Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De dans van de tijd**
Op een verlaten strand aan de zuidkust van Kroatië, waar het witte zand zich als een zachte deken over de aarde verspreidde en het heldere water de horizon kuste, bevond zich een yogastudio. De studio was eenvoudig, gemaakt van bamboe en glas, en stond op palen boven het zand. Het geluid van de golven die tegen de kust sloegen, vulde de ruimte met een rustgevende melodie. Hier kwam men om te ontsnappen aan de drukte van het leven, om te ademen en te bewegen in harmonie met de natuur.
De yogadocent, Mira, was een vrouw met kort zwart haar dat glansde in het zonlicht. Haar lichaam was gespierd en haar huid bedekt met tattoos die verhalen vertelden van verre landen en avonturen. Ze droeg sportkleding die haar flexibiliteit benadrukte terwijl ze haar leerlingen begeleidde in hun oefeningen. Mira had een Hongaars-Italiaanse achtergrond; haar accent droeg een melodie die zowel exotisch als vertrouwd klonk.
Op deze dag waren er slechts enkele leerlingen aanwezig. Onder hen was Emre, een lange jongen met kastanjebruin haar en een open blik. Hij had Turkse en Nederlandse roots en zijn nieuwsgierigheid naar de wereld om hem heen was onuitputtelijk. Emre had autisme, wat hem soms op unieke manieren deed reageren op zijn omgeving. Hij vond vreugde in patronen en herhaling, maar ook in nieuwe ervaringen die zijn geest prikkelden.
Mira begon de les met rustige ademhalingsoefeningen. De leerlingen zaten in een cirkel op hun matten, hun gezichten naar het water gekeerd. De zon scheen fel boven hen, maar er was geen sprake van ongemak; eerder voelde men zich uitgenodigd door de warmte om verder te gaan dan wat gebruikelijk was.
"Voel hoe je adem je lichaam vult," zei Mira met een zachte stem. "Laat alles wat je tegenhoudt los." Haar woorden waren eenvoudig maar doeltreffend; ze weerhielden niemand van hun eigen gedachten of gevoelens.
Emre volgde elke instructie nauwgezet. Hij vond comfort in het ritme van zijn ademhaling en het geluid van de zee op de achtergrond. Terwijl hij zijn handen omhoog stak naar de lucht, voelde hij zich verbonden met iets groters dan zichzelf.
Na enkele minuten leidde Mira hen door verschillende houdingen: downward dog, warrior pose, tree pose. De bewegingen waren vloeiend en natuurlijk; ze leken samen te smelten met het landschap om hen heen. Het zand onder hun voeten voelde warm aan terwijl ze zich concentreerden op hun balans.
Emre merkte dat hij steeds meer opging in deze ervaring. Zijn gedachten dwaalden af naar herinneringen aan klimmen in bomen als kind – het gevoel van vrijheid dat hem overmande wanneer hij hoger ging dan hij ooit had durven dromen. Hier op het strand voelde hij dezelfde sensatie: geen beperking meer, alleen maar ruimte om te groeien.
Na verloop van tijd nam Mira hen mee naar een meditatie-oefening waarbij ze moesten visualiseren hoe ze hun zorgen loslieten als bladeren die door de lucht dwarrelden. Emre sloot zijn ogen en stelde zich voor dat hij zelf ook zo’n blad was – licht en vrij zwevend boven het water.
De tijd leek stil te staan terwijl ze daar zaten; niets kon hen storen of afleiden van deze serene staat van zijn. Het geluid van de zee werd één met hun ademhaling; elke golf die aanspoelde leek hen te herinneren aan het moment zelf – hier en nu.
Na afloop van de les stonden ze langzaam op om zich uit te rekken en weer contact te maken met hun omgeving. Mira glimlachte naar haar leerlingen; zij voelde dat deze sessie iets bijzonders had gebracht voor ieder van hen.
"Vergeet niet," zei ze terwijl ze haar mat oprolde, "dat elke dag opnieuw kan beginnen." Haar woorden waren niet bedoeld als les of moraal; eerder als een uitnodiging om simpelweg aanwezig te zijn in elk moment dat komt.
Emre keek naar het water dat glinsterde onder de zonnestralen. Hij voelde zich blij zonder reden – gewoon omdat hij daar was geweest, omdat hij had gedanst met de tijd zonder enige druk of verwachting.
Terwijl iedereen langzaam wegdreef na afloop van de les, bleef Emre nog even staan kijken naar de horizon waar lucht en zee elkaar ontmoetten in een eindeloze dans. Hij wist dat dit moment niet vastgelegd kon worden; net zoals elke ademhaling uniek is, zo ook elk moment dat voorbijgaat.
Mira liep naast hem toen zij beiden richting het pad terug naar hun voertuigen gingen. "Wat denk je?" vroeg ze zonder enige drukte in haar stem.
"Het voelt goed," antwoordde Emre eerlijk terwijl hij nog steeds naar het water keek waar golven kwamen en gingen zonder enige aarzeling of spijt.
"Dat is alles wat telt," zei Mira eenvoudigweg terwijl zij samen verder liepen over het warme zand richting hun volgende avontuur – misschien niet vandaag of morgen, maar altijd weer opnieuw wanneer zij ervoor kozen om terug te keren naar deze plek waar tijd geen vijand was maar eerder een vriend die hen uitnodigde tot dansen onder de zon.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes