Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het licht dat ons leidt**
In de stad Antalya, aan de zuidkust van Turkije, waar de zon elke ochtend als een gouden munt uit de zee oprees, woonde een jonge videomaker genaamd Elif. Ze was slank en had lang golvend haar dat in verschillende kleuren glansde, afhankelijk van het licht. Soms leek het op een zonsondergang, dan weer op een heldere sterrenhemel. Elif had altijd al een fascinatie voor beelden en geluiden; ze kon urenlang naar de golven kijken en luisteren naar het ritmische geklots van het water tegen de rotsen.
Elif was niet zoals andere kinderen. Ze had ADHD en soms voelde ze zich verward in de drukte van de stad. De geluiden om haar heen leken te intens te zijn, alsof ze elk detail moest vastleggen met haar camera. Haar ouders waren Joods-Nederlands en hadden hun leven in Nederland achtergelaten om in Turkije een nieuw begin te maken. Dit culturele verschil gaf Elif soms het gevoel dat ze tussen twee werelden leefde.
Op een dag besloot Elif om naar het koraalrif voor de kust van Antalya te gaan. Het rif was beroemd om zijn kleurrijke vissen en levendige onderwaterleven. Ze nam haar camera mee, vastbesloten om de schoonheid van deze wereld vast te leggen. Terwijl ze over het strand liep, voelde ze de warme zandkorrels tussen haar tenen en hoorde ze het gelach van kinderen die aan het spelen waren.
Toen ze bij het rif aankwam, was ze overweldigd door wat ze zag. De zon scheen helder boven het water en creëerde schitteringen die dansten op het oppervlak. Het rif was een levendig palet van kleuren: felgekleurde koralen, zwemmende vissen in alle denkbare tinten en zelfs enkele nieuwsgierige zee-egels die zich tussen de stenen verstopten.
Elif ging zitten op een rotsrand en begon te filmen. Haar handen bewogen soepel over de camera terwijl ze zich concentreerde op elk detail: hoe een school vissen voorbij zwom, hoe een krab zich haastig terugtrok in zijn schuilplaats bij haar nadering. De beelden die ze vastlegde waren niet alleen visueel; ze waren ook emotioneel geladen. Voor Elif was dit meer dan alleen filmen; dit was haar manier om verbinding te maken met de wereld om haar heen.
Terwijl ze filmde, merkte ze dat er iemand naast haar kwam zitten. Het was Emre, een jongen uit haar klas die vaak met zijn vrienden speelde maar nooit echt met haar sprak. Hij had ook lange haren die wapperden in de wind en leek gefascineerd door wat zij deed.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg hij nieuwsgierig.
"Ik film," antwoordde Elif zonder op te kijken van haar camera.
"Waarom?" vroeg Emre verder.
"Om te laten zien hoe mooi alles is," zei Elif terwijl ze nog steeds door zoeker keek.
Emre leunde dichterbij om beter te kunnen zien wat zij filmde. "Dat ziet er cool uit," zei hij met oprechte bewondering.
Elif voelde zich even gestrest door zijn aanwezigheid; meestal vond zij het moeilijk om met anderen te communiceren vanwege haar autisme spectrum stoornis (ASS). Maar iets aan Emre's interesse maakte haar gerustgesteld. Ze besloot hem toe te laten in deze kleine wereld die zij zo zorgvuldig had opgebouwd met beelden en geluiden.
Ze lieten samen hun ogen over het water glijden terwijl Elif verder filmde. Emre begon ook dingen op te merken: "Kijk daar! Die vis is echt groot!" Hij wees naar een majestueuze koraalduivel die elegant door het water zwom.
Elif glimlachte terwijl ze hem volgde met haar camera. Het leek alsof hun gezamenlijke observatie hen verbond zonder woorden uit te wisselen; hun blikken spraken boekdelen over verwondering en nieuwsgierigheid naar deze onderwaterwereld.
De middag verstreek snel terwijl ze samen filmden en praatten over hun favoriete dingen: muziek, films en natuurlijk hun dromen voor de toekomst als videomakers. Emre vertelde dat hij altijd al wilde leren hoe hij animaties kon maken, terwijl Elif droomde van documentaires over natuurbehoud.
De zon begon langzaam onder te gaan, waardoor alles rondom hen in gouden tinten werd gehuld. Elif wist dat dit moment bijzonder was; niet alleen omdat ze prachtige beelden had vastgelegd maar ook omdat er iets veranderd was in hoe zij zichzelf zag – niet langer alleen maar iemand met ADHD of ASS, maar iemand die samen met anderen kon genieten van schoonheid.
Toen ze afscheid namen bij het rif, voelde Elif zich lichter dan ooit tevoren. Het licht dat hen leidde tijdens hun avontuur zou altijd blijven hangen als herinnering aan deze bijzondere dag vol creativiteit en verbinding – zelfs al was er geen geheim of magie aan verbonden geweest.
Terug thuis bekeek Elif al het materiaal dat zij had gefilmd; elk beeld vertelde zijn eigen verhaal over leven onder water – verhalen die zij nu kon delen met anderen via haar video's. En hoewel Antalya vol leven zat – zowel boven als onder water – wist zij dat dit slechts het begin was van iets groters: niet alleen voor zichzelf maar ook voor iedereen die bereid was om naar elkaar toe te komen via kunst en creativiteit.
En zo eindigde deze dag niet met woorden of lessen maar simpelweg met beelden vol kleur – net zoals het koraalrif zelf – dat hen leidde naar nieuwe mogelijkheden in hun leven als videomakers in deze bruisende stad aan zee.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes