Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schaduw van de stad**
In de uitgestrekte vlaktes van Suriname, waar de zon ongenadig op de aarde brandde en het zand zich als een gouden deken over het landschap verspreidde, lag een stad die nooit sliep. Paramaribo was een plek vol leven, maar ook vol schaduwen. De gebouwen waren hoog en de straten druk, maar in de hoeken van deze stad waren er altijd mensen die zich terugtrokken in hun eigen wereld.
Een van deze mensen was Joris. Hij was een volslanke man met krullend zwart haar dat hij altijd in een staart droeg. Joris werkte als accountant in een klein kantoor aan de rand van de stad. Zijn dagen waren gevuld met cijfers en spreadsheets, maar zijn gedachten dwaalden vaak af naar andere dingen. Hij had een passie voor muziek maken, iets wat hij alleen deed in zijn kleine appartementje, ver weg van de drukte van Paramaribo.
Joris had altijd geweten dat hij anders was dan anderen. Hij bevond zich ergens op het autisme spectrum en dat maakte het moeilijk voor hem om contact te maken met mensen om hem heen. De geluiden van de stad waren overweldigend; het gekletter van fietsen, het geroezemoes van stemmen en het geblaf van honden zorgden ervoor dat hij zich vaak neerslachtig voelde. Toch vond hij troost in zijn muziek. Wanneer hij op zijn oude gitaar speelde, voelde hij zich vrij.
Op een dag besloot Joris om na zijn werk naar het strand te gaan. Het zand was warm onder zijn voeten en de zee glinsterde als duizenden diamanten onder de zon. Terwijl hij daar zat, met zijn voeten in het water, kwam er een vrolijke groep jongeren voorbij die muziek maakten. Ze zongen Surinaamse liedjes en dansten op het ritme van hun eigen vreugde.
Joris keek naar hen en voelde een steek van verlangen. Hij wilde ook meedoen, maar iets hield hem tegen. De schaduw van zijn onzekerheid viel over hem heen als een zware wolk. Hij wist niet hoe hij moest aansluiten bij hun vrolijkheid; hoe kon iemand zoals hij deel uitmaken van zo’n levendige groep?
De jongeren merkten Joris op en één van hen, een meisje met stralende ogen en een brede glimlach, kwam naar hem toe. "Hé! Waarom speel je niet mee?" vroeg ze enthousiast terwijl ze haar gitaar omhoog hield.
Joris schudde zijn hoofd. "Ik... ik ben niet goed genoeg," zei hij zachtjes.
"Dat maakt niets uit! Muziek is voor iedereen!" antwoordde ze met overtuiging.
Haar woorden raakten iets in Joris aan, maar toch bleef er iets binnenin hem dat hem tegenhield om te spelen. De angst om te falen of belachelijk gemaakt te worden was sterker dan zijn verlangen om deel uit te maken van hun wereld.
De dagen gingen voorbij en Joris bleef vastzitten in dezelfde routine: werken als accountant overdag en alleen thuis muziek maken in de avonduren. Maar elke keer als hij naar het strand ging, zag hij dezelfde groep jongeren die samenkwamen om te spelen en te zingen. Hun gelach weerklonk door de lucht als een uitnodiging die steeds moeilijker te negeren viel.
Op een avond besloot Joris dat hij iets moest doen; dat deze schaduw die over hem hing niet langer kon blijven bestaan. Hij nam zijn gitaar mee naar het strand en ging zitten op dezelfde plek waar hij hen eerder had gezien.
De jongeren waren er weer, vrolijk zingend onder de sterrenhemel. Met kloppend hart begon Joris zachtjes te spelen; eerst aarzelend, maar al snel nam het ritme toe toen hij zich meer op zijn gemak voelde bij hun aanwezigheid.
Het meisje met de stralende ogen merkte hem op en kwam naast hem zitten terwijl ze meezong met zijn melodieën. "Kijk! Je speelt geweldig!" zei ze enthousiast.
Joris voelde zich warm worden bij haar complimenten; iets wat hij nooit had verwacht te horen terwijl hij zo ver weg stond van hun wereld.
Langzaam maar zeker begon Joris meer tijd door te brengen met deze groep jongeren aan het strand. Ze leerden elkaar kennen door middel van muziek; elke noot bracht hen dichterbij elkaar zonder dat ze ooit echt vrienden werden zoals anderen dat deden.
De schaduw die ooit zo zwaar op Joris’ hart had gelegen begon langzaam weg te trekken toen hij ontdekte dat muziek geen grenzen kende; zelfs niet tussen mensen die zo verschillend waren als zijzelf.
En zo ging het leven verder in Paramaribo: drukke dagen gevuld met cijfers voor Joris als accountant en rustige avonden vol muziek aan zee waar vreugde heerste onder sterrenhemels verlicht door dromen zonder einde.
Het verhaal eindigt hier niet met moraal of les; gewoon zoals elke dag weer opnieuw begint zonder enige belofte of verwachting voor wat komen gaat – enkel de echo’s van muziek die blijven hangen in de lucht boven Paramaribo’s zandige stranden.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes