Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Verlies en winst in het leven**
Aan de oever van de rustige rivier de Orontes, waar het water kalm stroomde en de rietkragen zachtjes wiegden in de bries, lag een klein wijnhuis. Het was een bescheiden gebouw met een verweerde gevel, omringd door wijngaarden die zich als groene golven uitstrekten onder de zon. De lucht was doordrenkt met de geur van rijpe druiven en aarde, een geur die het leven van Farid vormde.
Farid was een man van korte gestalte, met een hoed die zijn hoofd beschermde tegen de felle zon. Zijn vintage kleren waren eenvoudig maar elegant, met een lichte stof die hem hielp om koel te blijven terwijl hij werkte in zijn wijngaard. Hij had altijd al van wijnmaken gehouden. Het was niet alleen zijn beroep; het was zijn passie. Maar er was iets dat hem anders maakte dan anderen. Farid had zijn been verloren tijdens een ongeluk toen hij nog jong was. Dit had hem nooit weerhouden om zijn dromen na te jagen.
Elke ochtend stond hij vroeg op om naar zijn wijngaard te gaan. De zon kwam op boven de horizon en kleurde de lucht in tinten van oranje en roze. Farid liep langzaam over het pad dat naar zijn druivenstokken leidde, zijn houten prothese tikte zachtjes op de grond bij elke stap die hij zette. Hij had geleerd om te leven met deze beperking, en hoewel het soms moeilijk was, gaf hij nooit op.
De wijngaard was zijn wereld. Hier voelde hij zich vrij, ver weg van de zorgen van het dagelijks leven. Hij boog zich over de druivenplanten en inspecteerde elke tros zorgvuldig. De bladeren glansden in het ochtendlicht en Farid kon niet anders dan glimlachen als hij dacht aan wat deze druiven zouden worden: wijn die mensen samenbracht, verhalen vertelde en vreugde bracht.
Farid's dagen waren gevuld met arbeid en toewijding aan zijn ambacht. Hij kende elke plant bij naam; ze waren als vrienden voor hem geworden. Terwijl hij werkte, dacht hij vaak aan hoe het leven soms verlies met zich meebracht, maar ook winst kon opleveren op manieren die je niet altijd kon zien.
Op een dag kwam er een jonge vrouw langs, haar naam was Layla. Ze had gehoord over Farid's wijn en wilde meer weten over het proces van wijnmaken. Layla was nieuwsgierig en vol levenslust; ze droeg een eenvoudige jurk die haar figuur accentueerde terwijl ze door de rietkragen liep richting het wijnhuis.
"Hallo," zei ze met een glimlach toen ze Farid zag werken in de wijngaard.
"Hallo," antwoordde Farid vriendelijk terwijl hij rechtop kwam staan en zich omdraaide naar haar toe.
Layla vroeg of ze mocht helpen bij het plukken van druiven. Farid stemde toe; hij vond haar enthousiasme aanstekelijk. Terwijl ze samen werkten, vertelde Layla over haar leven in Aleppo, waar ze opgroeide tussen oude muren vol geschiedenis en verhalen.
"Ik mis mijn stad," zei Layla terwijl ze voorzichtig druiven plukte uit hun takken. "Maar hier is ook mooi."
Farid knikte begrijpend. "Verlies is soms moeilijk," zei hij zachtjes terwijl hij naar de rivier keek die vredig stroomde naast hen.
Ze praatten verder over hun levens, hun dromen en hun verliezen terwijl ze samen werkten onder de warme zonneschijn. Layla vertelde hoe zij ook iets verloren had: haar familie tijdens de oorlog in Syrië. Haar ogen vulden zich met tranen toen ze sprak over hen, maar er was ook kracht in haar woorden.
"Ik heb geleerd dat we verder moeten gaan," zei ze uiteindelijk terwijl ze naar Farid keek met vastberadenheid in haar ogen.
Farid voelde een verbinding tussen hen ontstaan; beiden hadden hun eigen verliezen meegemaakt maar vonden toch manieren om door te gaan met hun leven.
De weken verstreken terwijl Layla regelmatig terugkwam om te helpen in de wijngaard. Ze leerde veel van Farid: hoe je druiven moest snoeien, hoe je wijn moest maken en vooral hoe je moest genieten van elk moment dat je kreeg.
Op een dag besloten ze samen om een speciale fles wijn te maken ter ere van hun vriendschap – of wat daarvoor doorging – gevuld met herinneringen aan wat verloren was gegaan maar ook wat gewonnen werd door samen te werken aan iets moois.
De oogsttijd kwam eraan en Farid voelde trots toen hij zag hoe vol zijn manden waren met rijpe druiven dankzij hun gezamenlijke inspanningen. De geur van fermenterende druiven vulde het wijnhuis terwijl Layla hielp bij het persen ervan.
"Dit is meer dan alleen wijn," zei Layla terwijl ze naar het bruisende sap keek dat uit de pers stroomde. "Het is ons verhaal."
Farid glimlachte bij haar woorden; dit moment zou voor altijd bij hem blijven hangen als bewijs dat zelfs na verlies er altijd ruimte is voor nieuwe ervaringen en vreugdevolle momenten.
Toen eindelijk hun speciale fles klaar was voor proeven, zaten ze samen aan de oever van de Orontes onder een sterrenhemel vol glinsterende sterren die reflecteerden op het wateroppervlak.
"Proost," zei Farid terwijl hij zijn glas hief naar Layla toe.
"Proost," herhaalde zij lachend terwijl zij hun glazen tegen elkaar tikte.
Ze dronken langzaam hun zelfgemaakte wijn; elke slok bracht hen dichter bij elkaar – niet alleen als vrienden maar als mensen die elkaar begrepen door wat zij hadden meegemaakt.
In dat moment realiseerden beiden zich dat verlies nooit echt voorbijgaat; het blijft altijd deel uitmaken van wie je bent geworden – maar winst kan komen uit onverwachte hoeken als je openstaat voor nieuwe ervaringen en verbindingen maakt met anderen rondom jou heen.
En zo bleven Farid en Layla samen werken in de wijngaard aan nieuwe wijnen vol verhalen – verhalen over verlies maar vooral over winst in alle kleine dingen die hen gelukkig maakten langs de oever van hun geliefde rivier.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes