Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**In het spoor van vergeten dromen**
Op een verlaten eiland in de Adriatische Zee, niet ver van de kust van Kroatië, lag een oude vissersboot. De boot was ooit het trots van schipper Luka, een man met een baard die zo vol was als de zee zelf. Hij droeg altijd sportkleding, niet omdat hij sportief was, maar omdat hij het comfortabel vond. Luka had geen angst voor de zee, maar wel voor de stilte die het eiland omhulde.
Het eiland was klein en omringd door turquoise wateren die glinsterden onder de zon. De lucht was warm en de geur van zout en zeewier hing in de lucht. Luka had het eiland jaren geleden ontdekt toen hij op zoek was naar een plek om te ontsnappen aan zijn leven in de stad. Hij had dromen gehad, grote dromen, maar die waren vervaagd als de zonsondergang aan de horizon.
Luka zat vaak op het dek van zijn boot en keek naar de horizon. Hij dacht aan zijn verleden, aan wat hij had willen bereiken. Soms lachte hij hardop om zichzelf. "Wat een grap," zei hij dan tegen niemand in het bijzonder. "Een schipper zonder schip." Maar diep van binnen voelde hij zich verdrietig. De zee had hem alles gegeven wat hij ooit wilde, maar ook alles afgenomen wat hem dierbaar was.
Op een dag kwam er een jonge man naar het eiland. Zijn naam was Marek en hij kwam uit Polen. Marek had geen angststoornis zoals velen dachten; hij had gewoon geen idee wat hij met zijn leven moest doen. Hij droeg een T-shirt met een grappige tekst erop en zijn spieren waren zichtbaar onder zijn kleding. Marek had gehoord over Luka en zijn oude boot en besloot dat dit misschien wel de plek was waar hij iets kon leren.
"Hallo daar!" riep Marek terwijl hij dichterbij kwam. Luka keek op en zag de jonge man staan met een brede glimlach op zijn gezicht.
"Wat wil je?" vroeg Luka met een frons.
"Ik wil leren zeilen," zei Marek enthousiast.
Luka zuchtte diep. "Zeilen? Waarom zou je dat willen? De zee is wreed."
Marek lachte hardop. "Dat is precies waarom ik het wil! Ik wil weten hoe ik kan overleven."
Luka schudde zijn hoofd maar kon niet anders dan glimlachen om de vastberadenheid van de jongen. "Kom dan aan boord," zei hij uiteindelijk.
De dagen verstreken terwijl Marek leerde zeilen onder het toeziend oog van Luka. Ze visten samen, maakten grappen over hun levens en deelden verhalen over hun dromen die nooit waren uitgekomen. Marek vertelde over zijn leven in Polen, waar hij altijd al had willen optreden als stand-up comedian, maar nooit durfde te beginnen.
"Waarom niet?" vroeg Luka terwijl ze samen op het dek zaten met hun gevangen vis.
"Angst," antwoordde Marek eerlijk. "Angst voor falen."
Luka knikte begrijpend. "Ik ken dat gevoel goed." Hij keek naar de horizon waar de zon langzaam onderging en dacht aan al die keren dat hij ook bang was geweest om te falen in zijn eigen dromen.
De weken gingen voorbij en Marek werd steeds beter in zeilen. Hij leerde hoe je met de wind moest werken en hoe je je koers moest bepalen zonder bang te zijn voor wat er zou komen. Luka begon te merken dat deze jonge man iets in hem wakker maakte dat lang vergeten leek: hoop.
Op een dag besloot Marek dat het tijd was om verder te gaan met zijn leven buiten het eiland. "Ik ga terug naar Polen," zei hij tegen Luka terwijl ze samen op het strand zaten.
Luka voelde een steek van verdriet bij deze woorden, maar wist dat dit goed voor Marek was. "Je moet gaan," zei hij zachtjes.
Marek knikte begrijpend en stond op om zich klaar te maken voor vertrek. Voordat hij wegging draaide hij zich nog eens om naar Luka: "Bedankt voor alles."
Luka glimlachte weer, maar deze keer voelde het anders aan; er zat iets achter die glimlach dat meer betekende dan alleen humor of verdriet.
Toen Marek vertrok, bleef Luka alleen achter op het eiland met alleen zijn gedachten als gezelschap. De dagen werden langer zonder de jongeman die zo vol leven zat, maar ook voller met herinneringen aan vergeten dromen die weer tot leven waren gekomen door hun tijd samen.
De zee bleef kalm en turquoise rondom hem liggen terwijl Luka weer op zijn boot ging zitten en naar de horizon keek waar Marek verdwenen was. Misschien zou ook hij ooit weer verder kunnen gaan met zijn eigen dromen; misschien zou er nog tijd komen om opnieuw te beginnen.
En zo zat schipper Luka daar, alleen op zijn oude vissersboot, kijkend naar wat ooit verloren leek maar nu weer glansde als nooit tevoren in het licht van nieuwe mogelijkheden—een spoor achterlatend van vergeten dromen die misschien toch nog werkelijkheid konden worden.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes