Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De geur van oude boeken**
In de stad Paramaribo, Suriname, waar de zon altijd leek te stralen en de lucht gevuld was met de geur van tropische bloemen, bevond zich een klein, maar charmant antiquariaat. Het was een plek waar de tijd stil leek te staan en de wereld buiten vervaagde in een waas van geluiden en kleuren. De etalage was gevuld met boeken met versleten kaften en vergulde titels die glinsterden in het zonlicht. De geur van oude boeken vulde de ruimte, een mengeling van papier, inkt en iets dat deed denken aan vergeten verhalen.
Binnen in het antiquariaat werkte een jonge vrouw genaamd Lila. Ze was volslank, met krullend haar dat als een donkere wolk om haar hoofd viel. Lila had altijd al een liefde voor boeken gehad. Ze vond troost in hun pagina's, hun woorden die als muziek door haar hoofd dansten. Haar dagen waren gevuld met het zorgvuldig rangschikken van boeken op de planken, het afstoffen van hun ruggen en het luisteren naar de zachte geluiden van de stad buiten.
Lila had autisme spectrum stoornis. Dit betekende dat ze soms moeite had om contact te maken met anderen, maar in haar wereld van boeken voelde ze zich veilig. De woorden op papier spraken tot haar op manieren die mensen nooit konden. Ze kon urenlang verdwalen in verhalen over verre landen of avonturen die zich afspeelden in andere tijden.
Op een dag kwam er een man binnen. Hij droeg een net pak en zijn gezicht was strak getrokken, alsof hij altijd bezig was met cijfers en berekeningen. Zijn naam was Jeroen, een accountant uit Paramaribo die zijn vrije tijd graag doorbracht tussen de boeken. Hij had iets rustigs over zich heen hangen, iets dat Lila aantrok.
Jeroen liep door het antiquariaat met zijn handen achter zijn rug gekruist. Hij keek aandachtig naar de titels op de spines en stopte af en toe om een boek uit te trekken en te ruiken aan de pagina's. De geur bracht hem terug naar zijn kindertijd, naar momenten waarop hij samen met zijn moeder op zoek ging naar nieuwe verhalen.
Lila observeerde Jeroen vanuit haar hoekje achter de balie. Ze vond het fascinerend hoe iemand zo gefocust kon zijn op iets zo eenvoudigs als een boek. Terwijl hij verder bladerde door de pagina's van verschillende boeken, voelde ze iets binnenin haar – misschien nieuwsgierigheid of zelfs bewondering.
“Heb je iets specifieks waar je naar op zoek bent?” vroeg Lila uiteindelijk, haar stem zacht maar duidelijk.
Jeroen draaide zich om en keek haar aan met vriendelijke ogen. “Ik ben gewoon aan het rondkijken,” antwoordde hij terwijl hij weer naar de planken keek. “Ik hou van oude boeken.”
“De geur is bijzonder,” zei Lila terwijl ze naar hem glimlachte. “Het vertelt verhalen die niet meer worden verteld.”
Jeroen knikte instemmend terwijl hij nogmaals diep inhaleerde om de geur op te nemen – oud papier vermengd met herinneringen aan vervlogen tijden.
Ze raakten verwikkeld in gesprekken over hun favoriete boeken en schrijvers; Jeroen vertelde over zijn liefde voor poëzie terwijl Lila sprak over avonturenromans die haar verbeelding prikkelden. Hun gesprekken waren eenvoudig maar vol betekenis; ze deelden geen geheimen of dromen, maar vonden vreugde in elkaars gezelschap.
De dagen verstreken en Jeroen kwam steeds vaker langs bij het antiquariaat. Soms bracht hij nieuwe boeken mee die hij had gevonden tijdens zijn reizen door Suriname; andere keren kwam hij gewoon om te praten of om samen stil te zitten tussen de planken vol verhalen.
Lila merkte dat ze zich steeds meer op haar gemak voelde bij Jeroen. Zijn zorgvuldige manier van praten hielp haar om zich minder neerslachtig te voelen over zichzelf; ze voelde zich gezien zonder dat er druk op lag om meer te zijn dan wie ze al was.
Op een zonnige middag besloot Jeroen Lila uit te nodigen voor een wandeling door het stadspark vlakbij het antiquariaat. Het park was kleurrijk; bloemen bloeiden overal rondom hen terwijl vogels vrolijk floten boven hun hoofden.
“Wat vind je leuker?” vroeg Jeroen terwijl ze langs bloeiende hibiscus struiken liepen. “Boeken of muziek?”
Lila dacht even na voordat ze antwoordde: “Boeken geven me beelden in mijn hoofd,” zei ze langzaam, “maar muziek… muziek maakt alles levendig.”
Jeroen glimlachte breed bij deze woorden; hij begreep wat ze bedoelde zonder dat ze verder hoefde uit te leggen.
Ze liepen verder door het park terwijl ze spraken over hun favoriete muziekstijlen – Lila hield vooral van traditionele Surinaamse klanken zoals kaseko en zou soms zelf proberen muziek te maken met eenvoudige instrumenten die zij thuis had liggen.
De zon begon onder te gaan toen ze terugkeerden naar het antiquariaat; gouden stralen licht vielen door het raam terwijl Lila enkele nieuwe boeken rangschikte die Jeroen had meegenomen voor haar collectie.
“Dit is voor jou,” zei Jeroen terwijl hij één boek uit zijn tas haalde – een bundel poëzie van Surinaamse dichters.
Lila’s ogen glinsterden bij deze geste; dit gebaar maakte haar blij zonder dat zij precies wist waarom.
Terwijl zij samen lazen tussen de planken vol oude boeken, vulde hun kleine wereld zich opnieuw met woorden – geen geheimen of magie nodig om gelukkig te zijn; alleen maar elkaar en hun liefde voor verhalen die hen verbond in deze kleurrijke bloemenweide vol leven middenin Paramaribo’s drukte.
En zo gingen de dagen voorbij; geen grote wendingen of dramatische gebeurtenissen – alleen twee zielen die elkaar vonden tussen bladzijden vol geschiedenis en dromen zonder ooit echt weg te willen gaan uit deze kleine wereld waarin alles mogelijk leek zolang er maar ruimte was voor woorden en gedachten om vrijuit rond te zwijmelen als bloemen in volle bloei onder warme zonnestralen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes