Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geluid van stilte**
Het was een rustige middag in het voorjaar. De zon scheen helder en de lucht was gevuld met de geur van bloeiende bloemen. Een kabbelend beekje slingerde door het landschap, zijn water glinsterend als vloeibaar glas. Aan de oever zat Joris, een jongen van twaalf jaar, met zijn benen over de rand van een oude boomstam die in het water lag. Hij had een atletische bouw en zijn lange armen leunden nonchalant op zijn knieën. Joris had een baardje dat nog maar net begon te groeien, iets wat hem een volwassen uitstraling gaf die niet helemaal bij zijn leeftijd paste.
Joris was niet zoals andere jongens van zijn leeftijd. Hij had autisme, wat betekende dat hij de wereld om zich heen op een andere manier waarnam. De geluiden waren soms overweldigend voor hem; het gekwetter van vogels, het geritsel van bladeren en zelfs het zachte gekabbel van het beekje konden hem in verwarring brengen. Maar vandaag was anders. Vandaag leek er een soort rust over hem te hangen, alsof de wereld even stil stond.
Aan de andere kant van het beekje zat Nelle, een meisje met krullend haar dat als een aureool om haar hoofd viel. Ze was ook twaalf en had net als Joris haar eigen uitdagingen. Nelle kwam uit een Turks-Nederlands gezin en voelde zich vaak gestrest door de verwachtingen die anderen van haar hadden. Haar ouders wilden dat ze goed presteerde op school, maar Nelle vond het moeilijk om zich te concentreren in de drukte van het klaslokaal.
Nelle keek naar Joris terwijl hij gefocust naar iets in het water staarde. Ze wist dat hij graag fotografeerde; hij had altijd zijn camera bij zich, klaar om elk moment vast te leggen dat hem fascineerde. Het was niet ongewoon voor Joris om urenlang naar iets te kijken zonder ook maar één woord te zeggen. Voor hem was stilte geen leegte; het was een ruimte waarin hij kon nadenken en observeren.
"Wat zie je?" vroeg Nelle uiteindelijk, haar stem zachtjes brekend door de stilte tussen hen.
Joris draaide zich langzaam naar haar toe en glimlachte even voordat hij weer naar het water keek. "Een vis," zei hij simpelweg, "hij zwemt onder die steen." Zijn stem klonk kalm en analytisch, zoals altijd wanneer hij over iets sprak dat hem interesseerde.
Nelle leunde voorover om beter te kunnen kijken. Inderdaad, er zwom een kleine vis tussen de stenen, zijn schubben glinsterend in het zonlicht. "Hij is mooi," zei ze terwijl ze haar hoofd schuin hield.
"Ja," antwoordde Joris terwijl hij zijn camera pakte en voorzichtig inzoomde op de vis met zijn lens. "Ik wil dit moment vastleggen." Hij drukte op de knop en maakte een foto, waarbij hij even stilhield om na te denken over wat hij zojuist had gezien.
De tijd leek stil te staan terwijl ze daar zaten aan de oever van het beekje. Het geluid van het kabbelende water vulde hun oren als een zachte melodie die hen omhulde in hun eigen wereldje. Voor Joris was deze plek meer dan alleen maar natuur; het was zijn toevluchtsoord waar hij kon ontsnappen aan de drukte van school en sociale interacties die vaak overweldigend waren.
Nelle voelde zich op haar gemak bij Joris; er waren geen verwachtingen of druk om te presteren zoals thuis of op school. Hier konden ze gewoon samen zijn zonder woorden uit te wisselen als dat nodig was.
"Wat ga je doen met al die foto's?" vroeg Nelle nieuwsgierig terwijl ze naar Joris keek die nu bezig was met instellingen op zijn camera.
"Ik weet het niet," antwoordde Joris eerlijk terwijl hij nogmaals scherpstelde op iets anders in het water – dit keer waren het drijvende bladeren die elegant voorbij zweefden. "Misschien maak ik er een boek van."
Nelle knikte begrijpend; ze kon zich voorstellen hoe mooi zo'n boek zou kunnen worden – vol beelden van kleine momenten die vaak onopgemerkt bleven door anderen maar voor hen zo belangrijk waren.
De middag verstreek langzaam terwijl ze samen aan de oever bleven zitten, elk gefocust op hun eigen gedachten maar toch verbonden door hun aanwezigheid bij elkaar. Het geluid van stilte vulde hun omgeving; geen woorden waren nodig om elkaar te begrijpen of om elkaars gezelschap te waarderen.
Joris maakte meer foto's: close-ups van bloemen langs de oever, schaduwspel tussen takken boven hen en zelfs enkele zelfportretten waarin alleen delen van zijn gezicht zichtbaar waren – ogen vol verwondering gericht op wat er rondom hem gebeurde.
Nelle haalde diep adem en liet haar blik over het landschap glijden: de groene velden aan beide zijden van het beekje leken eindeloos uit te strekken onder de heldere lucht boven hen. Ze voelde zich vrij hier buiten – ver weg van boeken en cijfers – gewoon zijzelf zonder enige druk of stress.
"Zou je ooit willen reizen?" vroeg Nelle plotseling terwijl ze naar Joris keek die nu weer geconcentreerd bezig was met fotograferen.
"Ja," zei Joris zonder aarzeling, "maar ik wil wel weten waar ik heen ga." Zijn analytische geest maakte hem voorzichtig; avontuur moest goed doordacht worden voordat je eraan begon.
Nelle glimlachte bij deze gedachte; zijzelf droomde vaak over verre landen vol kleuren en geluiden die nieuw voor haar zouden zijn – plekken waar niemand zou verwachten dat zij zou komen omdat zij zo anders was dan anderen uit haar omgeving.
De zon begon langzaam onder te gaan achter de horizon toen ze besloten dat het tijd werd om terug naar huis te gaan. De lucht kleurde oranje en roze terwijl ze opstonden vanuit hun plek aan de oever en hun spullen verzamelden.
Joris draaide zich nog eenmaal om naar het beekje voordat ze weggingen; voor hem zou dit moment altijd blijven hangen als iets bijzonders – niet omdat er magie of geheimen waren geweest, maar omdat er simpelweg stilte bestond tussen twee mensen die elkaar begrepen zonder woorden uit te wisselen.
En zo verlieten ze samen deze plek vol herinneringen aan eenvoudiger tijden waar niets meer nodig was dan rustgevende geluiden rondom hen – enkel ‘het geluid van stilte’.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes