelschap wilde houden. Hij stond op en liep naar haar toe.
"Mag ik bij je komen zitten?" vroeg hij vriendelijk.
Tessy keek op en glimlachte zwakjes. "Natuurlijk," antwoordde ze terwijl ze haar handen op de armleuningen van haar rolstoel legde.
Luca nam plaats tegenover haar en merkte dat er iets bijzonders aan deze vrouw was. Haar ogen straalden wijsheid uit die alleen kwam met jarenlange ervaring. "Speel je vaak hier?" vroeg hij terwijl hij naar het schaakbord naast haar keek.
"Ja," zei Tessy terwijl ze naar het bord wees waar enkele stukken nog stonden opgesteld. "Ik speel graag hier buiten, vooral als het zo mooi weer is."
Luca knikte begrijpend. "Ik vind schaken ook leuk," zei hij terwijl hij naar de stukken keek die hun eigen verhaal leken te vertellen.
Tessy begon te vertellen over haar liefde voor het spel, hoe elk stuk zijn eigen karakter had en hoe strategisch denken essentieel was voor succes. Luca luisterde aandachtig terwijl ze sprak over beroemde schaakmeesters en hun technieken.
"Het is meer dan alleen een spel," zei Tessy met glinsterende ogen. "Het is als het leven zelf; elke zet heeft gevolgen."
Terwijl ze praatten, merkte Luca dat Tessy's woorden hem raakten. Er was iets poëtisch aan de manier waarop ze sprak over schaken en levenservaringen verweefde in elk verhaal dat ze vertelde.
"Wat is jouw favoriete kleur?" vroeg Tessy plotseling.
Luca dacht even na voordat hij antwoord gaf: "Ik denk dat ik blauw mooi vind." Het deed hem denken aan de lucht op deze zonnige dag.
"Blauw," herhaalde Tessy zachtjes alsof ze het woord proefde. "Het is de kleur van herinneringen voor mij."
"Herinneringen?" vroeg Luca nieuwsgierig.
Tessy knikte langzaam en begon te vertellen over momenten uit haar verleden: lange zomerdagen waarin ze met vrienden buiten speelde, de geur van versgemaaid gras en het geluid van gelach dat door de lucht zweefde als muzieknoten.
"Elke herinnering heeft zijn eigen kleur," vervolgde ze terwijl ze naar de mensen om hen heen keek die genoten van hun koffie en gesprekken voerden alsof er niets anders bestond dan dit moment.
Luca voelde zich aangetrokken tot haar verhalen; ze waren als schilderijen die tot leven kwamen in zijn verbeelding. Hij stelde zich voor hoe Tessy als kind door parken rende, vol energie en vreugde, voordat het leven hen allemaal veranderde.
"En wat is jouw kleur van herinneringen?" vroeg Tessy nu met nieuwsgierigheid in haar stem.
Luca dacht na over zijn eigen verleden; over momenten die hem hadden gevormd tot wie hij nu was. "Misschien groen," zei hij uiteindelijk. "Het doet me denken aan bomen in parken waar ik speelde toen ik jonger was."
Tessy's ogen lichtten op bij deze woorden; er was iets verbindends in hun gesprek dat hen dichter bij elkaar bracht dan woorden konden uitleggen.
De zon begon langzaam onder te gaan, waardoor de lucht veranderde in verschillende tinten oranje en roze – kleuren die ook herinneringen oproepen bij Luca: avonden met vrienden rond kampvuren of samen lachen tijdens barbecues in achtertuinen.
"Dit is mooi," zei Tessy terwijl ze naar de lucht keek. "Kleuren kunnen zoveel zeggen zonder woorden."
Luca knikte instemmend; hij voelde zich gelukkig hier te zitten met Tessy, twee vreemden verbonden door hun liefde voor kleuren en herinneringen die hen vormden zoals hout door handen van timmermannen werd gevormd tot prachtige meubels.
Hun gesprek ging verder over alledaagse dingen: boeken die ze hadden gelezen, films die hen hadden geraakt – kleine stukjes uit hun levens die samen een groter geheel vormden zonder enige geheimen of mysterieën ertussenin.
De tijd vloog voorbij totdat de zon volledig onderging achter de gebouwen van de stad; het terras werd gevuld met zachte lichten van lampjes die boven hen hingen als sterren aan een nachtelijke hemel.
Uiteindelijk stond Luca op om afscheid te nemen; hij voelde zich dankbaar voor dit onverwachte gesprek vol kleuren van herinneringen die nu ook deel uitmaakten van zijn eigen verhaal – net zoals elke plank hout deel uitmaakt van een meesterwerk gemaakt door handen vol ervaring en liefde voor ambachtelijkheid.
"Tot ziens," zei hij tegen Tessy terwijl hij wegstapte richting huis – wetende dat deze middag altijd zou blijven hangen als een levendige penseelstreek op het canvas van zijn leven.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes